บทที่ 6.1
สุราดีย่อมไม่กลัวตรอกลึก
เมื่อเข้าสู่ต้นฤดูหนาว เรือนหลังใหม่ก็สร้างเสร็จพอดี แม้มองภายนอกจะเป็นเพียงเรือนหลังไม่ใหญ่มาก ทว่าภายในกลับมีถึงสี่ห้องนอนและหนึ่งห้องโถงกลาง โดยซ่งไป๋ลู่ยกห้องใหญ่ฝั่งตะวันออกให้ซ่งต้าลู่และห้องถัดมาให้ซ่งหานลู่ ส่วนตัวนางพักที่ห้องฝั่งตะวันตก และอีกห้องถัดมานางจัดเป็นห้องหนังสือไว้ให้สองพี่น้องใช้ทบทวนตำราในส่วนโถงการจัดไว้สำหรับรับรองแขก แบ่งมุมซ้ายจัดวางโต๊ะอาหารเล็กๆ เอาไว้
“ห้องใหญ่สมควรเก็บไว้ให้ท่านพ่อ ข้าจะไปพักที่ห้องหนังสือก็แล้วกัน”
“กว่าท่านพ่อจะกลับก็อีกตั้งสี่ปี พี่ใหญ่ท่านพักที่ห้องใหญ่ไปก่อนเถิด”
“สี่ปี น้องรองเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าท่านพ่อจะกลับมาในอีกสี่ปี”
ซ่งไป๋ลู่ที่เพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองเผลอหลุดพูดในสิ่งที่ไม่ควรออกไปก็ยิ้มแห้ง เดินเข้าไปคล้องแขนพี่ชายเอ่ยเสียงอ้อน
“ข้าจะรู้ได้อย่างไร เพียงคาดเดาเท่านั้น ทว่าอย่างไรเสียท่านพ่
