บทที่ 13.2
ไม่เจอเรื่องร้าย ไม่พบพานเรื่องดี
หลังจากจัดการเรื่องราววุ่นวายเสร็จแล้วซ่งไป๋ลู่ก็เดินทางกลับหมู่บ้านอันฉีเช่นทุกวัน ใบหน้าเนียนเงยขึ้นมองผืนฟ้าสีส้มอ่อนแล้วถอนหายใจเบาๆ
นับดูเวลาตอนนี้ก็ย่างเข้าสู่ปีที่สองแล้วที่นางทะลุมิติมาอยู่ในร่างของเด็กน้อยชาวสวนผู้มีชื่อแซ่เดียวกัน เมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์วันแรกก่อนจะจากภพเดิมมาในใจของซ่งไป๋ลู่ก็อดที่จะคะนึงหาเพื่อนรักทั้งสามไม่ได้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกเธอจะเป็นอย่างไรกันบ้าง จะยังอยู่ในยุคเดิมเป็นนักรีวิวนิยายมือทอง หรือจะพบเจอเรื่องมหัศจรรย์ทะลุมิติไปยังต่างภพเช่นเดียวกับนางในเวลานี้
ที่สำคัญอนาคตต่อจากนี้ของตัวนางเองจะเป็นเช่นไรต่อ เมื่อคิดถึงอนาคตคนตัวเล็กก็ถอนหายใจยาว แสงแดดยามเย็นสะท้อนบนใบหน้าหวาน ฉายชัดถึงนัยน์ตาที่มีความกังวลจนคนด้านหลังสัมผัสได้
ซ่งเล่อลอบมองหญิงสาวตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วหนา เรื่องใดกันที่ทำให้นางมีสีหน้ากังวลได้
