“ถ้างานโรงพยาบาลจะหนักขนาดนี้ พวกมึงไม่ลาออกมาบริหารวะ” เสียงทุ้มของทิศเหนือเอ่ยทักเพื่อนรักทั้งสองที่นั่งหมดสภาพ ท่าทางอิดโรย พิงตัวลงนอนโซฟาหนาอยู่ภายในห้องทำงานของเขา
“มึงไม่เป็นหมอ มึงไม่เข้าใจพวกกูหรอก” หมอคามินรีบโพล่งออกไป อาชีพหมอที่ใครหลายคนใฝ่ฝัน แต่เบื้องหลังกลับเหนื่อยสายตัวแทบขาด ทำงานด้วยความคาดหวังของญาติคนไข้พร้อมกับลมหายใจของผู้ป่วย
“ถึงมึงจะมีเมียเป็นหมอ มึงก็ไม่เข้าใจพวกกูอยู่ดี”
“ไอ้สัด!! เมียเป็นหมอ พ่อมึงสิ!!” เพียงแค่ได้ยินประโยคคำพูดของเพื่อนรัก เสียงทุ้มต่ำรีบเถียงกลับทันที
“อ้าว!! ด่ากูเพื่อ กูแค่เปรียบเปรย”
“ไอ้เหนือ กูว่ามึงร้อนตัว หรือว่ามึงแอบมีเมียเป็นหมอ” หมอไบรอันหรี่ตาจับผิดทิศเหนือที่นั่งอยู่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง และไม่ใช่หมอไบรอันที่สงสัย ยังมีหมอคามินอีกคนที่สงสัยในเรื่องนี้
“ไอ้ไบรอัน มึงคิดแบบเดียวกับกู”
“อย่าบอกนะ ว่าหมอโรงพยาบาลกูอะ”
“ใครว
