"ก็ได้ แต่บางครั้งมันก็เครียดนะคะ ทำไมเราต้องเรียนหนักขนาดนี้ หกปีไม่ใช่เวลาน้อยๆ นะคะ"
"ผมเข้าใจ แพร" เขาก็เรียนปริญญาตรี และต่อโททันที เรียนหนักเหมือนกับที่เธอเจอ เขาจึงเข้าใจความรู้สึกนั้นดี
"ขอบคุณนะคะที่ถาม" เธอรู้สึกดีที่เขาถามเธอ เพราะอย่างน้อยเขาก็อยากรู้จักเธอมากขึ้น และทำให้ความสัมพันธ์นี้พัฒนาไปอีกขั้น
"แพร คุณไปอยู่ไหนมา เราน่าจะเจอกันเร็วกว่านี้นะครับ"
"ก็อยู่เมืองไทยนี่แหละค่ะ โลกเราต่างกันมากจะเจอกันได้ยังไงคะ ถึงเจอกันคุณก็ไม่ชอบแพรหรอก"
"ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ" ชายหนุ่มหมุนตัวคนที่นั่งตักอยู่ให้หน้าเขากับเธออยู่ตรงกัน พลางสบตาคนตรงหน้าด้วยสายตาหวานซึ้ง
"ก็เจอกันครั้งแรกคุณบอกว่าแพรขี้เหร่" เพื่อนแพรบ่นอุบ ก็เจอกันครั้งแรกเขาปากจัดแค่ไหนเธอจำได้ดี เล่นเอาความมั่นหน้าของเธอหายไปเกือบหมด
"แพรคิดว่าผมพูดจริงเหรอ หรือว่ามองไม่เห็นความสวยของตัวเองเลยฮึ" ชายหนุ่มหยิกแก้ม
