ตอนที่ 2: ยายแว่น
1078 Words
ตอนที่ 2: ยายแว่น
ภัทรจ้องรูปที่ปริญส่งให้ทางโทรศัพท์มือถือ เป็นรูปเพื่อนสาวสองคนของคุณหมอบุญรักษา เขานึกชมเพื่อนปริ้นส์ว่ามันก็ทำงานเร็วดีเหมือนกันนะ ขอรูปปุ๊บ ก็ได้ปั๊บ
ภาพแรกเป็นรูปสาวสวยผมยาว หน้าตาจิ้มลิ้ม แต่งตัวทันสมัย กับอีกรูปหนึ่งเป็นผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้ง แต่งตัวธรรมดา ใส่แว่นหนาเตอะแบบสาวคงแก่เรียน
ถ้ามองแค่แวบเดียวแบบไม่ต้องคิดมาก คนส่วนใหญ่คงเลือกคุณหมอคนสวยผมยาว แต่ภัทรกลับคันไม้คันมืออยากถอดแว่นยัยป้าคนนั้น เขาอยากถามเธอว่าใครเข้าฝันให้แต่งตัวแบบนี้เนี่ย
ว่าแล้วภัทรก็ส่งรูปกลับไปให้ปริ้นส์ในเวลาไม่นาน
เป็นอันว่าเขาเลือกยัยป้าแว่น
@คอนโดเพื่อนแพร
คุณหมอรักษาครุ่นคิดอยู่นานว่าจะหว่านล้อมเพื่อนอย่างไรให้ยอมรับงานนี้ แต่...แค่อ้าปากบอกจำนวนเงิน ยังไม่ทันได้ใช้วาทศิลป์หว่านล้อมเลย เพื่อนแพรก็โพล่งออกมา
"รับ"
"อะไรยัยแพร แกจะไม่คิดอะไรหน่อยเหรอ" บุญรักษาถามอย่างตกใจ
"คิดทำไม เงินตั้งสิบล้าน แค่หกเดือน อีกอย่างแค่แฟน ไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย" เพื่อนแพรดูภายนอกเหมือนสาวหัวอ่อน ไม่เหมือนสาวมั่นอย่างคุณหมอบุญรักษา ทว่าเธอเป็นคนกล้าได้ กล้าเสีย ฉลาด หัวไว และเอาตัวรอดเก่ง เรื่องแบบนี้เธอกลับเห็นว่าเป็นโอกาสมากกว่าจะเป็นเรื่องที่น่าวิตกกังวล
"เออ ฉันว่าแกไปคุยกับคุณภัทรเรื่องสโคปงานก่อนดีไหม จะได้ไม่มีปัญหากันทีหลัง" บุญรักษาอยากให้เพื่อนได้คุยกับคนว่าจ้างให้เรียบร้อยก่อนที่จะตกปากรับคำ
"คุยรน่ะมันแน่อยู่แล้ว อีกอย่างต้องทำสัญญาว่าจ้างด้วย ไม่ใช่หกเดือนนายอะไรนั่นเบี้ยว ฉันก็แย่สิ"
"เออๆ ฉันนัดเขาไว้ให้แกแล้ว ตอนนี้อยู่ข้างล่างคอนโด แกจะให้เขาขึ้นมาเลยไหม"
"ยัยรักษา แกจะให้ฉันพาผู้ชายขึ้นคอนโดเหรอ" เพื่อนแพรร้องอย่างตกใจ เพราะเธอไม่ให้ผู้ชายที่ไหนขึ้นคอนโดได้ง่ายๆ นะ
"เขามากับปริ้นส์ ฉันกับปริ้นส์ก็อยู่ด้วย แกทำอะไรเขาไม่ได้หรอก...เอ๊ย...เขาทำอะไรแกไม่ได้หรอก" บุญรักษาเล่นมุกไปด้วย เพราะรู้ว่าเพื่อนแพรห่วงความเป็นส่วนตัว
"เพื่อนคุณปริ้นส์หน้าตาคงแย่มากถึงต้องจ้างคนมาเป็นแฟน"
"เออ...เออ...ฉันว่าแกดูเองดีกว่า ฉันไม่อยากบูลลี่ใคร”
เพื่อนแพรกลอกตามองบน...ถ้าขนาดต้องจ้างคนมาเป็นแฟน ความหล่อคงหายาก อีกอย่างที่เขาเลือกเธอคงเพราะเธอไม่ได้สวยมาก ซึ่งน่าจะเหมาะกับเขา
"ขออนุญาตคุยกับรักษาแป๊บนะคะ" เพื่อนแพรรีบดึงแขนคุณหมอบุญรักษาเข้าไปคุยในห้องนอน ปล่อยให้สองหนุ่มนั่งรอตรงโซฟาห้องรับแขก
"ยัยรักษา ไหนแกบอกว่าเขาหน้าตาไม่ดี"
"ฉันบอกตอนไหน" รักษาเลิกคิ้วสูงทำหน้าสงสัย
"ก็แกบอกว่าไม่อยากบูลลี่ไง"
"ก็ฉันไม่อยากบูลลี่จริงๆ ไม่อยากออกความเห็นเรื่องรูปร่างหน้าตา เพราะมันขึ้นอยู่กับความคิดของแต่ละคน"
"แต่แก ดูไอ้คุณภัทรนั่นสิหล่ออย่างกับพระเอกซีรีส์ หุ่นอย่างกับนายแบบ แล้วเขาจะเอาฉันไปเป็นแฟนปลอม ใครจะเชื่อ" เพื่อนแพรทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"ทำไมจะไม่เชื่อ"
"คุณหมอรักษา แกช่วยมองหน้าฉันนะ ฉันคือยัยแว่น ตัวดำ ผอมกะหร่อง หน้าตาจืดชืด บ้านอยู่ต่างจังหวัด ลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน แกว่าฉันเหมาะกับเขาตรงไหน ถ้าเขาจ้างฉันเป็นคนใช้ยังจะน่าเชื่อถือกว่าอีก"
"เออ มันก็จริง" บุญรักษาหัวเราะ แต่เธอพูดเล่นแกล้งเพื่อนมากกว่าจะคิดว่าเพื่อนสาวไม่สวยจริงๆ
"ยัยรักษา!" เพื่อนแพรตีแขนเพื่อน
"ฉันล้อเล่น...แฮ่ แต่ฉันว่าแกลองคุยกับคุณภัทรก่อนก็ได้ เงินสิบล้านนะแก ไหนแกบอกว่าอยากซื้อสวนให้พ่อเพิ่มไง"
"แกเนี่ยสมเป็นเพื่อนฉันจริงๆ” เพื่อนแพรมองค้อน
"ฉัน...รู้ใจแกใช่ไหมล่ะ"
"เปล๊า...แกรู้จุดอ่อนฉัน" เพื่อนแพรต้องการเงินไปซื้อสวนผลไม้ให้พ่อเธอเพิ่ม เพราะสวนที่ติดกันเขากำลังประกาศขายด่วน
ในที่สุดสองสาวก็ออกมาเผชิญหน้ากับสองหนุ่มที่นั่งรออยู่ตรงโซฟา ภัทรยืนขึ้นตรงหน้าหญิงสาวแล้วพูดขึ้นว่า
"ผมขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ"
"งั้นฉันกับปริ้นส์กลับก่อนนะ แกคุยกับคุณภัทรก็แล้วกันนะ" บุญรักษาบอกกับเพื่อนรัก ที่ตอนนี้เหมือนหน้าตาตื่นเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับ
"อือ"
เมื่อทั้งสองก้าวออกจากห้อง ก็เหลือเพียงเพื่อนแพรกับภัทรเท่านั้น
"ผมชื่อภัทร คุณชื่อเพื่อนแพรใช่ไหม ผมขอชี้แจงง่ายๆ แล้วกันนะครับ เวลาหกเดือนที่คุณอยู่ในฐานะแฟนผม คุณไม่สามารถคบใครได้ เพราะมันจะสร้างความเสื่อมเสียมาให้ผม ผมจะไม่ทำอะไรล่วงเกินคุณในที่รโหฐาน"
"เดี๋ยวค่ะ ถ้าที่ไม่รโหฐานล่ะคะ" เพื่อนแพรยกมือถาม
"อ้าวคุณ เราเล่นเป็นแฟนกัน ก็ต้องมีกอดกันบ้างตอนอยู่ข้างนอกเพื่อความสมจริง" ภัทรพูดกลั้วเสียงหัวเราะ
“เดี๋ยว...ก่อนจะไปถึงตรงนั้น ทำไมคุณเลือกฉัน"
"คุณขี้เหร่ดี" เขาตอบหน้าตาเฉย
"ไอ้บ้า!" เพื่อนแพรทนไม่ไหวจนอดด่าออกมาไม่ได้
"อ้าว...นอกจากขี้เหร่ ยังด่าเก่งอีก ใจเย็นๆ ผมไม่อยากได้คนสวยแต่โง่ ผมอยากได้คนฉลาด ส่วนความขี้เหร่เป็นของแถม ผมก็ไม่อยากตกหลุมรักคุณ เพราะไม่อย่างนั้นครบหกเดือนทุกอย่างมันจะยาก" คราวนี้เหตุผลของเขาฟังขึ้น
มันก็จริงของเขา เพราะคบกันแค่หกเดือน เขาไม่จำเป็นต้องเอาคนสวยก็ได้
"อีกอย่าง ระหว่างนี้ผมต้องหาแฟนตัวจริงของผม ผมอาจจะมีเดตกับผู้หญิงคนอื่นบ้าง"
"อ้าว...ทีคุณยังมี แล้วทำไมฉันจะมีไม่ได้"
"ผมเป็นนายจ้าง คุณเป็นลูกจ้าง ลืมข้อนี้ไปแล้วเหรอ" นี่ถ้าไม่เห็นแก่เงินสิบล้าน เธอไล่ตาบ้าเผด็จการนี่ออกจากห้องไปแล้ว
- Writer
