วันรุ่งขึ้น
ฉันตื่นมาในตอนเช้าต้องรีบแต่งตัวเพราะต้องออกไปทำงาน ทางก็ยังไม่ชินดีเพราะต้องเริ่มเรียนรู้การไปทำงานในเส้นทางใหม่ ฉันจึงรีบลงมาข้างล่างเพื่อจะรีบไปทำงานแต่
“หนูเจน...จะรีบไปทำงานหรอจ๊ะ..?”
เสียงที่ฟังดูอบอุ่นเรียกฉันไว้ จนฉันต้องชะงักเท้าทันที
“ค่ะคุณย่า...”
ฉันหันมามองคุณย่าที่โต๊ะอาหารพร้อมกับเห็นใครอีกคนนั่งหน้านิ่งอยู่ด้วย
“ไม่ต้องรีบหรอก มาทานข้าวต้มก่อนมาลูก เดี๋ยวไปทำงานพร้อมตากิจ มานี่มา...”
คุณย่าไม่พูดเปล่ายังแต่ยังเดินมาจูงมือฉันแล้วลากไปที่โต๊ะอาหารทันที
“ผมอิ่มแล้วครับ...”
“ตากิจจะรีบไปไหนละ น้องยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ”
ฉันกำลังจะนั่งต้องหยุดชะงักมองเขาทันที
“แต่ผมอิ่มแล้วนี่ครับ ใครจะทานต่อก็ตามสบาย ผมจะไปทำงานก่อน”
“ตากิจ...”
เขาพูดจบประโยคก็รีบเดินออกไปทันที โดยไม่ฟังเสียงคุณย่าเรียก
“หนูเจนไปทานข้าวที่บริษัทนะลูก ไปเร็วเดี๋ยวไม่ทันพี่เขา”
คุณย
