ช่วงพักเที่ยง
ผมเดินออกมาจากห้องทำงานก็ไม่เห็นยัยตัวแสบอยู่ที่โต๊ะแล้ว นี่เพิ่งจะเที่ยงหนึ่งนาทีเองนะทำไมหายไปเร็วขนาดนี้ ผมหยิบโทรศัพท์โทรหายัยตัวแสบก็ไม่รับสายผม จึงเดินออกมาด้วยความหงุดหงิด
“น้องเจนทานนี่สิครับ พี่ซื้อมาฝาก...”
“น้องเจนอันนี่ดีกว่าครับ อร่อยกว่าเยอะเลย”
“น้องเจนโกโก้เย็นๆ หวานน้อยของโปรดน้องเจนไงครับพี่เห็นน้องเจนชอบทาน...”
ผมออกมาจากลิฟต์ก็เห็นพนักงานผู้ชาย 3 คนรุมเธออยู่ ผมรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นมีหนุ่มๆมาห้อมล้อมเธอแบบนี้
“เอ่อ คือ...”
“เจนนารา...”
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปเรียกชื่อเธอเสียงดังจนทุกคนหันมามอง
“คุณกิจ...”
“ฉันมีงานด่วนจะสั่งเธอ เอ่อ!...เดี๋ยวเธอออกไปทานข้าวกับฉันแล้วกัน จะได้ทานไปสั่งไป...”
ทุกคนมองผมอย่างอึ้งๆที่ผมมาปาดหน้าเค้ก แต่ที่ผมทำเพราะอยากช่วยยัยเด็กแสบนี่ต่างหาก เห็นยืนงงๆอยู่คงเลือกไม่ถูกจะไปกับใคร ผมเห็นว่าหน้าตาดูหนักใจเลยช
