Episode 18
“ลูกแม่ ฮึก…” เราเดินมาที่สวนเล็กเพื่อดูสภาพดอกกุหลาบขาวของเรา และเมื่อได้เห็นก็ยิ่งช็อกไปใหญ่ เพราะดอกกุหลาบขาวที่ปลูกเอาไว้ถูกตัดออกไปจนหมด ไม่เหลือเลยสักดอกเดียว “ผิงผิงของแม่ ลูกแม่ ฮือๆ!”
พรึบ!
เราทรุดตัวลงพร้อมกับเอื้อมมือไปกอดกระถางของดอกกุหลาบขาว เราจะไม่อาลัยอาวรณ์มากขนาดนี้เลย ถ้าในต้นนี้ไม่ได้มีอัฐิของลูกเราอยู่
อย่างน้อยๆ ก็ควรจะเหลือไว้ให้สักดอกสิ
“ฮึก! ลูกแม่ ฮือๆ” เรากอดกระถางไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด
บางคนอาจจะมองว่าเรื่องแค่นี้เองจะเศร้าไปทำไม เดี๋ยวดอกไม้มันก็งอกขึ้นมาใหม่อยู่ดี เราก็พยายามคิดแบบนั้นนะคะ แต่มันก็ไม่สามารถทำใจได้จริงๆ
ความรู้สึกที่เสียไป มันไม่สามารถเอากลับมาได้อีกแล้ว ไม่ว่าดอกกุหลาบจะถูกตัดออก และงอกเบ่งบานขึ้นมาใหม่อีกกี่ครั้ง มันก็ไม่สามารถทดแทนความเจ็บปวดของเราได้
“ทำไม ฮึก! ทำไมถึงทำกับผิงผิงแบบนี้ ฮือๆ”
“ค…คือพวกเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
