Sultan
Boşanmamızın üzerinden üç gün geçti. İçimde bir acı vardı; Azat'ı unutmak kolay olmayacaktı, bunu biliyordum. Ama artık yeni hayatıma odaklanmam gerekiyordu. Kapımda hâlâ polisler nöbet tutuyordu; Azat'ın adamları evimi bulmuştu. Azat bile geldi, ama içeri girmesine izin vermediler. Onunla karşılaşmamak için üç gündür evden çıkmıyordum. Suzan Hanım arada bir yanıma uğruyordu, ancak artık bu evde daha fazla kalamazdım. Gerçekten çok bunalmıştım; çıkıp biraz hava almak istiyordum.
Tek arkadaşım Suzan kalmıştı. Onu aradım ve,
"Bugün işin yoksa birlikte dışarıda oturalım mı?" dedim.
"Olur," dedi.
Böylece dışarı çıktık, yanımızda iki polis ve Azat’ın ayarladığı beş koruma vardı. Bu sayede kendimi biraz olsun güvende hissediyordum.
Suzan’la konuşurken onun tavırları bana farklı
