Elif
Sabah ışığı odaya dolarken, kendimi toparlamaya çalıştım. Gözyaşlarım kurumuştu ama kalbimdeki acı tazeydi. Mehmet’in yüzü gözümün önünden gitmiyordu; ona verdiğim sözler, hayallerimiz... Hepsi şimdi, bu kilitli odada, kaybolmuş gibi görünüyordu. Ama ben güçlü olmalıydım.
Kapının ardında, bu eve hapsolmuş hissediyordum ama bu, sonum olmayacaktı. Karnımdaki bebeğin varlığı bana güç veriyordu. Onun için dik durmalıydım. Bu evdeki herkesin beni kontrol etmeye çalıştığını biliyordum ama buna izin vermeyecektim. İçimde bir direnç yükseldi, bu savaşı kazanacaktım.
O sırada kapıdan gelen ayak sesleri duyuldu. Kalbim hızla çarpmaya başladı. Kim geliyordu? Beni bu durumdan kurtaracak biri mi, yoksa daha fazla baskı yapacak biri mi? Kapının açılmasını beklerken, içimdeki tüm cesareti topladı
