สมาร์ตโฟนเครื่องบางราคาแพงระยับร่วงหลุดจากมือที่ไร้เรี่ยวแรงของเสี่ยอ๋าลงสู่พื้น ชายวัยกลางคนที่พึ่งเกษียณอายุราชการได้ไม่กี่ปีทรุดนั่งลงบนโซฟา มือข้างขวายกขึ้นกุมบริเวณทรวงอกซีกซ้ายของตัวเองที่เกิดอาการเจ็บอย่างรุนแรงจนร้าวไปถึงแขนซ้าย
“พ่อ!” พร้อมพงษ์รีบวิ่งไปหยิบยาอมใต้ลิ้นแล้วนำมาป้อนใส่ปากพ่อทันทีที่เมื่อเห็นเสี่ยอ๋าอาการกำเริบ
เมื่อเสี่ยอ๋าค่อยๆ ดีขึ้น พร้อมพงษ์จึงเอาน้ำให้ดื่ม เขาลูบแขนพลางมองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาเป็นกังวล แม้โรคหัวใจคือโรคประจำตัวของเสี่ยอ๋า ทว่ามันไม่ได้กำเริบเช่นนี้มานานแล้ว แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้น
“แม่แกอยู่ไหน” เสี่ยอ๋าถามหาภรรยาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาครึ่งค่อนชีวิต
“แม่ไปซื้อของครับ พ่อมีอะไรหรือเปล่า” ปกติเสี่ยอ๋าเป็นคนอารมณ์แจ่มใส แล้วเหตุใดถึงได้ทำหน้าตึงเครียดเช่นนี้ “มีเรื่องอะไรเหรอครับ”
หัวใจผู้เป็นพ่อเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าสาเหตุหาใช่เพราะโรคประ
