“จอดรถตรงนี้แหละ” เขาสั่งลูกน้องคนสนิท
“ครับนาย” คนสนิทของสนรับคำ ก่อนจะจัดการตามคำสั่งและออกรถไปอย่างไม่แยแสกับร่างที่นอนสลบอยู่ที่ประตูรั้ว
นราวดีค่อยๆ ปรือตาขึ้นอย่างอ่อนเพลีย เธอรู้สึกล้าๆ อยู่มาก กะพริบตาอีกหลายครั้งมองบรรยากาศรอบกาย ไม่ใช่ห้องนอนที่เธอถูกกักขังอยู่ตลอดหลายเดือนหรือลำธาร แม้แต่แนวป่าที่เห็นอยู่ประจำ ทำให้เธอค่อนข้างมึนงงกับรอบข้างเหลือเกิน
“คุณเป็นใครเหรอคะ” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น จนเธอต้องหันไปมอง
“คะ... คุณหนู” สาวใช้ประจำคฤหาสนของนนท์อุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพของคุณหนูคนเล็กของบ้าน
“น้าน้อย” นราวดีอุทานก่อนจะโผเข้ากอดร่างสาวใช้เก่าแก่ของตระกูล
“ทำไมคุณหนูเล็กอยู่ในสภาพนี้คะ เอ่อ...” น้อยมองชุดคลุมท้องแล้วอ้ำอึ้งพูดไม่ออก สภาพของเจ้านายสาวนั้นใส่เสื้อคลุมท้องเก่าๆ ร่างกายดูอิดโรย เผาเผ้าหน้าตาบ่งบอกว่าไร้เครื่องสำอางประทินผิวมานานพอสมควร แม้นราวดีจะจากบ้าน
