“เป็นอะไร” น้ำเสียงเคร่งเครียดของเขา ทำให้เธอหันขวับไปมอง เขายืนมองเธออยู่ก่อนแล้ว สายตานั้นเมื่อสบกันแล้ว ช่างเดาไม่ออกจริงๆ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันฝันร้าย” นราวดีซบหน้ากับมือของตัวเองก่อนจะร้องไห้ออกมา เธอสะอึกสะอื้นอยู่แบบนั้น เหมือนจะระบายความรู้สึกอัดอั้นออกมาให้หมดสิ้น แต่มันไม่มีวันหมดไปจากใจของเธอ เมื่อในตอนนั้น เหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้น
สนนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ดวงตาของเขากำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเดาอารมณ์ไม่ถูก ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด ทุกอย่างดูอึมครึมชวนอึดอัด
เสียงสะอื้นของเธอดังเป็นระยะๆ ในความเงียบสงบของราตรีกาล ภายนอกนั้นในได้ยินเสียงจิ้งหรีดและแมลงกลางคืนออกหากิน สนยังนั่งนิ่งไม่ไหวติง เขาเองกำลังคิดเรื่องอะไรสักอย่างของตัวเอง บางทีก็คงถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป
“ร้องไห้พอหรือยัง” เสียงของเขาดังมาจากมุมห้อง นราวดีเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา
“ร้
