“คืนนั้นเจ้านายเมา ทำอะไรไม่รู้ตัว ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะค่ะ”
ชมพูนุชพูดอย่างรู้ตัวว่า ตนไม่มีค่าอันใดสำหรับเขา ถึงอย่างไรหัวใจภาวิตมีเพียงชมพลอยเท่านั้น
“คืนนั้นอาจไม่รู้ตัว แต่คืนนี้รู้” สาวใต้ร่างดวงตากว้างอย่างตกใจ ใจเธอที่ว่าสั่นแรง ตอนนี้แรงสั่นมากขึ้นหลายระดับ ตัวสั่น ประหม่าจนมือทั้งสองข้างชื้นเหงื่อ “แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในคืนนั้นหรือคืนนี้ ฉันก็จะรับผิดชอบเธอ ความรับผิดชอบที่มาจากใจจริง ไม่ใช่ความรับผิดชอบที่ต้องทำ”
คราวนี้ชมพูนุชตกใจอ้าปากค้าง ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำพูดประโยคนี้ เธอนึกว่าตนหูฟาด แต่เสียงเขาที่ไหลเข้ามาในหู มันชัดเจน ราวกับว่าภาวิตใช้โทรโข่งในการสื่อสาร แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ต้องการความรับผิดชอบจากเขา แม้ว่าจะมาจากใจจริง ชมพูนุชต้องการมากกว่านั้น เธอต้องการความรักจากเขาด้วย ซึ่งแน่นอนว่า ยาก
“ขอบคุณมากค่ะที่เจ้านายรับผิดชอบพู่ แต่เรื่องแบบนี้ในยุคสมัยนี้
