“แม่ว่า...” ชมพลอยกำลังบอกเหตุผลดีๆ ที่จะไม่ทำตามคำขอร้องนั้น ทว่าเสียงเธอกลืนหายไปด้วยวาจาน่าสงสารของบุตรสาว
“ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้น้องแก้มนะคะคุณแม่ น้องแก้มอยากเห็นคุณลุงธามกับคุณแม่นั่งแบบนั้นค่ะ” ความไร้เดียงสาวทำให้คนเป็นแม่ปั้นหน้ายาก ใจหนึ่งเขินอายที่ต้องใกล้ชิดกับภาคินทร์ ใจหนึ่งก็สงสารลูกสาว เธอถึงกับตัดสินใจไม่ถูก
“ไปครับเกรซ ไปเล่นสไลเดอร์กัน ลูกจะได้ดีใจไง” เขาบอกชมพลอย “ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้ลูก”
หลายครั้งแล้วที่ภาคินทร์พูดราวกับอลิสสาเป็นลูกตัวเอง ชมพลอยไม่ได้ขัดหูหรือขัดความรู้สึกเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ตรงกันข้ามเธอรู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจมากกว่า
“ค่ะ” เป็นการตอบรับโดยง่าย ภาคินทร์กับชมพลอยจึงเดินไปยังเนินบนสุด เพื่อเล่นสไลเดอร์ตามที่อลิสสาต้องการ
ความใกล้ชิดระหว่างชมพลอยกับภาคินทร์ ใกล้กว่าตอนที่เขาสวมใส่สร้อยคอให้เธอเสียอีก เพราะตอนนี้ตัวของทั้งคู่นั่งอยู่
