เช้าวันรุ่งขึ้นคำแก้วสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาไม่เจอแม่ คาดว่าเธออาจจะลุกมาหุงหาอาหาร เธอมองดูผ้าถุงของตัวเองด้วยความตกใจ ชายผ้าถุงเกือบจะเลื่อนขึ้นมาพันอยู่ที่เอวเพราะเธอไม่เคยสวมผ้าถุงนอน กว่าจะนุ่งได้เมื่อวานตอนอาบน้ำเสร็จก็ลองจนเมื่อย ชายผ้าถุงไม่เสมอกันก็ช่างมันเถอะ เธอจะสวมแบบนี้ ใครจะมองยังไงเธอก็ไม่สนใจ
คำแก้วเดินย่องตามออกมา เมื่อคืนหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัวพอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกปวดเมื่อยร่างกายไม่น้อย พื้นบ้านมันแข็งเกินไปเธอจึงยังไม่ค่อยชิน
แต่เอาเถอะ! มีที่ให้นอนก็ดีแล้ว ใช่ว่าที่เรียนปริญญาตรีมาสี่ปีเธอจะไม่เคยลำบากเลย
เสียงคำพองหักกิ่งไม้เล็กใส่ในเตาไฟเพื่อเป็นเชื้อเพลิง สายตาเธอหันมามองเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนเดินมาด้านหลัง
คำพองตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่เดินออกมาแต่เช้ามืด “คำแก้ว ตื่นเร็วจังลูก”
“ฉันอยากช่วยแม่ทำอาหารค่ะ”
“…งั้นไปเอาน้ำใส่หม้อนึ่งมาให้แม่ก็แล้วกัน” ส่วนมากลูกทั้งส
