“เฮ้ย! อีเอ๋อกลับมาตั้งแต่เมื่อไรวะ นึกว่าโดนเสือกัดตายไปแล้วซะอีก” ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งพูดขึ้นอายุของเขาก็น่าจะแก่กว่าพ่อของเธอสักสองสามปี คำแก้วชักสีหน้าไม่พอใจ ชายคนนั้นก็ถามขึ้นอีก “แล้วพวกเอ็งได้หมูป่ามาจากไหนกัน ดูท่าจะตัวใหญ่เสียด้วย” เขาเดินเข้ามาชะเง้อหน้ามองหมูแต่ละกอง
คำแก้วจ้องหน้าชายคนนั้นแล้วพูดออกไป “หมูป่าก็ต้องเอามาจากป่าสิลุง หรือในหมู่บ้านนี้มีใครเลี้ยงหมูป่าอย่างนั้นรึ” คำพูดคำจาฉะฉาน สายตายังไม่ละจากใบหน้าชายคนนั้น
“เอ๊ะ เอ็งนี่ ฉันก็ถามดี ๆ” ลุงคนนั้นเริ่มขึ้นเสียง
คำแก้วสวนกลับทันควัน “ฉันก็พูดดี ๆ เหมือนกัน อีกอย่างฉันชื่อคำแก้ว ไม่ได้ชื่ออีเอ๋อ กรุณาเรียกใหม่ให้ถูกด้วยค่ะ” ไม่รู้ว่าเธอต้องแก้ต่างคำว่าอีเอ๋อไปอีกนานแค่ไหน คำพองและคำแพงจับแขนคำแก้วคนละข้างแล้วลูบเบา ๆ คล้ายกับกำลังบอกว่าให้เธอใจเย็น ๆ ก่อน
“ฮ่า ๆ เอ็งจำชื่อตัวเองได้ด้วยรึ” ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ
ค
