อารมณ์ราคะพลันก่อเกิด
1076 Words
“ คิดถึงพี่ตฤณจังเลยค่ะ ” เสียงหวานส่งมาตามสาย เล่นเอาตฤณยิ้มกว้าง
“ แต่พี่คิดถึงลดามากกว่า ”
“ ไม่จริงหรอกค่ะ ลดาคิดถึงพี่ตฤณมากที่สุด กินข้าว หรือยัง ที่อยู่เป็นไงบ้าง แล้วอาบน้ำหรือยังคะ แล้วพี่ภูล่ะ ”
“ เรียบร้อยแล้ว น้ำเย็นเจี๊ยบชื่นใจ อากาศก็เย็น ต้นไม้เต็มไปหมด พี่ถ่ายรูปเยอะแยะเอาไว้ไปฝากลดา อาหารก็ดี เจ้าของบ้านอบอุ่นด้วย นี่ตอนนี้กำลังก่อกองไฟเผามัน จิบสาโท โคตรจะฟินเลย ไอ้ภูก็นั่งอยู่นั่นล่ะ ”
“ อะไร มีสาทงสาโทด้วย ”
“ ใช่สิ เจ้าของบ้านทำเอง ”
“ ดูเหมือนพี่ตฤณจะหลงรักเจ้าของบ้านเข้าให้แล้วสิ ชมไม่ขาดปาก ”
“ ใช่ รัก รักมากด้วย ไอ้หนุ่มพึ่งจบมหาลัยกับคุณปู่ทวดอายุราวแปดสิบ ”
“ จริงเหรอคะ ไม่มีผู้หญิงแน่นะ ”
“ มี แม่ของบุญโทน คนที่จะนำเดินป่าน่ะ เธอสติไม่ค่อยจะดีนัก แต่ก็ยังทำความสะอาด ทำกับข้าวกับปลาได้ ”
“ แล้วเธอจะเป็นอันตรายหรือเปล่าคะ คนบ้าบางทีก็ไว้ใจไม่ได้นะพี่ตฤณ ระวังตัวไว้ด้วยก็ดี ”
“ ได้จ้าที่รัก พี่จะระวังตัวที่สุด จะเอาทั้งตัวและหัวใจไปฝากลดาอย่างสมบูรณ์ ไม่มีบกพร่องแม้แต่นิดเดียว ”
“ ออกไปจากที่นี่ ออกไปให้เร็วที่สุด ออกไป ! ” เสียงตวาดกร้าวแต่ก็พยายามที่จะไม่ให้ดังมากจนเกินไปดังมาจากเบื้องหลัง ชายหนุ่มหันขวับ
“ ใครคะน่ะ พี่ตฤณ ใคร ” ลดาส่งเสียงมาตามสายด้วยความเป็นห่วง ตฤณรีบกรอกเสียงตอบ
“ แม่ของบุญโทนน่ะ ” เพราะเขาจำเสื้อผ้าและการเกล้าผมของนางได้แม้จะเห็นจากไกล ๆ ก็ตามที
“ ที่ว่าเป็นบ้าน่ะเหรอ พี่ตฤณรีบออกไปจากตรงนั้นนะคะ ไปให้ห่างเธอ มีอาวุธในมือหรือเปล่า ”
“ ไม่มีหรอกลดา งั้นพี่เดินไปหาพวกเพื่อนก่อนนะ ตรงโน้นมันจะไม่มีสัญญาณนะคะ ลดาไม่ต้องกังวล ”
“ โอเค เดี๋ยวลดาจะวางสาย รีบออกให้ห่างจากเธอ แล้วค่อยส่งข้อความมาบอกลดาทีหลังก็ได้ว่าปลอดภัยดีหรือไม่ ”
“ ได้จ้ะ พี่รักลดานะคะ ” แล้วเขาก็กดวาง
“ ข้าบอกให้รีบไปไง เดี๋ยวก็ตายกันหมด ตายกันหมด ” นางยังคงพึมพำ พลางมองหน้ามองหลังเลิ่กลั่ก เหมือนกลัวว่าใครจะมาเห็น มือยกขึ้นผลักร่างสูงใหญ่
“ ออกไปสิ ไปให้เร็ว ”
“ อะไรกันครับป้า ผมเป็นแขก มาพักที่นี่ ไม่ได้มาทำอันตรายหรือมีจุดประสงค์ไม่ดีแต่อย่างดี ป้าไม่ต้องกังวลนะ ”
ตฤณยังคงทำใจดีสู้เสื้อเมื่อพิจารณาแล้วว่าเธอไม่มีอาวุธอยู่ในมือแน่ ๆ เขาพึ่งจะเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน ยังพบร่องรอยความงามอยู่บนความทรุดโทรมยับย่น บนมวยผมที่ขมวดมุ่นนั้นมีปิ่นปักอยู่ เขาเองไม่รู้เกี่ยวกับเครื่องประดับหรือของโบราณอะไรนัก แต่ก็สามารถบอกได้ว่าปิ่นอันนั้นงดงามมาก ตัวปิ่นเป็นสีขาวคล้ายงาช้าง สลักเสลาเป็นลายดอกไม้ มีเพชรหรือไม่ก็พลอยเม็ดเล็ก ๆ ประดับอยู่
แล้วตฤณก็หัวเราะเยาะตัวเอง กลางป่ากลางเขาแบบนี้แถมฐานะอย่างบุญโทนคงจะไม่อยู่ในฐานะที่จะซื้ออะไรแพง ๆ ให้แม่ใช้ ยิ่งแม่สติไม่ดีแบบนี้แล้วด้วย
“ เจ้าต้องเชื่อข้า หญิงนางนั้นมันร้าย มันทำบัดสีผิดผี ” คำพูดของนางทำให้เขาชะงัก จากที่ตอนแรกกำลังจะเดินจากไป เขาเลยหันมาประจันหน้ากับนางอย่างจริงจัง
“ หญิงนางนั้น ใครเหรอครับ ใครทำบัดสีผิดผี ” นางจับไหล่เขาไว้แน่นจนเขาเจ็บ เขาสะดุ้งเพราะทั้งความเจ็บและความเย็นเยียบของมือผอมเกร็งนั้น ก่อนที่นางจะเอ่ยกระซิบแหบโหย
“ เจ้าต้องเชื่อข้า ข้า พิมมาลา มิเคยโป้ปด ข้าผู้เป็นเมียเอก นางนั่นอันตราย มิได้ภักดีเช่นข้า นางนั่นมันของต่ำ ชั่วช้าสามานย์ ”
“ เดี๋ยว ๆ ป้าบอกว่าป้าชื่ออะไรนะ พิมมาลา งั้นเหรอ พิมมาลา เหมือนเคยได้ยินที่ไหนนะ ป้าเป็นใคร มาจากไหนเหรอครับ ”
“ รีบไป ข้ามาเตือนให้เจ้าหนีไป ข้า พิมมาลา ธิดาแห่งเมือง... ”
“ ออกไป ! ” เสียงตวาดดังกร้าว หญิงกลางคนสะดุ้งเฮือก ทันทีที่หันไปเห็นบุญโทนผู้เป็นบุตรชายนางมีสีหน้าหวาดกลัวยิ่งนัก ก่อนวิ่งหนีหายลับเข้าไปในความมืดของป่าข้างบ้าน
“ เฮ้ย บุญโทน แม่ตกใจหนีเข้าไปในป่าแล้ว ไม่ตามเหรอ เดี๋ยวแกจะได้รับอันตรายนะ ”
“ ไม่ต้องหรอกพี่ แกเป็นแบบนั้นบ่อย ๆ ”
“ บุญโทนก็ไม่น่าไปตวาดแกแรงขนาดนั้น แกตกใจหมด แกไม่ได้ทำอะไร แค่มาชวนพี่คุย ”
“ ผมไม่อยากให้แกรบกวนพี่น่ะ ไปเถอะ กลับเข้าไปนั่งในวงเถอะ พวกพี่เขาเป็นห่วง ให้ผมมาตาม”
“ โอเค ”
บุญโทนเดินนำ ตฤณเดินตาม แล้วก็ยังไม่วายที่จะหันหลังมาเพ่งมองผ่านความมืดมิดอย่างเป็นห่วง เขาไม่เห็นอะไรนอกจากป่าทึบทึม
แปลก ทำไมบุญโทนไม่ห่วงแม่บ้างเลย…
หลังจากคุยกันอย่างออกรสออกชาติอีกราวสองชั่วโมง ทั้งหมดก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอน ทั้งสี่นั้นนอนชั้นล่างที่สร้างไว้หนึ่งห้อง ภายในมีแคร่ทั้งหมดสี่แคร่ ปูด้วยฟูกยัดนุ่น หมอน ผ้าห่มครบพร้อม
ตฤณล้มตัวลงนอนพร้อมกับเพื่อนคนอื่น ๆ เขาออกจะเหนื่อยกว่าเพื่อน ๆ เนื่องจากรับหน้าที่พลขับ แต่ไฉนตามันจึงไม่ยอมหลับ ใจมันคิดวกวนครวญใคร่อยู่แต่ภาพนั้น
...ภาพของนางสวาท
เพียงคิดถึงนาทีนั้นที่เขาเห็นภาพของเธอ อารมณ์ราคะพลันก่อเกิด กายชายเร่าร้อนขึ้นมาทันควัน ลำใหญ่ขยายแข็งเหยียดยาว เขาหลับตาเพื่อสะกดให้จิตหยุดคิด หายใจเข้าออกลึก ๆ ยาว ๆ นับหนึ่งไปเรื่อย ๆ ในที่สุดเขาก็สามารถสงบและหลับลงได้โดยดี
แต่ดูเหมือนนางจะถูกตราตรึงลงในความรู้สึกนึกคิดเขาจนมากเกิน มากจนกระทั่งตามเข้าไปในความฝัน...
- Writer
