นักเขียนหนุ่มนั่งจิบเครื่องดื่มเย็นๆ ดับร้อนที่ร้านกาแฟซึ่งตั้งอยู่ภายในปั๊มน้ำมันไม่ไกลบ้านพิชฎา ลางสังหรณ์บอกว่าวันนี้น่าจะมีอะไรสนุกๆ ทำ เผื่อได้พล็อตไปเขียนนิยายเรื่องใหม่
เขานั่งรอกระทั่งบ่ายแก่ๆ รถญี่ปุ่นป้ายแดงคันหนึ่งก็เคลื่อนเข้ามาจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ ร่างอรชรในชุดฟอร์มของบริษัทกราเซียร์ ยูเนี่ยนคาร์ ก้าวลงจากรถ เจ้าหล่อนดูเฉิดฉายในชุดสีแดงเลือดนก ขับผิวขาวๆ ของหล่อนให้น่ามอง
ธารานั่งมองอยู่นานกระทั่งร่างของรัญตาหายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อแล้วกลับออกมาอีกครั้งพร้อมถุงหลายใบในมือ เขาถึงได้ลุกจากที่
รัญตาเอาของที่เพิ่งซื้อมาไปเก็บที่เบาะหลัง ทว่าพอเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วจะก้าวขึ้นนั่ง มือเรียวขาวอย่างคนที่ไม่เคยหยิบจับงานหนักก็เอื้อมมาดึงประตูไว้
“คุณ!?” รัญตาร้องออกมา นัยน์ตาคู่งามมีแววขุ่นเคืองอย่างที่สุด บุรุษร่างสูงโปร่งคนนี้ เธอจำเขาได้ไม่มีวันลืม
“มีธุระอะไรคะ” หญิงสาวเอ่ยก
