หนุ่มสาวเริ่มจริงจังกับมื้อเที่ยงมากขึ้น พิชฎาเองก็รู้สึกว่าวันนี้เจริญอาหารเป็นพิเศษ แต่กับข้าวที่เหลือบนโต๊ะก็ยังบ่งบอกได้ว่าคนซื้อซื้อมาเยอะเกินไป เธอนั่งละเลียดอาหารไปเรื่อยๆ แอบมองเจ้ามือมื้อนี้เป็นพักๆ เขาเป็นคนหน้าตาดี อันนี้ใครจะกล้าปฏิเสธ เขาดูภูมิฐาน เรียบโก้ตามสไตล์นักธุรกิจระดับรวยล้นฟ้า ดวงตาเขามองการณ์ไกลเสมอ ไม่ใช่เฉพาะด้านธุรกิจ แม้แต่เรื่องในครอบครัว เขาก็สามารถคาดเดาได้ว่าเหตุการณ์ในวันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร โดยเฉพาะเรื่องของรัญตา
“อิ่มแล้วเหรอ” ถามแล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ดวงตาสีเงินยวงเป็นประกายยามจ้องมายังเจ้าบ้าน
“ค่ะ ฉันกินเยอะแล้วนะ ปกติไม่กินเยอะขนาดนี้”
เธอชี้แจง แล้วจู่ๆ ก็นึกอยากกินขนมหวานขึ้นมา
“นี่คุณ? ไม่ได้ซื้อขนมหวานมาเหรอ”
คนถูกถามทำหน้างง เขาซื้อมาฝากนะ หล่อนไม่ได้ฝากซื้อ เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าหล่อนอยากกินอะไร
“แล้วอยากกินอะไรล่ะ” ตั้งท่าจะลุกไปซื้อมาใ
