ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงบานประตูถูกตบอยู่ปังๆ ทำให้นักเขียนสาวที่นอนแผ่อยู่กลางเตียงสะดุ้งตื่น เหงื่อกาฬแตกพลั่ก เสื้อแสงหลุดจากร่างจนเหลือเพียงชุดวันเกิด
“น้าฎาคะ รัญไปทำงานแล้วนะ ไม่สบายหรือเปล่า รัญเรียกนานแล้ว” หลานสาวคนงามยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าประตูห้องของคนเป็นน้า รัญตาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เตรียมพร้อมจะไปทำงานท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายอยู่นอกหน้าต่าง หญิงสาวรอชั่วครู่เมื่อได้ยินเสียงกุกกักข้างใน
“รัญ! เอ่อ...จะไปทำงานแล้วเหรอ!”
คนเป็นน้ารีบเปิดประตูออกมาถามในสภาพมีเพียงผ้าเช็ดตัวห่อร่างไว้
“ค่ะ น้าฎาเพิ่งตื่นหรือคะ กำลังจะลงไปอาบน้ำเหรอ”
พิชฎางงเล็กน้อย แต่สมองส่วนที่ยังใช้งานได้ก็รีบสั่งให้เธอพยักหน้ารับคำหลานสาวไป
รัญตายิ้มให้น้าสาวอย่างขันๆ
“นอนฝันถึงเจ้าชายเพลินหรือคะ ”
หลานสาวแกล้งเย้าจนคนเป็นน้าปั้นหน้าไม่ถูก พิชฎาส่งยิ้มแหยๆ ให้หลาน ก่อนจะไล่ให้หลานไปทำงาน ส่วนตัวเองก็ไ
