“ฉันก็แค่สงสารที่เห็นเขาเปียกฝน อีกอย่างรถเขาเสีย ฉันก็เลย...” คร้านจะสาธยายในเมื่อความหวังดีของเธอกลายเป็นการยื่นมีดให้ผู้ร้ายกลับมาทิ่มแทงตัวเอง
“ทีหลังก็อย่าใจดีให้มันมากนัก คนเราสมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหน”
คนที่ยังโมโหไม่หายสั่งสอนคนเจ็บ พิชฎาหน้างอขึ้นมาบ้าง เขาไม่ใช่พ่อนะ มาสั่งสอนกันอยู่ได้ รู้ละว่าประมาทเกินไปแต่มันย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้นี่นา
“ฉันรู้ว่าไม่ควรไว้ใจใครง่ายๆ แต่ฉันคบกับเขามาตั้งหลายปีก่อนที่เราจะเลิกกัน ฉันคิดว่าฉันรู้จักเขาดีพอ!”
แมคโลริคหันขวับ นี่หล่อนขึ้นเสียงใส่เขาเพราะอยากเอาชนะใช่ไหม
“งั้นเหรอ! งั้นทำไมมันเกิดเรื่องนี้ขึ้นล่ะ หรือว่าที่แท้เป็นคุณเองที่ต้องการให้มันเกิด” เผลอพูดออกไปด้วยความปากไว เขาไม่ชอบที่หล่อนพูดเหมือนปกป้องธารา สติของเขามักเสียหายเสมอเมื่อความหึงหวงเข้ามาบ่อนทำลาย
“แมคโลริค!” พิชฎาร้องขึ้นด้วยความโกรธ เขาใช้สมองส่วนไหนคิด ถึงได้เอ
