บทที่ 8
หนีเสือปะมัจจุราช
เมื่อส่งหลานสาวไปงานเลี้ยงเสร็จเรียบร้อย พิชฎาก็กลับเข้าบ้านแล้วเริ่มปั่นงานต่อ ฝนตกลงมาปรอยๆ และเทกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งในอีกชั่วโมงให้หลัง อากาศเย็นสบายช่วยทำให้สมองแล่น เธอทำงานอย่างจริงจังจนเวลาผ่านไปเกือบห้าทุ่มก็นึกเป็นห่วงรัญตา ป่านนี้หลานสาวยังไม่กลับ พยายามบอกตัวเองไม่ให้คิดมากเพราะถึงอย่างไรเจ้าตัวก็มีแมคโลริคอยู่ข้างๆ ในฐานะแฟนหนุ่ม อย่างน้อยก็เบาใจเรื่องการเดินทางไปได้เปลาะหนึ่ง ตอนนี้ฝนยังลงเม็ดปรอยๆ แม้จะดึกดื่นแล้วก็ตาม
ติ๊งต่องๆ ติ๊งต่องๆ
เสียงกริ่งที่หน้าบ้านทำให้นักเขียนสาวจำต้องลุกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ มือเรียวขยับขาแว่นเพื่อเพ่งสายตาไปยังรั้วบ้านผ่านบานหน้าต่าง ร่างสูงโปร่งของใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น เขายังอยู่ในชุดเดิมเมื่อตอนกลางวัน
เธอเดินออกจากห้องแล้วลงบันใดบ้านไปอย่างเซ็งๆ ด้วยว่าไม่อยากเสวนากับคนที่มาพบตนในเวลานี้ แต่ดูจากสภาพของเขา คาด
