สัมผัสรักมัจจุราช

EP 2/2 ลูกไก่ในอุ้งมือ (มัจจุราช)

“โอ....ไม่นะ! หยุดเดี๋ยวนี้แมคโลริค ไม่งั้นฉันจะบีบคอคุณให้ขาดใจตายไปเลย”

ชายหนุ่มยิ้มเยาะเมื่อถูกขู่ จริงอยู่ที่ตอนนี้อากาศไม่ได้ไหลเข้าปอด แต่เขายังทนไหว เขายังกลั้นใจได้นาน บางทีอาจจะนานจนพิชฎายอมแพ้

“ฉัน-บอก-ให้-ปล่อย ปะ...ปล่อยนะ! อ๊ะ...” เสียงร้องสั่งเริ่มสั่นคลอนแหบพร่า แม้จะประคองสติให้ตั้งมั่นแต่มันไม่มีทางตั้งให้ตรงได้ ในเมื่อฝ่ามือร้อนผ่าวของเขากดคลึงอยู่ตรงกระเปาะเล็กๆ แห่งความสาว เธอพูดไม่ออก ริมฝีปากอ้าเผยอด้วยความกระสันรัญจวนที่พุ่งพล่าน ฝ่ามือที่อยากจะบีบคอเขาให้ตายกลับไร้เรี่ยวแรง มันเหมือนถูกช็อตด้วยฝ่ามือที่คลึงเคล้นอยู่เบื้องล่าง “ปล่อยฉันไป ได้โปรด...”

จากเสียงร้องหนักแน่นในตอนแรก บัดนี้เริ่มระโหยโรยแรงแล้ว แมคโลริคมองหน้าคนที่โดนพิษราคะเล่นงานแล้วอดยิ้มไม่ได้ หล่อนไวเหลือเกินในเรื่องนี้ เขายังไม่ได้สอดแทรกนิ้วเข้าไปในร่าง หล่อนก็มีทีท่าว่าจะพ่ายแพ้เสียแล้ว

“แน่ใจหรือว่าอยากให้ปล่อย”

เขาแกล้งถาม ขยับร่างออกจากการทาบหล่อนไว้กับผนังมาเป็นโอบไว้ด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาเริ่มดันเจ้ากางเกงชั้นในตัวจ้อยให้ร่นลงมายังขาอ่อน

พิชฎาหลับตาพริ้ม รู้สึกพ่ายแพ้เหลือเกินเมื่อถูกกระทำ เธออยากทัดทานเขาให้มากกว่านี้ แต่มันยากนัก

“แมคโลริค ได้โปรดปล่อยฉันไป...ได้โปรดเถอะ ฉันขอร้อง อืม...” พิชฎาครางผะแผ่ว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มปรือมองแมคโลริคอย่างอ้อนวอน แต่ไม่แน่ใจนักว่าจะวอนขอให้เขาปล่อยหรือวอนขอให้เขากระทำต่อกันแน่

ชายหนุ่มไม่ฟังคำวอนขอ เขาก้มลงไปจูบหล่อนอีกครั้ง สอดแทรกเรียวลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปทักทายลิ้นเล็กอ่อนบางอีกหน พิชฎาต้องใช้มือกำสาบเสื้อคลุมของเขาไว้ ไม่อย่างนั้นคงร่วงลงไปกองอยู่แทบเท้าเพราะเข่าอ่อนไร้เรี่ยวแรง

แล้ววินาทีต่อมาแมคโลริคก็ช้อนร่างงามขึ้นสู่วงแขน เขาถอนจูบแต่ดวงตายังจดจ้องที่พิชฎา สะกดหล่อนไว้ด้วยนัยน์ตาสีเงินยวง มันดูลึกลับและอ่อนหวานในคราวเดียว ราวกับจะให้คนที่กำลังจ้องกลับมาเข้ามาค้นหาความหวานและความลึกลับนั้นให้รู้ซึ้งถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่

บุรุษหนุ่มเลือดผสมก้าวยาวๆ พาหญิงสาวที่กำลังตกอยู่ในห้วงพิศวาสเข้าถึงรังรักด้วยความรวดเร็ว เป็นตายร้ายดีอย่างไร เขาก็ต้องได้ตัวพิชฎาในวันนี้ ถ้าหากเขารู้สักนิดว่าหล่อนต่อติดไวยิ่งกว่าปรอทละก็ เขารุกหล่อนเต็มอัตราตั้งนานแล้ว

“พิชฎา...รู้ไหมว่าผมคิดถึง ผมรอคุณมาตลอด รอวันที่ผมจะได้อยู่ใกล้ๆ คุณอย่างนี้”

ชายหนุ่มกระซิบขณะวางร่างอรชรให้นอนลงบนเตียง ไอเย็นของผิวเตียงกับวาจาของเขาสะกิดสติสัมปชัญญะของพิชฎาให้ตื่นเพริด หญิงสาวหลุดจากภวังค์พิศวาสที่ถูกเขาตรึงไว้ เพื่อออกมาเผชิญหน้ากับความจริงอันน่าละอาย

“นี่มันอะไรกัน คุณร่ายมนตร์อะไรใส่ฉัน ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” เธอตวาดแหว เริ่มดิ้นรนเอาตัวรอด พอมองไปรอบๆ ห้องแล้วหัวใจก็หล่นวูบไปอยู่ปลายเท้า เธอเข้ามาในนี้ได้อย่างไร เข้ามาในห้องที่มีเตียงได้อย่างไร!

“ชู่ว์... ไม่ต้องเล่นตัวหรอกที่รัก คุณน่ะ...ต่อติดไวยิ่งกว่าอะไร แต่ผมชอบนะ ไม่ต้องเล้าโลมให้เสียเวลา หึๆๆ”

“ทุเรศ! ปล่อยนะ! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”

“ไม่มีทางหรอกคุณนักเขียน คุณจะไม่ร้อง เชื่อผมสิ...”

แล้วแมคโลริคก็ยืนยันคำพูดของเขาด้วยการโน้มกายลงไปมอบจุมพิตให้พิชฎาอีกครั้ง เขาจูบหล่อนเนิ่นนาน ร่ายมนตร์ด้วยริมฝีปากอันร้ายกาจใส่หล่อนอีกหน ทั้งรุกเร้าให้หล่อนคล้อยตาม ไม่เปิดโอกาสให้หล่อนประท้วงด้วยวาจา ไม่เปิดโอกาสให้สติของหล่อนได้ตั้งรับ เขามอมหล่อนให้เมามัวด้วยรสจุมพิตอันซาบซ่าน ประหนึ่งว่าเขาคือมัจจุราชร้ายที่กำลังสูบวิญญาณออกจากร่างหล่อนด้วยการจุมพิต และไม่นานนัก สติของพิชฎาก็หลุดลอยไปกับห้วงอารมณ์ที่ไม่อาจหักห้ามใจ

หญิงสาวถึงกับเลื่อนมือขึ้นโอบรอบคอเขา ยินยอมแยกเรียวขาออกเมื่อแมคโลริคแทรกกายเข้ามาตรงกลางพร้อมกับดึงกางเกงชั้นในตัวจ้อยจิ๋วทิ้งเสีย

เขาผละจากจุมพิตอันเผ็ดร้อน ลุกขึ้นนั่งแล้วจับขาหล่อนให้ตั้งชัน กระโปรงผ้านิ่มตัวลายพร้อยถูกเลิกขึ้นมาถึงเนินหน้าท้อง เขาถอดเสื้อคลุมออก โชว์แผงอกเปล่าเปลือยก่อนจะเลื่อนกายลงไปยังตำแหน่งที่สามารถประหัตประหารความสาวของพิชฎาได้ด้วยปลายลิ้น

“โอ...คุณพระช่วย! คุณทำอะไรกับฉันกันนี่!” เธอไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี รู้แต่ว่าเรียวลิ้นร้อนชื้นที่ตวัดไปทั่วกลีบพูแห่งความสาวกำลังจะทำให้เธอเป็นบ้า แมคโลริคบรรเลงเพลงชิวหาได้พลิ้วไหวจนเธอต้องแอ่นหลังแล้วยกสะโพกโยกไกวให้รับกับจังหวะที่เขาส่งมา ความกระสันรัญจวนวิ่งเร็วแรงไปตามกระแสโลหิต แทรกซึมทุกประสาทสัมผัสทั่วทุกตารางนิ้วไปจุกที่กลางลำตัว ที่ที่แมคโลริคกำลังรังแกมันด้วยลิ้นของเขา ก่อนที่แสงวูบวาบของอะไรบางอย่างจะวิ่งเข้ามา เธอต้องหลับตานิ่ง แล้วกลั้นเสียงแห่งความสุขสมเพื่อปลดปล่อยสายธารสวาทให้ทะลักที่ปลายลิ้นร้อนของแมคโลริค