ตอนที่ 8 ใจสั่น

1536 Words

ด้านพรีนหลังจากที่แทคิณเอ่ยมาเช่นนั้น ร่างสูงก็ผละออกจากตัวเธอ “ก็ได้” เสียงหวานเอ่ยตอบ จริงๆ ประตูหน้าก็ออกไปได้นะ เพียงแค่ฉันโทรเรียกการ์ดมาจัดการแฟนคลับของเขา แต่เรื่องอะไรฉันจะทำเช่นนั้นล่ะ ไม่ดีกว่า “โน้น...” ร่างบางชี้มือไปยังประตูด้านหลัง “อย่าบอกนะว่าเธอจะให้ฉันออกด้านหลัง” แทคิณถามด้วยสีหน้าสงสัย “ก็ตามใจนายนะ จะออกไปทางด้านหน้า นายก็เห็นว่าแฟนคลับนายยังเฝ้าที่หน้าประตู จะไปหรือเปล่า” เธอเอ่ยด้วยสีหน้าเหนือกว่าเห็นๆ เหอะ ยัยนี้ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน ปั่นหัวเขางั้นเหรอ แต่นั้นร่างสูงกับยอมออกจากห้องพร้อมกับ พรีนทางประตูด้านหลัง ใบหน้าอันหล่อเหลาขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยสีหน้าสงสัย ดูท่าทีแล้วยัยนี่ท่าจะไม่ธรรมดา เพราะเธอพาเขาออกมาทางบันไดหนีไฟ ขนาดเขาเป็นลูกค้าประจำร้านนี้ ยังไม่เคยรู้มาก่อนว่าทางนี้ก็เป็นทางออกได้เหมือนกัน แทคิณเดินตามมาจนกระทั่งถึงหลังร้านชั้นหนึ่ง “ดูท่าแล้วเธอน่าจะชินกับที่นี่มากเลยนะ ขายอยู่ที่นี่งั้นเหรอ” ด้านพรีนที่ได้ฟังเช่นนั้นถึงกับมองค้อนแทคิณด้วยสีหน้าไม่พอใจ อุตส่าห์ช่วยเขาหนีแฟนคลับ ไง มาว่าฉันขาย น่าปล่อยให้โดนแฟนคลับรุมนัก “เหอะ นั้นปากเหรอ” “ปากแบบนี้ น่าปล่อยให้แฟนคลับรุมนายให้ตาย” เธอว่าเขาด้วยท่าทีโกรธจัด “ก็เห็นเธอคุ้นชินกับสถานที่ดี ถ้าไม่ใช่ ฉันเข้าใจเธอผิดไป ก็ขอโทษด้วย” “ผู้ชายแก๊งนี้ปากเสียแบบนี้ ทุกคนไหม” แต่นั้นแทคิณกับไม่พูดเปล่า มือหนากระชากคนตัวเล็กแผ่นหลังติดกับผนัง “พรึบ” แขนขวาค้ำยันเข้ากับผนัง ทั้งสองสบตาเข้าหากันผ่านความมืด ใบหน้าอันหล่อเหลาที่สวมหมวกแก๊ปปิดบังใบหน้า ใบหน้าของฉันกับแทคิณแทบจะชิดกัน !! ตึก ตึก !! สั่นอีกแล้ว ใจฉันเนี้ย เขาเข้าใกล้ทีนิเป็นไม่ได้เลย กับผู้ชายที่เข้าใกล้เป็นแบบนี้ทุกคนไหม ก็ไม่นะ “ว่าฉัน...” “ตรงนี้มีใครอีกไหมล่ะ...” พูดขนาดนี้แล้วยังถาม หลังร้านไม่มีคนหรอกนะ ตรงนี้มีแค่ฉันและเขา “แล้วเธอเป็นแบบที่ฉันพูดหรือเปล่าล่ะ” “ทำไมฉันเหมือน จัดว่าอยู่ในกลุ่มแบบนั้นงั้นเหรอ” เธอถามเขาด้วยสีหน้าสงสัย เขาสงสัยเธอมีห้องอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วแถมก่อนหน้านี้นุ่งกระโจมอกออกมาจากห้องน้ำเสียด้วย จะอะไรอีก นอกเสียจากว่าพึ่งทำเรื่องแบบนั้นกับใครไป แทคิณถามเธออย่างคาดคั้นคำตอบ เขาเองก็สงสัยทำไมต้องอยาก รู้เรื่องของเธอนัก ตาจ้องตา แต่เมื่อแทคิณได้สติ “ป่าว ฉันแค่สงสัย” เขาเอ่ยอย่างใจเย็นลง “ร้านนี้เป็นร้านของพี่ชายฉันเอง” คำตอบของเธอ ทำเอาเขารู้สึกดีขึ้นมา หึ...! แค่จูบแรกนะ เขาแค่ติดใจกับคนที่กัดปากตน ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเร็วขนาดนี้เหรอ ถึงสายตาของเธอจะชอบเขามากก็เถอะ !! ตึก ตึก !! ใบหน้าอันหล่อเหลาโน้มเข้าหาอีกครั้ง แต่ทว่าเขากับได้ยินเสียง “อยู่ใกล้ฉันแล้ว ตื่นเต้นงั้นเหรอ” ด้านพรีนที่แทคิณว่ามาเช่นนั้น หึ...ให้ตายเถอะนี่อย่าบอกนะเขารู้ ใบหน้าสวยที่ถูกจับได้ แอบมองอย่างเดียวไม่พอ ใจฉันนี่จะสั่นและตื่นเต้นกับเขาไปถึงไหน “ป่าว นิ ฉันลงบันไดมาเหนื่อย ใจเลยสั่นไปหน่อย” “แน่ใจ๋ว่าไม่ได้ใจสั่นเพราะฉัน” แต่นั้นแทคิณกับทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิด มือหนาจับเข้าที่หน้าอกฉัน “เฮ้ย...” พรีนที่ไม่คิดว่า ไอดอลชื่อดังอย่างแทคิณจะกล้าทำเช่นนี้กับเธอ ร่างบางถึงกับตกใจเอ่ยเสียงหลง “แค่พิสูจน์นะ ว่าที่พูดมานั้น จริงหรือเปล่า” พรีนที่แทคิณทำเช่นนั้นกับตนร่างบางได้แต่ปัดมือเขานั้นออกจากตัวเธอ “หลงตัวเอง” กล้าดียังไงมาจับหน้าอกเธอ สนิทกันไหม ก็ไม่ “แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหลงฉัน” เข้าสวนกลับอย่างไม่ยอม เหอะนี่ฉันออกอาการมากขนาดนั้นเลยหรอ จะว่าใจฉันสั่นมากไหม บอกเลยตอนนี้สุดๆ ถึงจะโดนจับได้ก็เถอะเรื่องอะไรจะยอมรับ “ฉันพานายออกมาได้แล้ว ถือว่าหายกันแล้วนะ” “เรื่อง...” “ที่...ฉันกัดปากนายอะ” พรีนเอ่ยไม่เต็มเสียง ก็อายอยู่นะที่เขาแค่จูบ แต่เธอกับลงลึกเพลินไปหน่อยเลยเผลอไปกัดปากเขา เอ่ยจบร่างบางจะเดินกลับเข้าไปในร้าน แต่ในจังหวะนั้น “พรึบ” มือหนากับคว้าเข้าที่แขนของเธอ “ไม่พอหรอก ปากฉันมันมีราคามาก แค่พาฉันออกจากห้องมาอย่างเดียวมันชดใช้ไม่ได้” แทคิณไม่พูดเปล่า ขณะที่มืออีกข้างจับมือบางเอาไว้ เขากับโน้มใบหน้าเข้าหา “เห็นไหมว่ามันเป็นรอย” พรีนที่เห็นเช่นนั้น ถึงกับพยักหน้าให้กับเขา “นะ...นายหมายความว่าไง” “ไม่มีไร ฉันหิว ไปเป็นเพื่อนหน่อย” พรีนขณะที่ฉันยังยืนนิ่งอยู่นั้นกับคำพูดของแทคิณอยู่นั้น จู่ๆ เขากับพาฉันเดินมาหยุดที่รถสปอร์ตคันหรู “แทคิณ นี่นาย” เธอถามเขาด้วยสีหน้างงงวย แต่ผู้ชายชวนไปหาอะไรกินแบบนี้ เล่นตัวสามวิ จากนั้นก็เปิดประตูและขึ้นรถมากับเขาให้ไว ด้านแทคิณ ที่พรีนยอมขึ้นรถมากับตนร่างสูงผุดรอยยิ้มขึ้นมาด้วยท่าทีพอใจ เหอะบอกแล้วไงครับว่าครั้งต่อไป ยัยนี้จะปฏิเสธผมไม่ลง ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบจนกระทั่งรถสปอร์ตคันหรูวิ่งมาจอดที่ร้านข้าวต้มแห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านข้าวต้มๆ ร้านเล็กที่อยู่บริเวณริมถนนห่างจากคลับประมาณ 5 กิโล จากนั้นร่างสูงก็เดินลงจากรถ โดยที่มีคนตัวเล็กนั้นเดินตามหลัง เธอคิดว่าระดับไอดอลชื่อดังอย่างแทคิณเขาต้องเลือกร้านอาหารหรูหราระดับภัตตาคารทานทีมื้อเป็นหมื่น โอมากาเสะไรงี้อะ แต่นั้นกับผิดคาดมากร่างสูงเลื่อนเก้าอี้พลาสติกสีน้ำเงินนั้นให้กับเธอนั่ง “ยืนนิ่งอยู่ทำไม นั่งสิ” เขาเอ่ยขณะที่คนตัวเล็กยังมีสีหน้าตกตะลึง เมื่อเสียงเข้มเอ่ยมาเช่นนั้นพรีนถึงกับรีบนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาทันที “ทำไม ร้านแบบนี้ น้องสาวเจ้าของคลับหรูอย่างเธอนั่งไม่ได้เหรอ” เสียงเข้มที่แขวะมานั้น ทำเอาพรีนถึงกับหน้ามุ้ย “ป่าว...ฉันต่างหากที่ควรตามนายแบบนั้น ไม่คิดว่าไอดอลชื่อดังระดับแทคิณ โอ จะเลือกทานร้านข้างทางธรรมดาแบบนี้” เธอเอ่ยเสียงประชดประชน และนั้นก็เบามาก เพราะไม่อยากกลายเป็นจุดสนใจ ถึงจะเป็นร้านเล็กที่แสนจะธรรมดา แต่นั้นตรงนี้ไม่ได้มีแค่เขาและเธอเพียงสองคน แทคิณค่อนข้างดัง ถ้าเกิดเขามีภาพนั่งทานข้าวกับเธอหลุดไปแบบนี่มันคงดูไม่ดีแน่ คำพูดของพรีนทำเอาคนยิ้มยากถึงกับหลุดยิ้มออกมา ด้วยท่าทีพอใจ “ยิ่งร้านดัง ร้านหรูมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งถูกจับตามองมากเท่านั้น ฉันกับเพื่อนๆ ในวงก็มาทานแถวนี้กันบ่อย” แทคิณเขาเป็นผู้ชายแบบไหนกัน เหมือนจะหยิ่งแต่ก็ไม่นะ ใบหน้าอันหล่อเหลาและรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ตรงหน้าแต่นั้นทำเอาพรีนนั้นถึงกับตกภวังค์ไปชั่วขณะ ผ่านไปราว 10 นาที ด้านแทคิณเขาพึ่งจะสังเกตชุดของคนตรงหน้า ใส่แบบนี้ถึงจะเป็นร้านข้างทางธรรมดาแต่กับล่อตาล่อเสือยิ่งนัก ทว่าเขากับรู้สึกขัดตากับชุดเดรสเกาะอกของเธอ ไอ้สวยมันก็สวยอยู่หรอก แต่ทำไมเขาถึงไม่ชอบและไม่พอใจกับผู้ชายโต๊ะด้านหลังที่เอาแต่มองเธอด้วยวะ ทว่าเขากับหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อเป็นเช่นนั้นร่างสูงจึงเดินไปที่รถ ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเสื้อแจ็คเก็ตตัวโปรด พรีนที่นั่งรออาหารมาเสิร์ฟนั้น จู่ๆ กับมีเสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่ที่ลอยมาคลุมตัวของฉัน !! พรึบ !! “หนาวไม่ใช่เหรอ เอาไปคลุมสิ” เขาเอ่ยหน้าตาย หนาวเหรอก็ไม่นะ แต่นั้นก็จัดเสื้อให้ดูเข้าที่ แทคิณผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอหรอก แค่ไม่ชอบให้คนอื่นมองเธอเท่านั้นเอง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more