ชิงชังในตัวบุตรชายเช่นไร กับมารดานั้นมากกว่าหลายเท่าตัว
เซี่ยฮูหยินยิ้มปั้นแต่ง เดินเข้ามาลูบมือของว่าที่ลูกสะใภ้อย่างรักใคร่สนิทสนม “หนิงอวี่ผอมลงหรือไม่ เห็นว่าเจ้าไม่ค่อยสบายด้วย พักผ่อนเพียงพอแน่เหรอ”
“ข้าสบายดีแล้ว ขอบคุณเซี่ยฮูหยินที่เป็นห่วง”
ฉิงหนิงอวี่เดินเลี่ยงไปนั่งลงที่เก้าอี้ นางกวาดตามองรอบห้อง มองแจกัน โต๊ะ ม่านหน้าต่าง บรรยากาศเก่าๆ ที่คุ้นเคยเริ่มกลับมา ความอึดอัดทรมานคับแน่นอยู่ในอก เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นย้อนกลับเข้ามาดั่งน้ำป่าไหลหลาก รุนแรงและกระหน่ำซ้ำเติมราวพายุฝนบ้าคลั่ง
“เอ่อ... วันนี้ข้าลงมือเข้าครัวเองเลยนะ” เห็นฉิงหนิงอวี่ทำตัวห่างเหินเย็นชา เซี่ยฮูหยินก็ทำตัวไม่ถูกกล่าวเสียงประหม่า “เห็นแม่เจ้าบอกว่าเจ้าชอบทานปลาใช่หรือไม่”
“ท่านแม่ข้าบอกเช่นนั้นก็คงใช่กระมัง”
“ดีเลยๆ ปลาสดใหม่จากตลาดราคาแพงนัก แต่ข้าก็ไม่เสียดายที่จะซื้อ เอ่อ...อยากมาบำรุงร่างกายให้เจ้า
