“ท่านพ่อ” ฉิงหนิงอวี่เดินเข้ามาในห้องหนังสือพร้อมถาดน้ำชา เห็นบิดากำลังนั่งเล่นหมากล้อมจึงนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามและเดินหมากตัวสีดำที่อยู่ใกล้มือ
ใต้เท้าฉิงเหลือบมองเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรและเดินหมากสีขาวต่อ “เห็นแม่เจ้าบอกว่าไม่สบายหรือ งานแต่งใกล้เข้ามาทุกที เจ้าควรรักษาสุขภาพของตนให้มากกว่านี้หน่อยนะ”
ในบรรดาครอบครัวทั้งห้าคน มีเพียงบิดาที่โอนอ่อนกับฉิงหนิงอวี่มากที่สุด
“อาจเพราะงานแต่งใกล้เข้ามา ข้าจึงรู้สึกป่วยกระมัง”
ใต้เท้าฉิงชะงัก “อย่าพูดอะไรเป็นลางเช่นนี้ ไม่เป็นมงคลเอาเสียเลย”
“ขออภัยท่านพ่อ เพียงแต่...บางทีข้าก็รู้สึกสังเวชตัวเอง”
“...”
“สัจจะของคนถือเป็นสิ่งสำคัญ แล้วการกระทำมิถือว่าสำคัญด้วยหรือ ปากบอกยกให้เป็นฮูหยินทว่าความจริงต่ำศักดิ์เสียยิ่งกว่าสาวใช้ข้างห้อง ไม่ต่างอะไรกับหินประดับสวน มีไว้เพื่อเสริมอำนาจแต่คร้านจะดูแล ปล่อยให้ตากลมตากฝนอยู่เพียงลำพัง”
“หนิงอวี่
