5 ท้าทายผิดคน
1376 Words
ไนต์คิงส์
“พวกมึงสองคนกะไม่ให้กูพักตับเลยรึไง วันก่อนก็ไอ้รามิลชวน วันนี้ก็มึงเคียนติ” คิระพูดอย่างเอือมระอา
อาทิตย์นึงมีเจ็ดวัน โดนรามิลลากมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนด้วยแล้วเกือบทั้งอาทิตย์ เริ่มต้นอาทิตย์ใหม่ก็ถูกเคียนติเจิมซะแล้ว
เมื่อก่อนแค่รามิลคนเดียว คราวนี้มีเคียนติมาเพิ่มเท่ากับความบรรลัย อย่าหวังว่าจะได้พักเพราะสองคนนี้…นั่งดื่มตัวยง
ทางเดียวที่จะหยุดพวกมันได้คือต้องมีเมีย คงยากเพราะสองคนนี้เป็นเสือผู้หญิง ไม่คิดจะหยุดที่ใครแบบจริงๆจังๆ นึกภาพไม่ออกเลยว่าผู้หญิงแบบไหนจะสยบเสือสองตัวนี้ได้อยู่หมัด
“เอาน่านานๆที”
“รีบกลับอังกฤษไปเร็วๆ”
“กูเพิ่งมาถึงไล่กูกลับซะแล้ว”
“วันนี้กูไม่ดื่มเยอะนะ”
“ครับผมคุณคิระ” เคียนติพูด
“ธรรมดาของคนมีเมียมีลูกให้กลับไปหา” รามิลพูดขึ้นมาเสียงเรียบ พลางยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นดื่มหนึ่งอึก
“กูไม่ได้โสดแบบพวกมึงสองคน”
“ชีวิตโสดอย่างพวกกูมีความสุขจะตาย”
“รีบมีเมียได้แล้ว จะสามสิบแล้ว”
“ไม่รีบ”
“กูรีบ จะได้เลิกชวนกูมาแดกเหล้า”
“รอไปก่อน กูยังไม่พร้อมมีใคร”
“แต่มีเด็กไปเรื่อย” เคียนติพูดกระแนะกระแหนรามิล
“มึงไม่มีเลย?”
“ส่วนใหญ่เป็นสาวผมทองอยู่นู้น แต่อยู่ไทยยังไม่มี อยากลองสาวไทยดูเหมือนกัน มีแนะนำกูบ้างไหม?”
คิระนั่งถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมากับบทสนทนาของรามิลและเคียนติ ก่อนจะยกน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นดื่ม
“กลับไทยคราวนี้มึงอยู่ยาวเลยไหม” รามิลถามเคียนติ
“ยังไม่มีแพลนกลับ กูมาไทยเพื่อเจรจาเรื่องซื้อที่ดิน พ่อกูอยากได้ที่ดินตรงนั้นมาก ตอนแรกเหมือนเจ้าของอยากขาย ไปๆมาๆเหมือนเปลี่ยนใจ เลยลองให้กูมาเจรจาดูเผื่อสำเร็จ”
เพราะเคียนติเก่งเรื่องโน้มน้าวใจคน…
“ดีแล้ว รามิลจะได้มีเพื่อนแดกเหล้า” คิระพูด
“คิดถึงเพื่อนกูเมื่อก่อนจังเลย ตอนที่ยังไม่มีเมียไม่มีลูก” รามิลพูด
“ถึงคิวมึงแล้ว”
“เหอะ! กูอะอีกนาน”
“กูจะรอดู”
ลูกศรของคิวปิดจะแผงศรรามิลใส่ผู้หญิงคนไหนกันนะ วาสนาใครจะได้คนแบบรามิลไปเป็นสามี ใครที่สามารถถอดเขี้ยวเล็บเสือตัวนี้ได้ถือว่าไม่ธรรมดาเลยทีเดียว
เสือตัวนี้ค่อนข้างร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ นอกจากนี้ยังคาดเดาอะไรไม่ได้อีกด้วย ใครที่สยบรามิลได้อยู่หมัดถือว่าเก่งมากๆ
“กูไปสูบบุหรี่ก่อนนะ” เขาบอกเพื่อนสนิท ก่อนจะหยัดกายขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก
ริมฝีปากหยักได้รูปพ่นควันบุหรี่ออกมาจนโขมง หวังให้นิโคตินช่วยระงับภาพของผู้หญิงคนนั้นไม่ให้ฉายเข้ามาในหัว รู้สึกหงุดหงิดและหัวเสียในเวลาเดียวกันที่ถูกเธอเอาแต่ปฏิเสธ
บอกตัวเองว่าไม่ต้องรีบร้อน แต่บางทีก็อดรู้สึกหัวเสียไม่ได้ ไม่เคยอดทนรออะไรนานขนาดนี้มาก่อน ปกติอยากได้ผู้หญิงคนไหนไม่เคยพลาด อันดาทำให้เขาเสียเซลฟ์ในเรื่องนี้
นั่นจึงทำให้เขาอยากเอาชนะเธอ…
“ขอโทษนะคะ”
เขาหันไปมองเจ้าของเสียงหวานที่ดังขึ้นเมื่อครู่ ภาพสาวสวยในชุดเดรสสีดำรัดรูปสุดเซ็กซี่สะท้อนเข้ามาในนัยน์ตา มองแวบแรกเธอสวยตรงสเปกเขาเลยละ
“ครับ?”
“มาคนเดียวเหรอคะ”
“มากับเพื่อนครับ”
“อ่อ… เห็นออกมาสูบบุหรี่คนเดียว เบื่อเหรอคะ”
“แค่อยากออกมาสูบน่ะครับ”
“เหลือสักมวนไหมคะ”
“จะสูบ?”
“เปล่าค่ะ หาเรื่องคุยด้วย”
เขายิ้มมุมปากนิดๆกับวิธีการเข้าหาของผู้หญิงคนนี้ เธอสวยตรงสเปกเขา แต่ทำไมถึงรู้สึกว่ายังไม่น่าสนใจเท่าไรนัก
ช่วงนี้ใครเข้าหาก็รู้สึกเบื่อหน่ายไปหมด
“ชื่อโยเกิร์ตนะคะ”
“รามิลครับ”
“รามิล…ชื่อเพราะจัง”
“ขอบคุณครับ”
“จะเป็นอะไรไหมคะถ้าโยเกิร์ตจะขอ…”
“ขอตัวก่อนนะครับ” เขาตัดบทสนทนากับโยเกิร์ตอย่างไร้เยื่อไย ขยี้บุหรี่ในมือทิ้งแล้วเดินออกจากจุดที่มีไว้สำหรับสูบบุหรี่
ถ้าตาไม่ได้ฝาดเมื่อกี้เขาว่าเห็นผู้หญิงจอมหยิ่งผยองที่ชื่ออันดาเดินผ่านไป ไม่ได้ตาฝาดแต่อย่างใด เธอมาที่นี่จริงๆ ดูเหมือนทำงานส่งอาหารกะดึก เพราะการ์ดหน้าไนต์คลับของคิระสั่งอาหาร
จะทำงานทั้งกลางวันและกลางคืนให้ตัวเองเหนื่อยทำไม แค่ตกลงรับงานของเขาก็ได้เงินไปใช้แบบสบายๆ คิดว่าอีกไม่นานอันดาต้องซมซานกลับมาหาเขาแน่นอน
•••
“ยังทำงานต่ออีกอยู่เหรอน้องอันดา” การ์ดหน้าไนต์คลับคิระพูดกับอันดาอย่างเป็นกันเอง เพราะอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทกับคาร์เทียร์ ภรรยาเจ้าของไนต์คลับ
“ค่ะพี่การ์ด ส่งออเดอร์ของพี่ๆเป็นออเดอร์สุดท้ายก็เลิกงานแล้ว”
“ขยันมากน้อง พี่นับถือในความขยันของเรานะ”
เธอยิ้มให้การ์ดหน้าไนต์คลับคิระอย่างเป็นมิตร พวกเขาสั่งอาหารกับร้านที่เธอทำงานอยู่เกือบทุกวัน เสร็จจากทำงานร้านกาแฟของเจ้โบนัสก็มาทำงานที่ร้านอาหารต่อ เธอใช้ชีวิตวนลูปแบบนี้จนชินแล้ว
“อันนี้ค่าอาหาร ส่วนนี้ทิป”
“ขอบคุณค่ะ” พวกพี่ๆยังคงใจดีกับเธอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
หลังจากส่งอาหารเสร็จเธอก็เดินออกจากหน้าไนต์คลับทันที จังหวะเดินอยู่สายตาพลันปะทะเข้ากับใครบางคน
รามิล…
เขากำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองมาที่เธอด้วยสายตายากคาดเดา ไม่ได้แปลกใจที่เจอเขา เพราะเขามาดื่มที่ไนต์คิงส์ค่อนข้างบ่อยอยู่แล้ว เธอไม่ได้ทักทายแต่เดินผ่านราวกับเขาเป็นธาตุอากาศ
“ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ”
กึก
สองเท้าหยุดชะงักเมื่อรามิลเป็นคนทักทายก่อน เธอหันกลับไปมองเขา ไม่ได้หยิ่งเพียงแต่ไม่อยากคุยด้วยเท่านั้น
“ฉันรีบ”
“ร้อนเงินขนาดนี้ทำไมไม่โทรมาหาฉัน นามบัตรก็ให้ไปแล้ว”
“ฉันทิ้งไปแล้ว”
รามิลกระตุกยิ้มกับคำตอบที่ได้รับ
“มีใครเคยบอกเธอไหมว่า ถ้าเคยเจอกันสามครั้งขึ้นไปมันจะเจอกันบ่อยขึ้น”
“ไม่เคยได้ยินค่ะ”
ท่าทางหยิ่งผยองของอันดามันทำให้เขาอยากกำราบให้รู้แล้วรู้รอด เธอในตอนนี้และในคืนนั้นต่างกันลิบลับ
คืนนั้นเชื่อฟังเขาทุกอย่าง ยังจำเสียงครางหวานๆของเธอได้ไม่ลืม แม้อันดาไม่ได้เก่งเรื่องเซ็กซ์ ทว่ากลับเป็นคนเดียวที่ทำให้เขา ‘อยากได้อีกครั้ง’
อยากกำราบความหยิ่งผยอง
อยากเอาชนะ
อยากได้มาครอบครองเป็นของตัวเอง
“ถ้าขัดสนเรื่องเงิน ก็แค่ตกลงรับงานที่ฉันเสนอไปให้ เธอได้มากกว่าเงินจากงานที่กำลังทำอยู่ตั้งหลายเท่า”
“จ่ายมาสิคะแสนนึง แล้วฉันจะไปกับคุณ” รับบทเป็นผู้หญิงหน้าเงินเพื่อทำให้รามิลรำคาญเธอเร็วๆ
“หึ ท้าฉัน?”
“โอนมาสิคะ โอนปุ๊บไปตอนนี้เลย”
เขายืนกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับส่งเสียงเบาๆในลำคออย่างนึกขัน เงินจำนวนสองแสนไม่ทำขนหน้าแข้งของเขาร่วงได้หรอก
อันดาท้าทายผิดคน…
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวกลับไปทำงานต่อนะคะ” เธอไม่อยู่เสวนากับรามิลต่อ หันหลังแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ทันที ส่วนเรื่องเงินเธอไม่ได้คาดหวังมันจากเขา เพียงแค่พูดเล่นๆให้เขารำคาญเท่านั้น
ติ้ง…
xxx-x-x0000-x จำนวน 100,000 บาท…
- Writer
