The Tyrant Billionaire's Sunshine

Ch 00

Sunshine

I STRETCH both of my arms, throw my hands in the air. Agad akong napatingin sa pambisig na orasan ko at sumilay ang ngiti sa aking labi ng makita ang oras. It'a almost five o' clock in the afternoon. Napahalukipkip ako at matamang pinagmasdan ang papalubog ng araw na tanaw mula sa kinatatayuan ko. I don't know why but I consider sunsets as stress reliever.

Siguro dahil patapos na ang isang araw na pakikipag-usap sa iba't-ibang klase ng tao sa lipunan. I'm somewhat proud of myself because I finished my work on time today. There is no need to extend hours working, and I think I deserved a reward. It's either a pint of cookies and cream flavored ice cream or packs of peach mango pie from the famous fast-food chain in the Philippines.

I think I'll go for both since I have extra money. Excited akong nagligpit ng mga gamit ko at habang ginagawa iyon, hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ko. Iyon kasi ang unang beses na hindi mag-OT sa ilang taon kong pagta-trabaho sa Nimbi. Halos kababalik ko palang rin dahil nagkaroon ng tigil trabaho bunsod ng COVID-19. Working from home isn't advisable for us since we're into live events, product promotions via sampling and selling strategies, and brand launch. Literal na na tumigil ang mundo at ngayon palang ulit unti-unting nagbabalik pero pasok na sa tinatawag na 'new normal'.

"Sun, can I talk to you in my room?" Pukaw na tanong sa akin ni Ella, isa sa mga partner owner ng Nimbi.

I worked under her and we're great team since halos lahat ng project ng Nimbi ay nakuha namin. Tumango ako at mabilis naman siyang lumakad papunta sa opisina niya. Tinigilan ko muna ang pagliligpit ng mga gamit saka dali-daling sumunod kay Ella. Palagi namang may ganitong pagkakataon na kung kailan ako pauwi saka biglang tatawagin para kausapin. Ang hiling ko lang h'wag sana matagal dahil sabik na ako kumain ng pagkain na naiisip kong bilhin.

I knocked on Ella's room since the door is slightly open. Binukas ko iyon ng sabihin niyang pwede na akong pumasok at agad na pinaupo. Mukhang importante ang sasabihin niya kailangan ko na i-erase muna sa isipan ko ang ice cream at peach mango pie. Napalunok ako dahil sa naiisip ko. Pulos talaga pagkain na lang ang nasa isipan ko parati pero infairness naman akin, hindi ako nadadagdagan ng timbang. Sakto pa din iyon hindi nagbabago ang sukat ng baywang ko.

"Sun, our company, Nimbi, is struggling financially. As you can see, even if the city is under general community quarantine, we remain on our skeletal workforce. We do cut some budgets too, including the other benefits that every employee receives from us." Tumango-tango ako dahil naiintindihan ko naman iyon.

Maswerte nga at nabilang ako sa nabigyan ng schedule pagkatapos ng halos apat na buwang extreme communtiny quarantine. I still thank everything that happened to me to God. May nalalaman ako sa sikmura ng pamilya ko kahit na nawalan ako ng main source of income sa loob ng halos apat na buwan.

"With this scenario, Sun, I regret to inform you that we need to let you go."

It's like a bomb suddenly exploded on my mind after hearing what Ella said. May ginawa ba ako na dahilan noon? The freaking company where I work at is letting me go! Napa-ayos ako ng upo at ginagap agad ang kamay ni Ella.

"Did I make mistakes? I badly need this job, Ella. May pandemic at ako lang inaasahan ng pamilya ko,"

"You did nothing, Sun. You're always good at what you do,"

"Then, why?"

"You have to understand that the recent calamity badly hits Nimbi. Letting you go isn't our first choice, but we concluded in unison to let you go."

Hindi pwedeng mangyari ito! Anong ipapakain ko sa pamilya ko? Ang mga magulang ko may maintenance medicine na hindi pwedeng maantala. Si Olesya, 'yung bunso namin, nag-aaral at matagal pa bago matapos. Si Winter, nursing at madaming kailangan sa school na tinutustusan ko din. Naramdaman kong ginagap ni Ella ang mga kamay ko. Bakit ba kasi ngayon pa nangyari ang pandemic na 'to? I almost max out my savings just to feed my family during those hard lockdown. Walang akong kagana-ganang tumayo saka lumabas na sa kwarto ni Ella.

Everyone outside Ella's room is crying. Bakit kasi ngayon pa kinailangang mangyari ito? Malungkot kong nilagay sa isang box ang gamit ko. I've been with Nimbi for almost five years and I spent all those years working hard as I can. Nang matapos ako magligpit, marahan kong binuhat ang box palabas ng Nimbi.

Kaya pala maaga akong nakatapos dahil iyon na ang huling araw na may trabaho ako. Sumagi sa isip ko yung pagkain na gusto kong ilaman sa sikmura ko. I still deserved those that's why I walked towards the convenience store then next to the fast food chain. Habang nabili ng mga iyon, iniisip ko kung paano ko sasabihin sa pamilya ko na wala na akong trabaho.

Ang layo pa naman nila sa akin, tapos nangungupahan pa ako. Saan na ako pupulutin nito kapag hindi na ako nakabayad? Iniisip ko palang ang mga iyon ay sumasakit na ang ulo ko. I know that God has greater plan for me but I can stop myself from asking why? Why this have to happen especially now?

Hindi ako pwedeng basta na lang umuwi sa Quezon at mag-stay doon. Pare-pareho kaming mamamatay sa gutom ng pamilya ko. Wala naman kaming mahihingian ng tulong sa mga kamag-anak naming nuknukan ng pagka-madamot. I will not go to that extent. Kailangan kong umisip ng paraan o 'di kaya ay humanap ng trabaho agad-agad.

Pero saan ako mag-uumpisa? Pandemic at karamihan talaga ay kung hindi nag-aalis ng empleyado, nagsasara naman. Naupo ako sa labas ng convenience store at hinubad ang face mask at face shield para makakain. Sweets can calm the wrath inside my heart and it's become my stress reliever since then. But today is different story. I don't have a job and soon to be homeless...