ในที่สุดก็เดินทางมาถึงร้านสุดท้ายของวันนี้ ทุกคนต้องพากันเดินย้อนกลับมาทางร้านของหยางซ่งไห่ เนื่องจากอาคารหลังนี้อยู่แทบจะติดกับร้านปล่อยเงินกู้ ห่างกันเพียงอาคารกั้นสองหลังเท่านั้น
“ทำไมไม่พามาที่นี่ก่อน ทั้งที่เราก็เดินผ่านอาคารนี้ด้วยมิใช่หรือ?” ถงหลานเฟยถามขึ้น
“ก็อาคารนี้มิใช่ของข้า ข้าก็ต้องพาท่านไปดูอาคารที่เป็นของข้าก่อนสิ อาคารนี้เจ้าของเก่าฝากให้ข้าช่วยขาย” หยางซ่งไห่พูดโดยไม่อ้อมค้อม เถ้าแก่เช่นเขาต้องเลือกกอบโกยประโยชน์ให้ตัวเองก่อนอยู่แล้ว หากว่าถงหลานเฟยดูที่นี่ก่อน แล้วตัดสินใจเลือกที่นี่เลย เขาก็จะเสียโอกาสในการเสนอขายอาคารอีกที่ไป
“เดิมทีเคยเป็นร้านขายสมุนไพรป่า ช่วงหลังมาการเข้าป่านั้นลำบากและอันตราย สมุนไพรที่รับมาจากชาวบ้านก็ราคาแพงขึ้น เพราะคนต้องการสมุนไพรกันมาก แต่สมุนไพรกลับมีไม่เพียงพอขาย” เถ้าแก่หนุ่มว่าไปก็เอื้อมมือไปเปิดประตู
“ผลกระทบจากสงครามสินะ” ถงหลานเฟย
