Ep1 เกริ่น
1486 Words
ติ๊ง!!
‘คำหมั้นสัญญาอีก4ปี ผมจะกลับมาทวงมัน ห้ามมีแฟนเด็ดขาด!! แต่ถ้าพี่แอบมีแฟน ผมจะกลับมาทันที รอผมก่อนนะครับพี่มิ้นท์ ผมจะทำให้พี่รักผมให้ได้…รักครับ’
ข้อความในมือถือเครื่องเล็กถูกเปิดอ่าน ทำให้ผู้ที่กำลังถูกกล่าวถึง เผลอหลุดยิ้มออกมาอย่างลืมตัว
“เด็กบ้า หน้าตาน่ารักแล้วยังจะมาทำตัวน่ารักอีกนะ^^”
…หลังจากเด็กหนุ่มบินกลับไปที่สิงคโปร์พร้อมกับครอบครัวของเขา คำสัญญาที่ทิ้งเอาไว้กับสาวน้อยวัยแรกรุ่น ก็กลับกลายเป็นเพียงเรื่องสนุกของเด็กๆเท่านั้น
เธอเป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารัก อุปนิสัยร่าเริง ใจเย็น เห็นอกเห็นใจ มีน้ำใจกับทุกคนและยังเป็นคนขี้สงสาร ทำให้เป็นที่รักของเพื่อนและมักได้รับความสนใจจากหนุ่มๆที่อยู่รอบตัวเสมอ
.
.
…ตึกคณะแพทย์..
“น้องมิ้นท์ครับ วันนี้มีเรียนวิชาพละ พี่เอาน้ำมาฝากด้วย ตอนเย็นไปทานข้าวกันมั้ยครับ” หนุ่มใบหน้าหล่อเหลา ร่างกายสูงโปร่ง เสื้อช็อปสีแดงเลือดนก ทรงผมสกินเฮดเบอร์สอง ทำให้ใบหน้าคมคายของเขายิ่งดึงดูดสายตาของสาวๆที่นั่งอยู่ภายในอาคาร
“สวัสดีค่ะพี่ตั้ง รู้ได้ยังไงว่ามิ้นท์มีเรียนพละเย็นนี้^^”
“ทุกเรื่องของมิ้นท์ พี่รู้หมดนั่นแหละครับ”
“น่าอิจฉาจัง ขนาดพี่ตั้งเป็นเดือนมหาลัยยังสนใจตามจีบ เราคงไม่มีโอกาสได้เกิดแล้วแหละ”
“อิจฉาแม้กระทั้งเพื่อนเหรอคะ ผักบุ้ง”
“ป่าว แค่หมั่นไส้”
เสียงเพื่อนๆในคณะพูดแซะ เพราะมีคนรักก็ย่อมมีคนเกลียดเป็นเรื่องปกติ ดังนั้น เพื่อนบางคนจึงชอบหาเรื่องเธอและกลุ่มเพื่อนตลอด แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังเป็นมิตรและใจดีกับทุกคนอยู่ดี
“ถ้ากูตบคนปากหมาแถวนี้ มึงว่าอาจารย์จะรู้มั้ย” เสียงอาร์ทเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่นั่งข้างๆมิ้นท์พูดเสียงดัง ก่อนจะเหลือบมองเพื่อนอีกกลุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกลมาก
“เลิกทะเลาะกันเถอะ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้” เสียงหวานปรามเพื่อนทั้งสอง เพราะทั้งคู่ทะเลาะกันมาตั้งแต่เรียนปี1จนตอนนี้จะจบปี2อยู่แล้วก็ยังทะเลาะไม่เลิก
“พี่ก็สนใจน้องๆทุกคนนั่นแหละครับ แต่น้องมิ้นท์พิเศษกว่าคนอื่น” ใบหน้าหล่อเข้มดูสะอาดเหลือบมอง ยิ้มหวานให้คนตัวเล็ก ทำให้สาวน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มนั่งเขิน สองแก้มใสเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทั้งสองข้าง
~ฉันเลือกเรียนแพทย์เพราะเห็นว่าเป็นอาชีพที่มีความท้าทายและน่าสนใจ ได้ช่วยเหลือคนอื่น ที่สำคัญบริษัทของครอบครัวก็เกี่ยวข้องกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ พ่อกับแม่เองก็ไม่ได้ขัดแถมยังสนับสนุนทั้งเรื่องอุปกรณ์การเรียนของมหาลัย และให้ทุนนักศึกษาแพทย์ที่เรียนดีแต่ยากจนอีกด้วย
ติ้ง!!
‘ทานข้าวหรือยังครับ วันนี้ผมเรียนหนักมากเลย ขอกำลังใจได้มั้ย?’
เสียงข้อความเด้งเข้ามาในมือถือเครื่องเล็ก ทำให้เจ้าของ ของมันหยิบขึ้นมาเปิดดูก่อนที่เธอจะรีบกดปิดแล้วเก็บมันกลับเข้าไปไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม
“ใครเหรอครับ?”
“น้องชายค่ะ ชอบส่งข้อความมากวนประสาทตลอด”
หนุ่มวิศวะรุ่นพี่ มองหน้าเลิกคิ้วเหมือนไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็พยักหน้าทำเป็นเข้าใจ
“จะขึ้นปี3แล้ว คณะแพทย์เรียนยากไม่ค่อยมีเวลา ถ้าน้องมิ้นท์ไม่ว่าพี่ขอเบอร์ไว้ก่อนได้มั้ยครับ จีบมาตั้งแต่อยู่ปี1ทำไมไม่ยอมใจอ่อนสักที” คำพูดลอยๆ ทำให้เพื่อนๆในกลุ่มหันมองหน้ากัน ฉายาเดือนมหาลัยพวงเดือนคณะ ห้อยท้ายด้วยตำแหน่งคาสโนวาของมหาลัย รับรองว่าตำแหน่งพวกนี้เขาไม่ใช่มันมาเพราะจับฉลากได้อย่างแน่นอน
“คือมิ้นท์ ไม่ค่อยสะดวกเลยคะพี่ตั้ง ขอโทษด้วยนะคะ” ใบหน้าหวานมองหน้าชายหนุ่ม พร้อมก้มหัวต่ำเป็นการขอโทษ ก่อนจะเก็บเอกสารเรียนมาซ้อนกันแล้วยืนขึ้น
“ไปเรียนกันเถอะ วันนี้เข้าแลปด้วย ไปช้าโดยหักคะแนนไม่รู้ด้วยนะ” เสียงเล็กเอ่ยชวนเพื่อนๆ ปล่อยให้ชายตัวโตนั่งทำหน้าอ้อนยิ้มแห้งๆอยู่คนเดียว
“หึ! ยิ่งยากแบบนี้ ก็ยิ่งน่าสนุก ดูสิว่าจะหลบไปได้นานแค่ไหน” เสียงเข้มในลำคอ สายตาคมมองตามร่างบางเล็ก ที่กำลังเดินไปกับกลุ่มเพื่อนของเธอ
“มิ้นท์ รู้ใช่มั้ยว่าคนอย่างพี่ตั้ง เราไม่ควรไปยุ่งด้วย”
“อืม รู้แล้ววว”
“รู้ใช่มั้ยยว่าเขาน่ากลัว ถึงจะหล่อมากก็เถอะ”
“จ้ะ รู้แล้วววว”
“รู้ใช่มั้ยว่าบ้านเขามีอิทธิพลมาก ถ้าจะเลี่ยงหรือปฏิเสธ ตรงๆจะเจออะไร”
“เอ่อ รู้แล้ววว”
“รู้..”
“รู้แล้ว.. พวกแกเลิกสนใจเรื่องนี้ แล้วสนใจวิชาที่กำลังจะไปเรียนเถอะ ชั่วโมงที่แล้วก็ตกไม่ใช่เหรอคะคุณเพื่อน หื้มม เขาจะมาแบบไหนก็ชั่งเขาเถอะ ถ้าไม่เล่นด้วย ไม่เห็นมีอะไรต้องกังวลเลยนิ จริงมั้ย?” ดวงตากลมโตมองหน้าเพื่อนๆที่ฟังเธอพูดอย่างตั้งใจ
“แต่พวกเราเป็นห่วงแกนะ”
สาวน้อยยิ้มหวาน ให้เพื่อนๆที่กำลังแสดงอาการเป็นห่วงเธอ ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่เรื่องฐานะของครอบครัวกลับไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเธอเลย เพราะเธออยากใช้ชีวิตให้ปกติและเรียนรู้กับชีวิตในรั้วมหาลัยให้ได้มากที่สุด ซึ่งเก่งกับมิลล์ก็ปล่อยให้ลูกสาวได้ใช้สิทธิ์อย่างเต็มที่โดยไม่ได้เข้ามาวุ่นวายหรือแทรกแซงอะไรทั้งนั้นแค่มองเธออยู่ห่างๆแค่นั้น
คณะแพทย์เป็นเหมือนดาวเด่นของมหาลัย ทั้งหญิง-ชายล้วนเป็นที่หมายปองของนักศึกษาคณะอื่นๆ หรือแม้กระทั้งในคณะเดียวกันก็ไม่เว้น
“สวัสดีครับน้องๆ วันนี้พี่ปี3จะมาทำหน้าที่เป็นพี่เทคให้ในภาควิชานี้ เนื่องจากปีที่แล้วพี่รหัสบางสายขาดไป ทำให้น้องบางคนจะไม่มีพี่ที่ค่อยดูแล ทางคณะกรรมการคณะจึงได้มีการปรับให้มีการจัดสายใหม่ ซึ่งแน่นอนว่าบางคนอาจจะไม่รู้จักกับพี่ หรืออาจจะรู้จักบางแล้ว” เสียงชายตัวโตใบหน้าหล่อตี๋ ผิวพรรณขาวสว่างใส่แว่นใส ยืนพูดอยู่หน้าห้องปฏิบัติการ แต่น้องๆกลับไม่ได้สนใจเนื้อหาที่เขาพูดสักนิดเพราะ สิ่งที่น่าสนใจกว่าคือใบหน้าหล่อเหล่าของเขาที่ช่องประกายจนน้องๆยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดเวลา
“แก ทำไมพี่เขาหล่อ ดูดีจังอ่ะ”
“เบาๆค่ะ แกก็หล่อไม่แพ้พี่เขานะ”
“นิฉันเป็นผู้หญิงค่ะ แค่อยู่ผิดร่าง”
เสียงนักศึกษาแพทย์ปี2กำลังซุบซิบกันอยู่ด้านหลัง ทำให้รุ่นพี่หนุ่มยืนนิ่งมองตาดุ แว่นตาทรงสี่เหลี่ยมถูกถอดออกพับเก็บไว้ที่กระเป๋าเสื้อ ใบหน้าเกลี้ยงเกลายิ่งทำให้ความหล่อของเขาฉายแสงจนรุ่นน้องจ้องกันเป็นตาเดียว
“พวกคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ ผมไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น รายชื่อสายรหัสผมติดไว้ที่หน้าตึกคณะ ไปดูกันเอาเอง แล้วก็ช่วยสนใจสายรหัสตัวเองด้วย เข้าใจตามนี้นะครับ” ใบหน้าเข้มแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินแหวกแทรกตัวออกไป
พรึ่บ!!
อร้ายย
“อุ้ย!! ขะ ขอโทษค่ะ รุ่นพี่” เสียงหวานดังขึ้นเบาๆ ขณะที่ตัวอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มที่เรียกตัวเองว่ารุ่นพี่ เพราะถอยหลบจนไม่ได้ดูเพื่อนทำให้เธอสะดุดจนเกือบล้มหงายหลัง แต่โชคดีที่เขากระชากแขนของเธอเอาไว้เสียก่อน
“ชื่ออะไร?”
“มะ..มิ้นท์ค่ะ”
ใบหน้าหล่อยิ้มบางๆให้คนตัวเล็กในอ้อมแขน ก่อนจะปล่อยให้เธอกลับขึ้นมายืนเองอีกครั้ง พร้อมก้มเก็บเอกสารที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมาให้ด้วย
“ทีหลังก็ระวังหน่อย ยิ่งเข้าไปในห้องแลป ยิ่งต้องระวัง” เสียงเรียบ ก่อนจะเดินหันหลังออกไปนอกห้อง
“จะโดนหักคะแนนความประพฤติมั้ยวะ เป็นรุ่นพี่ที่หล่อแต่น่ากลัวชะมัด เป็นหมอต้องดุขนาดนั้นเลยเหรอ” ฝนเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มกระตุกกระโปรงของคนตัวเล็กเบาๆเพื่อขอความคิดเห็น แต่สีหน้าของเด็กสาวตัวเล็กกลับเรียบเฉย ไม่ได้แสดงอาการอะไรต่อเหตุการณ์เมื่อครู่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่กลัว แต่เธอกำลังอึ้งกับความหล่อของเขาจนพูดอะไรไม่ออกมากกว่า
- Writer
