พรึ่บ!!
อร๊ายยยย!!
“ขอโทษครับ” มือใหญ่โอบเอวเล็กของสาวน้อยไว้ในอ้อมแขน ท่าทางอ่อนโยนใบหน้าจิ้มลิ้มหลับตาปี๋
เธอค่อยๆลืมตามองชายตัวโตที่ชนกับเธอเมื่อครู่
“ปริม ขอโทษนะคะ ปริมไม่ได้ดูเอง”
“ไม่หรอกครับ ผมผิดเองที่เดินไม่ระวัง ชื่อปริมเหรอครับ น่ารักจังทั้งชื่อทั้งคนเลย”
ใบหน้าสาวน้อยแดงเรื่อเพราะความเขินอาย เธอผละตัวออกมายืนห่างจากชายแปลกหน้า ก่อนจะตั้งสติมองหน้าเขาอีกครั้ง
“อยู่คณะไหนคะ ปริมไม่เคยเห็นเลย”
“ผมไม่ได้เรียนที่นี้ครับ พอดีมากับพี่สาว”
ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่นาน ทำให้เขารู้ว่าเธอเป็นเด็กนักศึกษาปี1คณะการจัดการและการโรงแรม เธอเป็ฯนักเรียนทุนของมหาลัยทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนและถูรังแกบ่อยๆ ทั้งสองดูสนิทสนมกันเร็วเพราะต่างฝ่ายต่างก็เป็ฯคนไม่มีเพื่อนทำให้พูดคุยกันได้อย่างเข้าใจ
“พี่ขอเบอร์ปริมได้มั้ยครับ เผื่อว่างๆเราจะได้คุยกันอีก”
“ได้สิคะ”
ทั้งสองแลกเบอร์กันก่อนที่จะแยกย้ายไป
