สอนรักท่านแม่ทัพ

คัดลายมือ

‘เยว่ชิง! เยว่ชิง จำไว้นะอยู่ที่นี่ฉันคือเยว่ชิง เธอพยายามจดจำชื่อของตนให้ได้ เพื่อความเป็นอยู่ในชีวิตของเธอเบื้องต้น’ แขกล่าวกับตนเองในใจ

ในขณะที่ซ่งอิ้งหร่วนพาเธอเข้ามายังเรือนรับรองที่จัดเก็บอย่างสะอาดสาวใช้ประจำตัวของซ่งอิ้งหร่วนก็นำชุดของตนมามอบให้

“เยว่ชิง นี่ชุดที่ข้าจะให้ท่านเปลี่ยน ท่านลองเลือกดูสิ ว่าท่านชอบชุดไหน ข้าจะให้สาวใช้ของข้าช่วยท่านเปลี่ยนชุด เราจะได้ออกข้างนอกกัน” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ย

“เธอนี่เป็นคนดีจริงๆ เลยนะ นี่ถ้าเป็นแถวบ้านฉัน คงโดนตำรวจจับเข้าคุกแล้ว อีกอย่างเธอไม่กลัวฉันจะเป็นไส้ศึกจากที่อื่นมาสืบข่าวหรือ แล้วพ่อแม่เธอไม่ว่าหรือว่าใครก็ไม่รู้จู่ๆ ก็มาอยู่ที่บ้านของตน”

“เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก พี่ใหญ่ข้าจัดการเรื่องนี้เองอีกอย่างที่นี่เป็นจวนท่านแม่ทัพมีทหารตรวจตราตลอดเวลา ข้ามั่นใจว่าเจ้าคงไม่ใช่สายสืบจากแคว้นอื่นมาสืบหาเรื่องราวในจวนข้าหรอก” แขฟังดูอีกฝ่ายเอ่ยปากอย่างมั่นใจในตัวเธอยิ่งนัก เธอยิ้มเจื่อนตอบ

“ก็ใช่อ่ะนะ แต่ถ้าฉันเป็นพี่ชายเธอก็อดที่จะคิดอย่างนั้นไม่ได้ แต่ฉันยืนยันได้ว่าฉันไม่ใช่ไส้ศึก วิชาการต่อสู้อะไรก็ไม่เป็น ตำหนิเป็นอย่างเดียวถ้าใครไม่เชื่อฟังล่ะก็ พวกเขาต้องยอมศิโรราบ” แขเอ่ยเพื่อให้อีกฝ่ายมั่นใจในตัวเธอมากยิ่งขึ้น

“ก็เพราะข้าเชื่อว่าเจ้าไม่ใช่อย่างไรเล่า แต่หากใช่...เจ้าไม่มีทางหนีรอดแน่ๆ แล้วที่ท่านพูดว่ายอมศิโรราบ ท่านทำอย่างไรหรอ"

ซ่งอิ้งหร่วนจำได้ว่าอาคันตุกะเล่าว่านางเป็นอาจารย์สอนหนังสือ ผู้ที่ยอมศิโรราบต่อนางคงเป็นผู้ไปศึกษาวิชากับนางเป็นแน่

"ง่ายมากเลย ฉันให้เด็ก คัดลายมือ" แขพยักหน้าเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองหน้าเธออย่างไม่เชื่อ

"คัดลายมือนี้แหละ โมโหน้อยก็คัดน้อยหน่อย โมโหมากก็คัดมากหน่อย"

"ท่านให้เด็กคัดอะไรหรอ"

"บทสวดมนต์ไงล่ะ...แต่คัดลายมือของฉัน เด็กต้องยอม" แขคิดในใจโดยไม่เอ่ยออกมา

‘จะไม่ยอมได้ไงเล่า คัดจนสามารถทำเป็นรูปเล่มและส่งไปยังทุกจังหวัดทั่วไทยได้แล้ว คงไม่ต้องบอกนะว่าคัดบทใดบ้าง’

"ท่าทางเจ้านี้จะร้ายน่าดูเลยนะ แต่อย่าพูดเรื่องนี้เลย เจ้าเลือกชุดเถิดชอบชุดไหนก็หยิบเสีย” ซ่งอิ้งหร่วนกล่าว เพื่อให้แขรีบเลือกชุด เพราะตนอยากเห็นแขใส่ชุดของคนในยุคของเธอเต็มที่แล้ว ส่วนแขคิดในใจว่า

‘คนในตระกูลนี้คงดุเหมือนเสืออย่างในหนังจีนทั่วไปแน่ๆ แค่ฟังเมื่อครู่ก็เดาได้ไม่ยาก ทำไมไม่ให้ฉันโผล่บ้านชาวนานะ ถ้าพูดอะไรผิดไปไม่โดนฆ่าปาดคอตายหรือเนี่ย แต่ก็เอาเถอะ อยู่นี่ไม่อดตายก็ดีแล้ว’ ต่อมาตนก็เอ่ยตอบซ่งอิ้งหร่วนเพราะเห็นเธอมองมาอย่างคะยั้นคะยอ

“เออ ฉันไม่รู้จะเอาตัวไหนดี ท่านก็เลือกๆ มาให้ฉันสักชุดแล้วกัน” แขตอบ

“ถ้าอย่างนั้น ชุดนี้แล้วกัน” ซ่งอิ้งหร่วน เลือกชุดสีชมพูอ่อนออกแนววินเทจ มีลายดอกเหมยเล็กๆ น่ารักประดับให้อีกฝ่ายจากนั้นเจ้าบ้านได้เรียกสาวใช้ประจำตัวให้ช่วยแขแต่งตัวและทำผม เวลาประมาณหนึ่งเค่อแขกผู้มาเยือนก็แต่งตัวเสร็จ สาวใช้เดินนำเธอออกมา

“เยว่ชิง เจ้างามมากเลยงามจริงๆ ไม่เสียดาย ไม่เสียดายจริงๆ” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ยเมื่อเห็นแข เธอถึงกลับยิ้มหวานส่งให้ทั้งเอ่ยปากชมคนที่ตนจะหมายมั่นให้เป็นฮูหยินพี่ชาย

“ไม่เสียดายอะไรหรอ”

“ข้าหมายถึง ไม่เสียดายที่ให้เจ้าอยู่กับพวกเราไง และไม่เสียดายที่ตาข้าหลักแหลม เลือกชุดที่เข้ากับท่าน”

แขยิ้มเมื่อมีคนชม พลางในใจก็คิดเข้าข้างตัวเอง ‘สวยรวยเสน่ห์ ก็อีแขนี้แหละ’

“แหม…ใครว่าคุณไม่สวย ออกจะสวยขนาดนี้ ฉันยังอิจฉาคุณเลยนะ ผิวขาวอมชมพู ปากนิดจมูกหน่อยน่ารัก ใครเห็นไม่รักก็โง่มากเลยนะ” แขเอ่ยปากชมอีกฝ่ายจากใจจริง จนทำให้ซ่งอิ้งหร่วนถึงกับหน้าแดง

“มาเถอะ อย่ามัวชมกันอยู่เลย ข้าจะพาท่านไปชมเมืองเอง แต่ก่อนอื่นข้าต้องไปขออนุญาตพี่ใหญ่ก่อน”

“อืม ได้อย่างงั้นเราไปกัน เพราะฉันก็มีเรื่องจะคุยกับพี่ชายคุณเหมือนกัน”

“คุยกับพี่ใหญ่ข้า?” ซ่งอิ้งหร่วนถามอย่างสงสัยใคร่รู้