สอนรักท่านแม่ทัพ

เยว่ชิง

แขเริ่มทำใจกับสถานที่ใหม่ในชีวิตได้แล้ว เพราะเธอถือคติ เป็นผู้หญิงต้องสตรอง เพียงแต่เธอเสียดายว่าทำไมถึงไม่อ่านหนังสือนิยายเล่มนั้นให้จบ จะได้รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นจะเตรียมรับมือได้บ้าง แล้วเธอก็เอ่ยปากขอโทษเมื่อเจอหน้ากันตอนแรกเธอโมโหใส่กับสองพี่น้อง

“นี่ พวกคุณ ก่อนหน้านี้ฉันขอโทษด้วยนะ ที่ใส่อารมณ์แถมยังเรียกเธอว่า’ เจ๊’ อีก คือว่าตอนนั้นฉันโมโหจริงๆ นะ ใครจะไปรู้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”

“ไม่เป็นไรหรอก ข้ากับพี่ใหญ่ไม่เคืองท่านหรอก และอีกอย่าง

ข้าคงไม่ต้องแนะนำตัวกับท่านแล้วกระมัง ตอนนี้ท่านพ่อและท่านแม่ไปไหว้พระประจำตระกูลพร้อมด้วยอี้เหนียงของท่านพ่อ”

“อี้เหนียงหมายถึงเมียน้อย เฮ้ย! ภรรยาคนถัดจากคนแรกใช่ไหม?”

“อืม” ซ่งอิ้งหร่วนตอบ “เจ้าเรียกข้าว่าอี้หร่วนก็ได้นะ จะได้สนิทกันสักหน่อย ข้าว่าชื่อของท่านเรียกยากนัก ท่านควรจะเปลี่ยนชื่อนะ แล้วชื่อของท่านมีความหมายว่าอะไรหรือ” ซ่งอิ้งหร่วนถาม

“ชื่อเต็มๆ ฉันคือ รัชนีกรคนอื่นส่วนใหญ่มักเรียกว่าแขซึ่งมีความหมายว่า พระจันทร์ แม่เคยบอกว่าตอนฉันเกิดตอนนั้นเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวงและสวยมาก มีดาวเคียงจันทร์ที่สุกสกาวอยู่ดวงหนึ่งด้วยนะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มประดับเต็มหน้า ซ่งอิ้งเทียนฟังการสนทนาของสองสาวอย่างเงียบๆ เมื่อฟังความหมายว่าชื่อของแขหมายถึงอะไร เขาจึงเผลอเอ่ยชื่อ ‘เยว่ชิง’ ออกมาจนหญิงสาวทั้งสองหันหน้ามามอง

“พี่ใหญ่พูดว่าอะไรนะเจ้าคะ? ข้าได้ยินว่า ‘เยว่ชิง’ ใช่หรือไม่”

“ข้าก็แค่ลองเอ่ยออกมาเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าจะตั้งชื่อให้เสียหน่อย” ซ่งอิ้งเทียนกล่าวออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ใช้ชื่อว่า ‘เยว่ชิง’ นี่แหละ ความหมายตรงกับชื่อของเจ้าพอดี ดวงจันทร์และดวงดาว ที่สำคัญข้าว่าตอนนี้เจ้าควรจะเปลี่ยนชุดเสียใหม่ คนที่นี่ไม่มีใครแต่งกายเช่นนี้ เจ้าใส่ชุดของข้าไปก่อนหลังจากนั้นข้าจะพาท่านไปเลือกชุดที่ร้าน ส่วนเรื่องที่พักส่วนไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะให้เจ้าพักที่เรือนรับรองชั่วคราว และจะจัดเตรียมข้าวของที่จำเป็นไปให้เข้าที่เรือนจนกว่าจะหาเรือนที่เหมาะสมให้เจ้า”

ซ่งอิ้งหร่วนกล่าวโดยสรุปเองทั้งหมด โดยไม่ให้แขได้ทักท้วงแต่อย่างใด

“ขอบคุณพวกคุณมากๆ เลยนะ ฉันไม่มีอะไรจะตอบแทนกับน้ำใจของพวกคุณเลย เอานี่...สร้อยข้อมือ ฉันเอามัดจำไว้ก่อนแล้วกัน ฉันไม่อยากติดหนี้ใครนานๆ อีกอย่างฉันไม่ค่อยสบายใจด้วย

ทองนี่ถึงแม้จะน้อยไปและฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะมีราคาค่างวดสำหรับที่นี่หรือไม่ แต่เชื่อเถอะว่าแถวบ้านฉันนะแพงมาก โจรเลยมักจะปล้นทอง บางคนนะเอาทองมาวางตรงหน้า ภรรยายังผลักสามีให้ยกให้คนอื่นเลย”

“ข้าไม่ต้องการ เจ้าเก็บไปเถอะ แค่เจ้าอยู่เป็นเพื่อนคุยคลายเหงาก็พอ วันๆ หนึ่งข้าเบื่อจะตาย จะออกจากจวนไปเที่ยวสักนิดยังแสนยาก ขนาดวันนี้ ข้าไปยังไม่ถึงชั่วยาม ก็มีบางคนมาตามข้าให้กลับเสียแล้ว” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ยแต่สายตาเหลือบมองพี่ชาย

“หร่วนเอ๋อร์!” ซ่งอิ้งเทียนรีบขัดอย่างไม่พอใจในคำพูดของน้องสาวจึงเดินออกจากบริเวณนั้นเพื่อให้พ้นสายตาน้องสาวเสีย ที่เขาต้องออกไปตามเพราะบ่าวมารายงานว่าน้องสาวมีปากเสียงกับผู้อื่นที่ตลาด