ลมหนาวโชยพัดเบาๆ ยามเช้าตรู่ เมื่อทอดสายตาไปเบื้องหน้าใบไม้ใบหญ้าพลิ้วไหวตามสายลมหากแต่จะมีก็เพียงต้นไม้ใหญ่ที่ยืนตระหง่านต้านลมมิได้เอนเอียงตาม ใบไม้ที่แห้งเหี่ยวนั้นค่อยๆ ล่วงหล่นลงมาต้องผืนดิน หญ้าเล็กๆ ลู่ล้อตามสายลมจนคล้ายว่าพวกมันกำลังหยอกเย้า
สายลมหอบหิ้วละอองดอกหญ้าขึ้นมาระบำบนอากาศเพื่อให้คนที่ผ่านไปมาได้เห็นทว่าผู้คนใจจวนต่างก็ทำหน้าที่ของตนเองอย่างขยันขันแข็งไม่แม้แต่จะสนใจเหลือบมองความสุนทรีย์ของพวกมัน จวบจนแสงสีทองจับขอบฟ้า สกุณาน้อยใหญ่ขับขานต่างชวนกันบินกลับรังเพื่อหยอกเย้าคู่ของมันเช่นนี้อยู่หลายวันหลายคืน
“เฮ้อ! เบื่อจัง” แขเฝ้าบ่นกับตนเองเพราะเธอมาอาศัยอยู่ที่นี่นานแล้วแต่สิ่งที่ได้คือการยืนเดินนั่งนอนโดยไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอัน
“เยว่ชิง เจ้าเป็นอันใดหรือ” ซ่งอิ้งหร่วนเอ่ยถามเมื่อเห็นอาการถอนหายใจของแข
“ข้าเบื่อ เรื่องที่ต้องเรียนรู้การอยู่ที่นี่ก็รู้แล้ว วันๆ ให้ข้
