สุดทางใจ End Of Mind

ตอนที่ 2 ชาบูของเรา

หลังจากนั้นทั้งสามก็พากันไปกินชาบูตามที่น้ำทิพย์ร้องขอ อารยาแทบไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะชานนท์ทำให้เธอหมดทุกอย่าง

“อิจฉาคนบางคน ทำไมทิพย์ไม่มีคนทำให้แบบนี้บ้าง” น้ำทิพย์เอ่ยแซวเพื่อนขึ้นมา เพราะทั้งคู่เล่นกะหนุงกะหนิงกันแค่สองคน ทำเหมือนว่าเธอเป็นอากาศธาตุก็ไม่ปาน

“อะ อายให้ลูกชิ้น 1 ลูก” อารยาคีบลูกชิ้นไปวางใส่จานให้น้ำทิพย์ ก่อนจะมองค้อนเพื่อนสาวไปหนึ่งที ใบหน้าขึ้นสีแดงอมชมพูด้วยความเขินอาย เพราะเธอรู้ว่าน้ำทิพย์จงใจแซวเธอ

“ไม่เอา เราไม่ได้อยากกินลูกชิ้น เราอยากกินตับลวกแบบชานนท์” น้ำทิพย์มองไปยังถ้วยของชานนท์ที่มีจานใส่ตับหมูวางเยอะแยะ เพราะเป็นของชอบของเขา แต่เป็นสิ่งที่อารยาเกลียดมากที่สุด เพราะเธอรู้สึกไม่ชอบกลิ่นคาวของมัน

“นนท์แบ่งให้ทิพย์ด้วยสิ ทิพย์บอกอยากกินแบบของนนท์” อารยาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าชานนท์ยังนั่งกินอาหารตรงหน้าอย่างหน้าตาเฉย ไม่ได้ตอบกลับน้ำทิพย์ ชายหนุ่มจึงยกจานตับหมูอีกจานไปวางไว้ตรงหน้าน้ำทิพย์แทนคำตอบ

“แนะ ทำไมเอาแบบนั้นไปให้ทิพย์ล่ะ” อารยาพูดขึ้นพลางยื่นมือไปหมายจะหยิบจานใส่ตับหมูใบนั้นกลับมา

“อายจะทำอะไร” ชานนท์ถามขึ้นพลางยื่นมือไปจับจานไว้แน่น

“อายจะเอามาลวกให้ทิพย์”

“ไม่ต้อง อายไม่ชอบไม่ใช่เหรอ อายบอกมันเหม็นคาวไม่ใช่เหรอ” ชานนท์เอ่ยขึ้นเสียงดุ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ก็ใช่ แต่เราทนได้ เราแค่จะลวกให้ทิพย์นิดเดียว อีกอย่างเราก็อิ่มแล้วด้วย นั่งเฉยๆเราเบื่อ เดี๋ยวเราทำให้ทิพย์แป๊บเดียว” อารยาพยายามอธิบาย แต่ชานนท์ก็ยังไม่ยอมให้เธอยกจานตับหมูกลับมา ทำให้น้ำทิพย์ที่เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงพูดแทรกขึ้น

“ไม่ต้องเลยแก แกไม่ชอบแล้วจะมาฝืนทำทำไม ฉันก็พูดเล่นไปอย่างนั้นเอง แกจะถือสาทำไม”

แต่เหมือนอารยาจะยังไม่ยอม ชานนท์จึงยกจานตับหมูของตัวเองที่เพิ่งลวกเสร็จส่งให้น้ำทิพย์แทน เพราะเขารู้ดีว่ายังไงอารยาก็คงรั้นที่จะทำให้น้ำทิพย์ให้ได้

“ขอบใจนะนนท์” น้ำทิพย์เอ่ยขึ้นเสียงสดใส ทำให้อารยาหันไปมองพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ชานนท์เช่นกัน

“ให้อายทำให้ไหม อายอิ่มแล้ว แต่นนท์ยังไม่ได้กินเลย” ที่อารยาพูดแบบนั้นเพราะตั้งแต่มาถึงชานนท์เอาแต่ทำโน่นทำนี่ให้อารยาไม่หยุด ด้วยความที่อารยาเป็นคนชอบกินกุ้งมาก แต่แกะกุ้งไม่ได้ เพราะมือเธอแพ้ ชานนท์จึงต้องทั้งลวกทั้งแกะใส่จานให้เธออย่างดี จนทำให้เจ้าตัวยังไม่ได้กินอะไรเลย

“ไม่ต้อง นนท์ทำเองได้ มันมีแต่ตับ เดี๋ยวอายเหม็นคาว”

“ไม่เป็นไร อายอยากทำให้ ให้อายทำนะ อายนั่งอยู่เฉย ๆ ไม่มีอะไรทำ” อารยายังไม่ยอมแพ้ หญิงสาวยังดื้อรั้นที่จะทำให้เขาให้ได้ ซึ่งชานนท์รู้ดีว่าอารยามักจะดื้อตาใสแบบนี้ประจำ

“งั้นอายลวกสันคอหมูให้นนท์แทนแล้วกัน” ชานนท์พูดพลางยกจานสันคอหมูไปทางอารยา ทำให้หญิงสาวรับมาพร้อมรอยยิ้มสดใสอารมณ์ดี

“ได้เลย เดี๋ยวอายจะทำให้สุดฝีมือเลย ทิพย์เอาด้วยไหมจ๊ะเดี๋ยวอายทำเผื่อ” อารยาเอ่ยกับชานนท์ก่อนจะหันหน้าไปถามน้ำทิพย์น้ำเสียงหวาน ด้วยความที่เป็นคนอ่อนหวานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

“ไม่เอา เราก็อิ่มมากแล้ว งั้นเอามาเราช่วย” น้ำทิพย์เอ่ยขึ้นก่อนจะยื่นมือไปหยิบจานตรงหน้าอารยามาไว้ข้างหน้าตัวเอง และคีบชิ้นเนื้อขึ้นลวกด้วยตัวเองจนหมด ก่อนจะส่งให้ชานนท์ อารยาได้แต่นั่งยิ้มมองดูเพื่อนโดยไม่ได้พูดอะไร เธอไม่เคยสงสัยอะไรในตัวของน้ำทิพย์เลยสักนิด

“อายจะไปไหนต่อไหม” ชานนท์ถามขึ้นเมื่อน้ำทิพย์ยื่นจานสันคอหมูที่ลวกเสร็จเรียบร้อยแล้วมาตรงหน้าเขา โดยที่เขาไม่ได้แตะมันเลยสักคำ

“นนท์อิ่มแล้วหรือ” อารยาถามขึ้นเสียงใส ดวงตากลมมองหน้าชานนท์ด้วยความสงสัย เมื่อเห็นเขาหยุดไม่ได้กินต่อแล้ว

“อืม” ชานนท์ตอบรับหลังจากที่เขายกน้ำขึ้นดื่มเสร็จ

“อ้าว หลอกให้เรากับทิพย์นั่งทำให้ตั้งนาน” หญิงสาวเอ่ยกับชานนท์น้ำเสียงตัดพ้อนิดๆ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้สนใจ ส่วนน้ำทิพย์เธอได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆออกมา และไม่ได้พูดอะไรออกมาเช่นกัน

“ตกลงอายจะกลับเลย หรือไปไหนต่อ” ชานนท์ถามอารยาขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเธอยังไม่ตอบคำถามเขา

“อายไม่ได้จะไปไหนต่อ กลับเลยก็ได้ แล้วทิพย์ล่ะกลับเลยไหมหรือจะไปไหนต่อ” อารยาตอบคำถามชานนท์เสร็จ เธอก็หันไปถามน้ำทิพย์เพื่อนรักของเธอที่ยืนอยู่ด้านข้างต่อทันทีด้วยน้ำเสียงสดใส

“ทิพย์ก็ไม่ได้ไปไหนต่อ ว่าจะกลับเลยเหมือนกัน” พอน้ำทิพย์เอ่ยขึ้น ชานนท์ก็เรียกเช็กบิลทันที เหมือนเขาจะดูรีบๆ

พอกินชาบูเสร็จ น้ำทิพย์ก็ให้คนขับรถที่บ้านมารับเธอที่ห้างเลย เพราะชานนท์แจ้งว่าเขามีธุระกับอารยาต่อ ไปส่งเธอไม่ได้ ทำให้น้ำทิพย์ต้องเรียกรถที่บ้านมารับแทน อารยาจึงอยู่รอเป็นเพื่อนน้ำทิพย์จนกว่ารถที่บ้านจะมารับเธอ ซึ่งชานนท์ก็ไม่ได้แย้งอะไร พวกเขาอยู่รอจนรถที่บ้านของน้ำทิพย์มารับเธอ ชานนท์จึงพาอารยากลับด้วยรถสปอร์ตของเขา

และไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมอายุแค่ 18 ปีถึงขับรถได้ ไม่มีอะไรที่ทายาทเพียงคนเดียวของ AN กรูปจะทำไม่ได้