แปดวันผ่านมา หลังจากที่จิรัชยาหายตัวไปจากวังหลวงพร้อมกับแม่ของหล่อน
ฮันนากับวีณาเต็มไปด้วยความสุขใจ ในขณะที่อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหน้าเคร่งเครียดไม่น้อย แต่กระนั้นชายสูงวัยก็ไม่ได้พูดระบายความรู้สึกใดๆ ออกมา
“ท่านแม่คะ ทำไมท่านพ่อหน้าเครียดจังคะ”
วีณาแค่นยิ้มหยัน มองตามหลังสามีที่เดินจากไปด้วยความหมั่นไส้
“ก็คงจะอาลัยอาวรณ์นังสองแม่ลูกนั่นแหละ”
“อ้าว ไหนท่านพ่อบอกว่าไม่สนใจนังจันจิราไงคะ”
“ผู้ชายเจ้าชู้ก็อย่างนี้แหละ เจ้าอย่าไปใส่ใจท่านพ่อของเจ้าเลย เรามาพูดถึงเรื่องของเจ้ากับองค์สุลต่านดีกว่า นี่ก็ผ่านมาแปดวันแล้ว ทำไมไม่เห็นพระองค์จะทรงแต่งตั้งเจ้าเป็นองค์สุลตาน่าสักทีล่ะ”
สีหน้าของฮันนาบูดบึ้งขึ้นทันที “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันท่านแม่ แต่พอฉันเลียบๆ เคียงๆ พูดขึ้น พระองค์ก็ทรงเปลี่ยนเรื่องเฉยเลย และก็ทำท่าทำทางไม่ต่างจากท่านพ่อเลยสักนิด”
“ไม่เหมือนหรอก องค์สุลต่านจะมาอาลัยอาวรณ์นังจ
