Galaxy 8 : เห็นใจ [ 2/2 ]
1910 Words
Galaxy 8 : เห็นใจ [ 2/2 ]
“เรนชอบไอ้กาแล็กซีจริง ๆ เหรอ”
เคนถามฉันเสียงนิ่ง ชอบเหรอ...มันจะเป็นไปได้ยังไง ฉันเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้หญิง แล้วซีแลคก็เป็นผู้ชาย ทำไมชอบถามอะไรแปลก ๆ ถึงฉันจะเคยบอกว่าตัวเองชอบซีแลคก็เถอะ แต่นั่นเพราะฉันอยากแกล้งเขาเท่านั้นเอง
“จะบ้าเหรอเคน พี่ก็รู้ว่าเรนชอบแบบไหน” ฉันแอบเหลือบตาไปมองซีแลคเล็กน้อยขณะที่พูดตอบเคน
“แล้วทำไม...”
“เคนวันนี้เรนมีเรียนเช้าา”
ยังไม่ทันที่เคนจะพูดจบประโยค ฉันก็พยายามส่งสายตาออดอ้อนพี่ชายตัวเองที่เอาแต่ทำหน้าดุไม่เลิก แค่เห็นน้องอยู่ในห้องกับผู้ชายทำไมต้องดุขนาดนี้!!
“ไปสายหน่อยไม่เป็นไรหรอก”
เคนพูดเสียงนิ่งแล้วจ้องมองซีแลคตาไม่กะพริบ ส่วนซีแลคก็ไม่ยอมแพ้ จ้องตาเคนกลับเหมือนกำลังเล่นเกมจ้องตาแล้วมีของเดิมพันคือฉัน!!
“กลับบ้านมาค่อยคุยกันไม่ได้เหรอ”
“เดี๋ยวเรนก็หนีพี่อีก”
แหนะ!! มีรู้ทันอีกนะ ก็ดูสิทำหน้าโหดขนาดนี้ ใครมันจะกล้าคุยด้วยล่ะ
“เรนไม่หนีหรอก” ฉันทำหน้าจริงจังใส่เคนเพื่อบอกให้รู้ว่าเลิกเรียนแล้วจะกลับมาให้บ่นต่อ
“งั้นเย็นนี้รอกลับพร้อมพี่”
“แสดงว่าตอนนี้เรนไปได้แล้วใช่ไหม”
ฉันพูดออกมาอย่างดีใจที่จะได้หลุดพ้นจากสถานการณ์ชวนอึดอัดแบบนี้สักที
“เดี๋ยวไปส่ง / ไม่ต้อง!! น้องฉัน ฉันไปส่งเองได้”
ยังไม่ทันทีฉันจะได้ลุกไปไหน ซีแลคก็พูดขึ้นมา ตามด้วยเสียงโหด ๆ ของพี่ชายฉัน ฮือออ....ทำไมถึงไม่รู้สึกดีเลยทั้ง ๆ ที่มีแต่คนอาสาไปส่ง T^T
“เลิกเรียนแล้วโทรหาพี่ด้วย”
“รู้แล้ว”
ฉันตอบเคนเสียงหงอย ๆ หลังจากเกิดสงครามขนาดย่อมที่บ้านระหว่างซีแลคกับเคนสุดท้ายฉันก็มามหาลัยกับเคนโดยที่มีซีแลคขับรถตามมา
ครืด....ครืด....ครืด...
“ฮัลโหล”
“ไอ้เรนแกอยู่ไหน อาจารย์จะเช็กชื่อแล้ว!!”
“เออ ๆ ถึงแล้วกำลังไป”
“ให้ไวเลยแก”
หลังจากวางสายไอ้หมูแดง ฉันก็หันหน้าไปมองพี่ชายตัวเองที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว
“เคนมีอะไรหรือเปล่า”
ฉันถามออกมาอย่างสงสัยเพราะเคนมองฉันแปลก ๆ เหมือนฉันไปทำอะไรผิดมาสักอย่างหรือว่าหลายอย่าง....
“ไหนบอกโทรศัพท์อยู่กับเพื่อน”
โป๊ะแตก!! ชิบหายแล้ววไอ้เรนน
“เอ่อ...คือ...”
เอายังดี จะบอกความจริงเลยดีไหมว่าที่จริงแล้วเมื่อคืนซีแลคเป็นคนเอาโทรศัพท์มาให้ แล้วถ้าบอกไปเคนจะโกรธฉันมากกว่าเดิมไหมอะ ทำไมเดี๋ยวนี้ฉันถึงกลายเป็นเด็กขี้โกหกแบบนี้นะ!!
“ระ...เรนรีบอะ ไปก่อนนะ.”
“เรน เดี๋ยว!!”
ฉันรีบเปิดประตูลงจากรถโบกมือลาเคนแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าคณะตัวเองทันทีโดยที่ไม่สนใจเสียงเรียกที่ดังไล่หลังมา
“ขอโทษที่มาช้าค่ะ”
ดีนะที่ยังมาทันเช็กชื่อ ฉันโค้งตัวเล็กน้อยเป็นการขอโทษอาจารย์ที่เข้าเรียนช้า
“เชิญนั่งค่ะนักศึกษา”
ฉันเดินผ่านอาจารย์ไปนั่งลงข้าง ๆ ไอ้โฟร์
“เมื่อวานหายหัวไปไหนมา”
โฟร์พูดเบา ๆ เพราะกลัวรบกวนนักศึกษาคนอื่น ๆ
“ฉันไม่สบาย” ฉันพูดพร้อมหยิบปากกาขึ้นมาจดตามที่อาจารย์สอน
“คนอย่างแกนี่นะไม่สบาย” ไอ้หมูแดงพูดขึ้นมาบ้าง
“ฉันก็คนไหมล่ะ”
ฉันตอบไอ้หมูแดง โดยที่ตาจ้องกระดาน ส่วนมือก็ยังคงตั้งใจจดตามที่อาจารย์สอน
“เออ ฉันจะบอกว่ารุ่นพี่เขาเรียกเก็บสมุดล่ารายชื่อแล้วนะ”
ดูมีสาระสุดก็ไอ้โฟมนี่แหละ ว่าแต่มันถึงกำหนดแล้วเหรอ.!!
“พวกแกส่งไปยัง”
ฉันหันหน้าไปถามเพื่อนสามตัวที่มีสีหน้าประมาณว่าเหลือแต่แกนั่นแหละที่ยังไม่ส่ง
“พวกฉันส่งตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ไอ้โฟร์เป็นคนตอบคำถามฉัน
เชี่ยยย....แล้วแบบนี้ฉันจะโดนลงโทษอะไรไหมเนี่ยย ตอนแรกขอเลื่อนส่งพี่เขาก็อนุญาต แต่ตอนนี้คงเลื่อนไม่ได้แล้วล่ะ
“พวกแกไม่บอกฉัน.”
“โทรไปก็ไม่รับ มาเรียนก็ไม่มา ฉันจะบอกแกยังไงล่ะเพื่อนเรน”
แกไม่ต้องมาประชดฉันเลยไอ้หมูแดง!! แม่งงเอ๊ยยรายชื่อก็ยังไม่ครบ
“ทำหน้าแบบนี้อย่าบอกนะว่าแกยังไม่ครบ?”
ไม่ผิดโฟม เพื่อนแกคนนี้ยังล่ารายชื่อไม่ครบเลยฮือออ ยกหลังมือปาดน้ำตาไม่มีอารมณ์จดงานแล้วเว้ยยย
“แกนี่แม่งง!!”ไอ้โฟร์ใช้ด้ามปากกาชี้หน้าฉัน
“เออฉันนึกออกแล้ว” ฉันดีดนิ้วขึ้นมาเมื่อคิดอะไรดี ๆ ออก
“ไร้สาระอีกแล้วนะแก เอาเวลาไปล่ารายชื่อไม่ดีกว่าเหรอ”
“จริง อันนี้ฉันบวกไอ้โฟม” ไอ้นี่ เวลาด่าฉันนี่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะไอ้พวกเวร
“ว่าแต่แกคิดอะไรออก.”
อย่างน้อยก็มีแกสินะโฟร์ที่ยังยืนอยู่เคียงข้างฉัน ซึ้งใจสุด ๆ ขอกอดทีเถอะ
“ขนลุก แกกอดฉันทำไมเนี่ยไอ้เรน!!”
“ฉันซึ้งที่แกไม่รุมด่าฉันเหมือนไอ้สองตัวนั้น”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปลื้มปิติ อันนี้ไม่ได้การแสดงนะโฟร์ แกต้องเชื่อใจฉันสิ!! ยังอีก ยังทำหน้าขนลุกใส่ฉันอีก เดี๋ยวโบกทิ่ม
“เออ แล้วสรุปแกคิดอะไรออก”
ฉันเล่าเรื่องที่เจอกับซีแลควันแรกให้พวกเพื่อน ๆ ฟังรวมถึงเรื่องที่มีรุ่นพี่ให้ฉันไปขอเบอร์ซีแลคแลกกับรายชื่อทั้งหมด
“งั้นแกไปขอเบอร์พี่กาแล็กซีจากพี่เคนมาก็จบ”
“พูดง่ายแต่ทำยาก”
แม่งงให้ฉันไปขอเบอร์ซีแลคตรง ๆ ยังง่ายกว่าขอจากเคนอีก เมื่อเช้าก็พึ่งชิ่งหนีมา เรื่องเก่าก็ยังไม่เคลียร์ เรื่องใหม่ก็ตามมาติด ๆ ชีวิตฉันช่วงนี้ทำไมมันถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้
“สรุปแกจะไปขอเบอร์พี่กาแล็กซีเองใช่ป่ะ”
“เออ เดี๋ยวฉันไปเอง”
ฉันตอบไอ้โฟร์ที่แม่งทำหน้าเหมือนฉันจะไปออกรบ ฉันแค่ไปขอเบอร์เขาเฉย ๆ แกจะทำหน้าเหมือนฉันไปตายไม่ได้เว้ยย!!
“ขอให้แกโชคดี”
นี่ก็อีกตัวไอ้หมูแดง คนบ้าไรกินนมเปรี้ยวผสมน้ำหวาน ฉันขอแช่งให้แกท้องเสีย!!
ฉันปล่อยให้พวกเพื่อนนั่งกินข้าวรอที่โรงอาหาร ส่วนตัวเองก็ฉายเดี่ยวเดินไปคณะบริหาร เดินผ่านใคร ใครเขาก็มองก็งี้แหละ. ความหล่อของฉันมันธรรมดาที่ไหน เดินผ่านหมา หมายังเห่าอะ คิดดู!!
“เห๊ย ๆ นั่นซีแลคป่ะ.”ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ที่เห็นหลังไว ๆ ของร่างสูงที่คุ้นเคยเดินไปทางลานจอดรถ
“มีอะไร”
ฉันยืนหลบอยู่หลังเสาเพราะเห็นว่าซีแลคกำลังยืนคุยกับใครไม่รู้ที่ใส่ชุดดำตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนคนไว้ทุกข์..เอะ หรือพวกเก็บเงินกู้รายวันนะ
“คุณท่านให้มารับ.”
ชายชุดดำคนนั้นพูดอย่างนอบน้อมกับซีแลค หน้าตาคุ้น ๆ เหมือนฉันจะเคยเห็นตอนไปบ้านซีแลค
“เดี๋ยวฉันกลับเอง”
“แต่ว่าคุณท่าน..."
“ไม่มีแต่ ฉันบอกว่ากลับเองก็คือกลับเอง!”
ซีแลคพูดเสียงแข็งใส่ผู้ชายคนนั้นเสียงดัง จนฉันที่แอบฟังอยู่ไม่ไกลถึงกับสะดุ้ง ไม่เคยเห็นซีแลคโกรธขนาดนี้เลย....แล้วคุณท่านที่ว่านั่นเป็นใครกัน ทำไมเวลาพูดถึงเขา ซีแลคถึงได้ดูโกรธขนาดนี้
“.....” ชายชุดดำโค้งศีรษะให้ซีแลคเล็กน้อยก่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วขับเคลื่อนออกไป
“แอบดูฉันอีกแล้วนะ”
“หะ...ห๊ะ..."
ฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพราะกลัวซีแลคจะได้ยินเสียงตกใจของตัวเองเมื่อครู่
“ออกมาเถอะ”
ฉันค่อย ๆ เดินออกมาจากหลังเสาแล้วส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ซีแลคที่ยังคงทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
“คะ...คือ...ฉันไม่ได้ตั้งใจแอบดูนะแค่...เดินผ่านมา” ฉันพูดเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยเพราะกลัวโดนจับได้ว่ามาแอบดูคนอื่น
“เดินผ่านมาถึงคณะบริหารเลยเหรอ?”
“ชะ...ใช่.”
“วันนี้ฉันขอไปนอนด้วยอีกได้ไหม”
“อะไรนะ.!!” ฉันถามย้ำออกมาอีกครั้งเพราะกลัวว่าตัวเองจะฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า
“ฉันขอไปนอนด้วยได้ไหม”
“ดะ..ได้..เห๊ย ไม่ได้!!” ฉันตอบออกมาเสียงดังถ้าขืนมานอนด้วยอีกเคนคงได้ฆ่าฉันตายแน่ ๆ
“ทำไมล่ะ”
“พี่ไปคุยกับเคนเถอะ”
“พี่ชายเธออนุญาตแล้ว”
“จริงเหรอ?”
ฉันถามออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เคนนี่นะอนุญาต จะว่าไปซีแลคก็เป็นเพื่อนเคนนี่หว่าา เพื่อนมานอนค้างที่บ้านคงไม่เป็นอะไรหรอก แต่เพราะเมื่อคืนฉันไม่ได้บอกเคน แถมยังให้ซีแลคมานอนในห้องด้วยกันอีกเคนคงจะโกรธที่ฉันทำอะไรไม่ปรึกษาก่อน
“ถ้าเคนอนุญาต ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไร” ฉันยักไหล่เล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าฉันไม่เคยมีปัญหาอะไรอยู่แล้ว
“แล้วตามฉันมามีอะไร”
จริงด้วย!! เกือบลืมไปเลย ว่าเหตุผลที่ทำให้ฉันลากสังขารมาถึงคณะบริหารเพราะอยากได้เบอร์ซีแลค
“ฉะ..ฉันขอเบอร์พี่ได้ไหม.”
ฉันเสียงสั่นเล็กน้อยขณะที่รวบรวมความกล้าขอเบอร์ผู้ชาย ทำไมต้องตื่นเต้นด้วย.!! ไอ้เรนใจเย็น ๆ แค่ขอเบอร์เว้ย ไม่ได้ขอเป็นแฟน!!
“มีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มะ...มีตอนไหน”
“ฉันเมมไว้ให้แล้วไง”
ฉันรีบล้วงไอโฟนในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเช็กก็ปรากฎเบอร์ใหม่ที่ฉันไม่เคยเมมไว้มาก่อน
ซีแลค
ใช่....ซีแลคเมมเบอร์ตัวเองให้ฉันแล้ว
“อย่าเอาเบอร์ฉันไปให้ใคร”
“ละ...แล้วฉันจะให้ทำไมล่ะ.”
พูดดักทางขนาดนี้แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ยยย
“ฉันเชื่อใจเธอนะเด็กน้อย”
ซีแลคเดินมาใกล้ ๆ ทำให้ฉันต้องถอยหลังหนีจนแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพง
“ถ...ถอยไปหน่อยสิ”
ฉันใช้มือดันอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของซีแลคไว้เพราะรู้สึกว่าระยะห่างของเรามันใกล้กันเกินไป จนฉันรู้สึกใจคอไม่ดี
“กลิ่นตัวหอมจังนะ” เสียงทุ้มกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของฉัน ทำให้ฉันเอียงคอหนีเล็กน้อย
"....."
“เรื่องของเราคือความลับ ถือว่าเห็นใจฉันหน่อยนะ”
ฉันพยักหน้าขึ้นลงอย่างช้า ๆ เหมือนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ไม่ว่าซีแลคจะพูดหรือทำอะไรฉันไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เลย รวมถึงสัมผัสเบา ๆ ที่ริมฝีปากฉันด้วย.....แม้จะไม่ได้ล่วงล้ำเข้ามาภายใน แต่มันกลับทำให้ฉันตัวแข็งทือ สติที่มีอยู่เล็กน้อยก็แตกกระเจิงจนกู่ไม่กลับ
ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจเกินไปแล้ว
____________________________
- Writer
