Galaxy 6 : รู้ไหมว่าเธอน่ารักตอนเมา
1727 Words
Galaxy 6 : รู้ไหมว่าเธอน่ารักตอนเมา
“ซีแลคคค”
"....."
“ซีแลคตอบสิ!!” เรนจ้องคนตัวโตตาเขียวแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง
“อย่าตะโกน” ร่างสูงตอบเสียงนิ่งแล้วตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ
“ทำไมซีแลคชอบเมินเรนอยู่เรื่อย ใจร้าย ใจร้ายที่สุด”
เรนพูดอย่างตัดพ้อแล้วหันหน้าหนีไปอีกฝั่ง
“เมาแล้วก็อยู่นิ่ง ๆ”
“เรนไม่ได้มาวว!!”
“งั้นเหรอ...."
“ไม่เชื่อเหรอ...งั้นเรนจะขับรถให้ดู”
พูดจบมือบางก็คว้าหมับไปที่พวงมาลัยรถทำให้รถเซไปมาจนเกือบชนเกาะกลางถนน
“ทำอะไร!! อยากตายนักเหรอไงห๊ะ!!”
“ระ...เรนขอโทษ” เรนพูดเสียงสั่น ถ้าเมื่อกี้ไม่มีร่างสูงคอยดึงพวงมาลัยรถกลับ ป่านนี้รถคงชนไปแล้ว
“อยู่เฉย ๆ หรือไม่ก็นอนไปเลย”
“อื่ม" น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ
“เรน”
"....."
“เรนถึงแล้ว”
มือหนาสัมผัสที่ข้างแก้มของร่างบางอย่างอ่อนโยนแล้วค่อย ๆ เกลี่ยฉันที่ตกลงมาปรกหน้าออก
“อื้อออ....ถึงแล้วเหรอ. ทำไมซีแลคมีสองหัว5555”
เรนหัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย คำพูดของคนที่ตัวเล็กกว่าทำให้ร่างสูงส่ายหัวช้า ๆ อย่างเอ็นดู
“เมาแล้วเพ้อเจ้อ”
“ใครมาวว....ซีแลคอย่ามั่ว!!”
“ถ้าไม่เมาก็ลงจากรถได้แล้ว”
ร่างสูงพูดจบก็เปิดประตูลงจากรถทันที วันนี้เขาพาคนคนตัวเล็กมาคอนโดเพราะมันใกล้กว่าบ้านเขาเป็นไหน ๆ แถมยังไม่ต้องมาตอบคำถามใครบางคนที่พึ่งกลับมาที่บ้านอีกด้วย
“เรนขี้เกียจเดิน”
เรนเปิดประตูรถออกแต่เจ้าตัวยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน
“งั้นก็นอนในรถไปนั่นแหละ”
“อยากให้อุ้ม!!” เรนพูดออกมาในทันทีที่เห็นร่างสูงเริ่มเดินหนี
“น่ารำคาญ”
“เรนน่ารัก!! ทำไมซีแลคต้องว่าเรนน่ารำคาญด้วย”
ไม่รู้เพราะนิสัยที่แท้จริงเป็นแบบนี้หรือเพราะเหล้าที่กินเข้าไปถึงทำให้เรนเอาแต่ใจมากกว่าเดิม
“ฉันบอกว่าน่ารำคาญ ไม่ใช่ว่าเรนน่ารำคาญ เออช่างมันเถอะ!!”
“งงนะ แต่สรุปคือซีแลคไม่รำคาญเรนใช่ไหม”
“ไม่”
ความสับสนเกิดขึ้นในใจของร่างสูง ที่บอกว่าน่ารำคาญคือตัวเขาเองทั้งที่ไม่เคยคิดจะสนใจใคร ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย แต่กลับต้องมาแพ้ทางเด็กผู้หญิงหน้าหวานที่สร้างเรื่องให้เขาไม่หยุดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็ทำให้เขาหงุดหงิดอยู่เสมอ
“งั้นอุ้ม...อุ้มสิ” เรนชูมือขึ้นมาแล้วเอียงคอส่งยิ้มหวานไปให้ร่างสูงอย่างน่ารัก
"......" ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากของร่างสูงมีเพียงการกระทำที่แสดงออกมาเท่านั้น มือหนาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาแนบอกก่อนจะพาเดินขึ้นมาบนห้องที่เขาซื้อไว้ยามเมื่อเบื่อหรือไม่ต้องการกลับบ้าน
“ซีแลคตัวหอมจัง” ใบหน้าหวานซบลงที่อกแกร่งแล้วสูดดมกลิ่นกายเฉพาะตัวของร่างสูง
“อย่าบอกนะว่าเวลาเมาแล้วเป็นแบบนี้ตลอด”
ร่างสูงหยุดเดินแล้วก้มหน้าลงถามเรนที่ยังคงซุกหน้าอยู่กับอกแกร่ง
“ม่ายยย เรนไม่เคยให้ใครอุ้มนะ!! มีแต่อุ้มคนอื่น”
เรนเงยหน้าขึ้นมาตอบเสียงดังฟังชัด ไม่รู้ว่ากลัวร่างสูงไม่ได้ยินหรือว่ากลัวเข้าใจตัวเองผิดกันแน่
“แล้วทำไมถึงให้ฉันอุ้มล่ะเด็กน้อย”
“เอ่อ...." ร่างบางทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก
“ไม่รู้ ไม่มีเหตุผล ซีแลคจะถามทำไมเยอะแยะ!!”
น้ำเสียงหวาน ๆ เปล่งออกมาอย่างหงุดหงิดที่โดนถามเซ้าซี้ ก็คนมันไม่รู้....แค่อยากทำแบบนี้มันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ
“แล้วมากับฉันแบบนี้ไม่กลัวฉันทำอะไรเหรอ”
“ซีแลคจะทำอะไรเรนได้ มีแต่เรนที่จะทำมากกว่า5555”
“อย่าลืมคำพูดตัวเองตอนนี้แล้วกัน”
ร่างสูงพาคนตัวเล็กเข้ามาในห้องก่อนจะวางลงบนเตียงนอนสีขาวอย่างเบามือ นิ่งเป็นหลับขยับเป็นบ่นจริง ๆ เด็กคนนี้ ไม่รู้ว่าเผลอจ้องมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงไปนานแค่ไหน มารู้ตัวอีกทีตอนที่เรนดึงแขนเขาเข้ามากอด สงสัยคงจะติดหมอนข้างถึงกอดแขนเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
“ซีแลคจะไปไหน..." เรนลืมตาขึ้นมาแล้วเอ่ยถามร่างสูงเสียงงัวเงีย
“จะไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้”น้ำเสียงทุ้มพูดบอกกับคนตัวเล็กแล้วยกมือลูบศีรษะอย่างเอ็นดู
“ไม่อาววว....ซีแลคนอนกับเรนนะ เรนไม่อยากนอนคนเดียว”
เรนกุมมือของร่างสูงไว้แล้วพูดเสียงอ้อนออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว
“ไม่ได้หรอก”
“ทำไมอะ ซีแลคไม่ชอบเรนเหรอ”
น้ำเสียงไร้เดียงสาเปล่งออกมา เรนจะรู้หรือเปล่าว่าตัวเองพูดอะไรออกมา ไม่ใช่ว่าเมาทีไรก็พูดไปเรื่อยหรอกนะถ้าเป็นคนอื่นที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ฉันไม่ชอบเด็กดื้อ”
“งั้นเรนจะไม่ดื้อ ซีแลคต้องชอบเรนนะ”
“งั้นปล่อยมือฉันก่อน”
เรนยอมปล่อยมือร่างสูงแต่โดยดี
“รออยู่ตรงนี้เดี๋ยวฉันมา”
“รีบกลับมานะ”
ร่างสูงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกับกะละมังและผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก
“เรน”
"......"
“หลับแล้วเหรอ”
กระดุมเสื้อค่อย ๆ หลุดออกมาทีเม็ดด้วยฝีมือของร่างสูง ผ้าผืนเล็กถูกนำมาเช็ดตัวให้ร่างบางอย่างเบามือ คนตรงหน้าก็เป็นผู้หญิงที่มีผิวที่เนียนละเอียดยิ่งกว่าผู้หญิงหลายๆ คน กลิ่นกายหอม ๆ ที่ถึงแม้จะมีกลิ่นแอลกอฮอล์ปะปนมาบ้างแต่มันก็ยังคงหอมอยู่ดีในความรู้สึกของเขา ใบหน้าคมคายค่อย ๆ โม้นลงมาใกล้ ๆ เรนที่นอนหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
อยากสัมผัสให้มากกว่านี้....นั่นคือความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นกับเขา
“ฉันขอได้ไหมเรน” ร่างสูงกระซิบเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูของคนตัวเล็ก
“อื้อออ...." เรนส่งเสียงครางในลำคอก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทางเพราะเริ่มรำคาญสิ่งที่กำลังรบกวนเวลานอนของตัวเอง
“ฉันถือว่ามันเป็นคำอนุญาตแล้วกันนะ”
ร่างสูงโม้นหน้าลงมาจนจมูกของทั้งคู่ชนกันแล้วเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อสัมผัสริมฝีปากของเรน
“อื้อออ....” มือบางยกผลักคนตัวโตออกทั้งที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมา
“จะติดไว้ก่อนแล้วกัน ครั้งหน้าไม่ปล่อยให้นอนเฉย ๆ แบบนี้แน่”
ร่างสูงผละตัวออกมาพร้อมกับยกกะละมังมาเก็บแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตของตัวเองมาใส่ให้คนตัวเล็กที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าตัวเองได้โดนขโมยจูบไปแล้ว
หลังจากเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อให้คนตัวเล็กเสร็จเขาก็เดินไปอาบน้ำชำระร่างกายพร้อมกับจัดการอารมณ์ที่ค้างคาของตัวเองแล้วเดินมาล้มตัวนอนข้าง ๆ ร่างบาง
“ฝันดีนะ”
มือหนาสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลังแล้วค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ ลมหายใจที่ดังอย่างสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าร่างสูงได้เข้าสู่นินทราไปแล้ว
*****
“อื้อออ..."
เรนสลึมสะลืมตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะต้องการเข้าห้องน้ำแต่ด้วยความที่ตัวเองยังไม่หายเมาทำให้เดินชนข้าวของไปทั่ว
“ทำไมปวดหัวจัง”
ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ สงสัยเมื่อคืนหนักไปหน่อย แต่ห้องน้ำทำไมมันดูกว้างขึ้น. สงสัยเมาแล้วหลอน
พอทำธุระส่วนตัวเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อที่จะกลับไปนอนต่อรู้สึกว่าวันนี้เตียงจะนิ่มขึ้นเป็นพิเศษว่าแล้วก็อยากบินไปที่เตียงแล้วนอนทั้งวันทั้งคืน แต่พอก้าวขายังไม่ทันพ้นห้องน้ำเท่านั้นแหละ
“โอ้ยยย!!”
ด้วยความที่ฉันโง่หรือโง่ เออสรุปว่าโง่นั่นแหละ!! ใครแม่งเอาขวดแชมพูมาวางที่พื้น.!! ก้นกระแทกพื้นอีกแล้ว!! แม่งเอ๊ยยยยเจ็บจนน้ำตาไหล
ฮือออ เคนเรนเจ็บก้น!!
เจ็บก็เจ็บแต่ก็ต้องกั้นใจเดินไปให้ถึงเตียง ฉันว่าวันนี้เตียงกับห้องน้ำดูไกล ๆ กันเนอะ เมาแล้วสมองกลับ สงสัยตื่นเช้ามาคงได้ปวดหัวตายแน่ ๆ
“เคนขยับไปหน่อย เรนนอนด้วย”
ฉันดันตัวพี่ชายให้ขยับเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เคนน่าจะมาช่วยเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้ฉันแล้วคงนอนเฝ้าฉันแหละ
“อื้ออ...อย่ากอดสิเคน เรนอึดอัด”
ฉันบ่นพี่ชายตัวเองปกติไม่เห็นจะกอดแบบนี้กลิ่นตัวก็แปลก ๆ ไปสงสัยเปลี่ยนสบู่อาบน้ำ ช่างเถอะรีบนอนดีกว่า
“เคน...อย่าแกล้ง!!”
ฉันพูดออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา ถึงจะเป็นพี่ชายแต่ฉันก็หวงตัวนะ.!! คิดจะมาหอมแก้มกันแบบนี้ได้ยังไง
“ฉันเปล่าแกล้ง”
“เชี่ยยย!!”
ฉันร้องออกมาอย่างตกใจที่ลืมตาขึ้นมาแล้วปรากฎว่าคนตรงหน้าไม่ใช่พี่ชายฉัน!!
“ตื่นมาก็ด่าเลยนะ”
“พี่มาอยู่ห้องฉันได้ยังไง!!”
ฉันดีดตัวลุกขึ้นนั่งไม่รู้ว่าลุกแรงไปหน่อยหรือเปล่าทำให้รู้สึกเจ็บ ๆ ช่วงบั้นท้าย ดะ....เดี๋ยวนะ....แล้วทำไมสภาพฉันถึงเป็นแบบนี้ นี่มันเสื้อเชิ้ตใคร.!!
“พี่ทำอะไรฉัน!!” ฉันชี้หน้าร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงข้าง ๆ ฉัน
“คิดว่าฉันทำอะไรล่ะ?”
“ปะ...แปลว่า....ฉะ...ฉันกับพี่...เรา..."
“อย่างที่คิด” ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ
“เชี่ยย!! ถ้าเคนรู้เข้าฉันต้องตายแน่ ๆ”
ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ซีแลคพูดจะเป็นความจริงแค่ไหน แต่สภาพฉันตอนนี้มันบ่งบอกได้ชัดเจน ทั้งอาการเจ็บแปลบตรงนั้นยามลุกนั่ง ไหนจะเสื้อเชิ้ตตัวบางที่อยู่บนร่างกายฉันอีก.....
แม่จ๋าพ่อจ๋าา เตรียมรับขันหมากได้เลยฮือออ
______________________________
- Writer
