Galaxy 1 : น่ารำคาญ
2275 Words
Galaxy 1 : น่ารำคาญ
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
“ตื่นได้แล้วเว้ยย!”
“เรนขออีก 5นาทีนะเคน”
เจ้าของน้ำเสียงใส ๆ ตะโกนตอบออกมาด้วยเสียงงัวเงียก่อนจะฟุบหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง
“ถ้าไม่ตื่นพี่จะพังประตูเข้าไปแล้วนะ!”
"....."
ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ กลับมาแสดงให้เห็นว่าเจ้าของห้องไม่ได้สนใจคำขู่เลยแม้แต่น้อย
“เรนโบว์!!”
แกร๊ก!
“บอกให้เรียกเรนเฉย ๆ ไง!!”
ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพหัวยุ่ง ๆ
“ทีแกยังไม่เรียกพี่ว่าพี่สักคำ!”
“มันไม่เหมือนกันนะเคน ถึงยังไงเคนก็เป็นพี่เรนอยู่แล้ว”
ฉันเถียงพี่ชายกลับไป เคนหรือไซเคนเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของฉันเองแต่ด้วยความเคยชินเรียกแต่เคน ๆ มาตั้งแต่เด็กมันก็เคยติดปากมาถึงทุกวันนี้
“งั้นพี่ก็จะเรียกแกว่าเรนโบว์เหมือนกัน”
“ไม่ได้นะ!!”
“ทำไมจะไม่ได้ห๊ะในเมื่อแกชื่อเรนโบว์”
“เรียกเรนโบว์มันไม่คูล เรียกเรนเฉย ๆ ก็พอ!!”
ใช่ค่ะ เรนโบว์คือชื่อจริง ๆ ของฉัน มีแต่ครอบครัวและเพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้เพราะปกติฉันจะบอกคนอื่นแค่ว่าตัวเองชื่อเรน แบบนี้ดูคูลกว่าเยอะ ไม่เข้าใจแม่เหมือนกันว่าทำไมต้องตั้งชื่อฉัน 2 พยางค์ด้วย พอถามไปแม่ก็บอกว่ามันคือความสุขของแม่ ..ฉันขอโทษที่ถาม...แต่ก็นะชื่อเรนโบว์มันไม่คูลอะ แต่ทำไมชื่อไซเคนมันคูลว่ะ!!
“อย่าพูดมากพี่ให้เวลา15 นาทีรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้!!”
“เรียกเรนเฉย ๆ ก่อนแล้วจะไป”
ฉันพยายามต่อรองเคน เรื่องชื่อนี่ฉันยอมไม่ได้จริง ๆ
“เออ!! ไอ้เรนเฉย ๆ ไปอาบน้ำได้แล้วเว้ย!!”
“ไม่เกิน15นาทีแน่นอน”
มหาวิทยาลัย
“เชี่ยเรนทำไมวันนี้สายว่ะ”
โฟร์เพื่อนฉันที่รู้จักกันตอนวันรับน้องถามขึ้นมา
“ไม่อยากจะพูด แต่ขอพูดหน่อยเถอะ!”
คันปากอยากด่าคน แม่งเมื่อเช้าเคนก็มาส่งฉันตามปกติ แต่ที่คณะรัฐศาสตร์ของฉันมันต้องผ่านคณะแพทย์ก่อนไง เคนมันเห็นเด็กในสังกัดก็เลยไล่ฉันลงจากรถแล้วเลือกที่จะพาเด็กมันไปกินข้าว!! โคตรเคืองเห็นผู้หญิงดีกว่าน้อง!
“ตกลงแกจะพูดไม่พูดไอ้เรนโบว์”
“ตบปากสามทีเดี๋ยวนี้ไอ้หมูแดง!!”
“กูชื่อเรส!!”
“กูก็ชื่อเรน!!”
หมูแดงมันเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่อนุบาล พอขึ้นมัธยมมามันก็เปลี่ยนชื่อเป็นเรสคือแม่งตั้งเองด้วยไง แต่ถ้าใครยังเรียกมันว่าหมูแดงนะ ถ้าโชคดีก็แค่โดนมันด่า โชคร้ายหน่อยก็ปากแตก แต่ยกเว้นฉันคนหนึ่งเพราะว่าเราตีกันเป็นปกติอยู่แล้ว5555
“พวกแกหยุดกัดกันได้แล้ว แกรู้ไหมอีกสองวันพี่ปี3 เขาให้ส่งสมุดล่ารายชื่อ”
สรุปเรื่องที่ฉันมาสายก็ต้องพับเก็บไว้ก่อน เพราะตอนนี้มีเรื่องใหญ่กว่านั้น!! การล่ารายชื่อคือกิจกรรมที่รุ่นพี่ให้พวกฉันไปล่ารายชื่อตั้งแต่พี่ปี2ขึ้นไปเพื่อให้รุ่นพี่รุ่นน้องได้ทำความรู้จักกัน
“แกพูดจริงเหรอว่ะโฟม”
ฉันถามออกมาอย่างตกใจ ไอ้โฟมเป็นแฝดของไอ้โฟร์ แต่พี่น้องสองตัวนี้มันชอบตีกันเรื่องไม่มีใครอยากเป็นน้อง มันเลยตกลงกันว่าวันคู่ไอ้โฟมเป็นพี่ วันคี่ไอ้โฟร์เป็น ตลกชิบหาย ตอนมันเถียงกันเรื่องนี้ฉันว่าแม่มันคงกุมขมับรอแล้ว
“ไอ้โฟมมันมั่ว เหลือเวลาตั้งสามวันไม่ใช่สองวัน"
“สัสโฟร์ วันนี้กูเป็นพี่แกนะ เรียกกูไอ้ได้ไง”
“กูเรียกเผื่อพรุ่งนี้”
ใช่เลย....และนี่คือสภาพของเพื่อนฉันแต่ล่ะคน ปวดจิตไหมล่ะ
“ไอ้เรนโบว์เดินเร็ว ๆ กูหิวข้าว”
“แดกตีนกูแทนข้าวไหมล่ะหมูแดง” ฉันเตรียมยกตีนถีบไอ้หมูแดง บอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามเรียกเรนโบว์!!
“อย่าโหดสิเพื่อน รีบเดินเร็ว ไอ้แฝดแม่งไปจองโต๊ะแล้ว”
ฉันรีบเดินมาที่โรงอาหาร แต่ทำไมรู้สึกว่าวันนี้คนเยอะแปลก ๆ ว่ะปกติคณะรัฐศาสตร์ไม่ค่อยมีคณะอื่นมานะ แต่วันนี้แม่งทั้งเสื้อช็อปเสื้อกาวน์เดินเต็มโรงอาหาร ขอโทษนะ คณะตัวเองไม่มีข้าวแดกกันเหรอ!
“ไอ้โฟร์แกเฝ้าโต๊ะ ไอ้โฟมไปซื้อข้าว ส่วนแกไอ้เรนไปซื้อน้ำ”
ไอ้หมูแดงมันจัดแจงหน้าที่ให้คนอื่นก่อนที่ตัวแม่งจะเดินไปไหนไม่รู้
“เรสแกจะไปไหน” ฉันตะโกนถามไอ้หมูแดงที่แม่งดูรีบร้อนแปลก ๆ
“ไปห้องน้ำ แกจะไปด้วยกันไหมล่ะ”
“สัสส แกรีบไปเลย!”
ฉันไล่ไอ้หมูแดงก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไปซื้อน้ำแดงมาสี่แก้ว แม่งเอ้ยย ถาดไปไหนหมดว่ะ ใครแดกถาดเข้าไปคายออกมา!! แล้วจะถือยังไงไม่ให้น้ำหกก่อนถึงโต๊ะ
ฉันพยายามใช้มือหนีบแก้วน้ำทั้งสี่แล้วเดินช้า ๆ อย่างระมัดระวัง อารมณ์เหมือนจงอางหวงไข่ น้ำข้าใครอย่าแตะ!
เชี่ยยย!!
น้ำแตก!!เห้ยน้ำหก
ฉันเงยหน้ามองคนที่เดินชนฉัน เอ๊ะ!หรือว่าฉันเดินชนเขาว่ะ แต่ช่างแม่ง ในเมื่อเขาทำน้ำฉันหก คนที่ผิดก็คือเขาไม่ใช่ฉัน!! แม่งเอ้ยยย ปกติฉันมีหน้าที่เฝ้าโต๊ะ พอเปลี่ยนหน้าที่หน่อยความหายนะก็ถามหาแล้ว
“เห้ย ๆ ชนแล้วทำไมไม่ขอโทษว่ะ"
"......"
ยังอีก ยังนิ่ง หยิ่งจังว่ะ เห็นแก่ที่ฉันเป็นคนดี ฉันจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมาส่งให้เขา คือจะบอกว่าน้ำฉันเลอะเต็มเสื้อเขาไปหมด ไม่ ๆ ๆ น้ำนี่คือน้ำแดงที่ฉันซื้อมานะ ไม่ใช่น้ำแบบนั้น
“รับไปสิ”
"......"
หยิ่งว่ะ!!คนอุตส่าห์ยื่นผ้าให้เช็ดแต่ดันไม่รับ ด้วยความที่ไม่เคยโดนใครเมินมาก่อน ฉันเลยยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือเขาแล้วเดินกลับโต๊ะตัวเอง
“ไอ้เรน ไหนน้ำพวกเราอะ”
ไอ้หมูแดงถามขึ้นมา สงสัยข้าศึกโจมตีไม่หนักเพราะปกติถ้าแม่งไปเข้าห้องน้ำทีนี่โคตรนาน
“กูลืม”
“เชี่ยเรน!!”
อันนี้เสียงไอ้แฝดสองตัว อย่านะ....อย่ารุมกู
“กูซดน้ำก๊วยเตี๋ยวแทนก็ได้ว่ะ”
“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วจ้ะหมูแดง”
หลังจากที่ซดน้ำก๊วยเตี๋ยวกันจนไอ้โฟร์อนาจใจ มันเลยอาสาไปซื้อน้ำเปล่ามาให้พวกฉันคนล่ะขวด นี่สิพ่อพระของฉัน
“แกล่ารายชื่อได้กี่คนกันแล้วว่ะ”
ไอ้โฟมเปิดประเด็นขึ้นมาคนแรก
“ฉันได้ 120 กว่า ๆ เท่าโฟม” ไอ้โฟร์พูดต่อจากไอ้โฟม
“ฉัน 137 จาก 150” ไอ้หมูแดงแม่งพูดอย่างภูมิใจกับผลงานของตัวเอง
“เชี่ยหมูแดง ทำไมแกล่ารายชื่อได้เยอะจังว่ะ”
แม่งแต่ล่ะคนจะครบกันหมดแล้ว อยากจะร้องไห้ให้น้ำตาไหลถึงตาตุ่ม ของฉันยังไม่ถึงครึ่งเลยมั้ง
“พวกฉันไม่กระจอกแบบแกไง เรนโบว์”
“สรุปแกได้กี่คนแล้วไอ้เรน”
ถ้าฉันพูดไปแกจะตกใจนะเพื่อนโฟร์
“เหอะ 50 !”
ฉันตอบออกมาอย่างมั่นใจกับ 50 รายชื่อที่อยู่ในมือ อีกสามวันกับ100 ชื่อ ชิว ๆ ว่ะ ฮือออชิวมาก น้ำตาไหลถึงตาตุ่มก็วันนี้แหละ
“ไอ้เรน!!”
พวกแกจะประสานเสียงเรียกฉันทำไม....
“ว่าไงจ้ะเพื่อน ๆ”
อย่ามองหน้ากันแบบนั้นสิเพื่อน ฉันกลัวนะ
“วันนี้แกต้องทำให้ได้อีก30ชื่อ”
“โฟมเพื่อน เยอะไป วันนี้ขอ 10 พอ”
"...."
“เออ ๆ 30 ก็ 30”
แดกจุดอีกฉัน แม่งสรุปฉันมีแม่เพิ่มมาอีกสามคนจริง ๆ สินะ
“เริ่มจากรุ่นพี่โต๊ะนั้นก่อนเลย”
ไอ้โฟมชี้ไปที่กลุ่มของรุ่นพี่ปี3ที่เป็นผู้หญิง จากสายตาทั้งโต๊ะน่าจะมีประมาณ 7-8 คน
“เออ ๆ เดี๋ยวใช้ความน่ารักของฉันไปยืนยิ้มหวาน ๆ พี่เขาก็พร้อมเซ็นชื่อให้ฉันอยู่แล้ว”
ฉันหยิบสมุดที่ใช้ล่าลายชื่อออกมาแล้วพูดอย่างมั่นใจในความน่ารักของตัวเอง
“เบ้าหน้าแบบแกใช้ไม่ได้ผลกับผู้หญิงหรอกนะเรน เผื่อแกไม่รู้”
“สัสโฟร์ พูดงี้ลุกมาต่อยเลยดีกว่า”
แกหยามมากไปเพื่อน!! เบ้าหน้าแบบฉันนี่เดินไปไหนก็มีแต่คนกรี๊ด
“พอ ๆ ไอ้เรน แกอย่ามาทำเปลี่ยนเรื่อง แกลุกไปได้แล้ว”
ไอ้หมูแดงพูดขึ้นมาแล้วโบกมือไล่ฉัน
“พวกแกรอดูผลงานฉันได้เลย”
ไม่พูดเยอะค่ะ เจ็บคอ!!
“พี่สาวคะ”
ฉันส่งยิ้มหวานกระชากใจไปให้รุ่นพี่ที่นั่งพูดคุยกันอย่างออกรสชาติถ้าให้เดาน่าจะกำลังนินทาใครอยู่แต่ว่า...พี่คะ ช่วยสนใจฉันนิดนึงง
“พี่คะ ช่วยเซ็นชื่อให้หน่อยสิคะ”
ฉันพูดเสียงดังขึ้นทำให้พวกพี่ ๆ เริ่มหันมาสนใจ
“พวกพี่จะเซ็นให้ก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ” พี่ผู้หญิงผมสั้นพูดขึ้นมาคนแรก
“ให้ฉันทำอะไรก็ได้คะ”
ฉันพูดออกมายิ้ม ๆ ขนาดเต้นกลางโรงอาหารเพื่อหนึ่งรายชื่อก็ทำมาแล้ว ชีวิตเกิดมาเป็นนักศึกษาปี1ต้องหน้าด้านใจกล้า
“น้องชื่ออะไรคะ” คนที่นั่งข้าง ๆ พี่ผู้หญิงผมสั้นถามขึ้น
“เรนค่ะ”
“น้องเรน คืองี้นะ พี่จะให้น้องไปขอเบอร์ผู้ชายที่ชื่อกาแล็กซี แต่น้องห้ามบอกนะว่าพี่เป็นขอ ถ้าน้องทำได้ พี่จะเอาสมุดน้องไปให้เพื่อนพี่เซ็นให้ครบทุกคนเลย”
“แค่นี้เองเหรอคะ สบายมาก”
ฉันตอบออกมาอย่างมั่นใจ แค่เดินไปขอเบอร์จะยากตรงไหน ว่าแต่พี่เขาให้ไปขอเบอร์ใครนะ จำได้ว่าชื่อแลค ๆ
“โต๊ะนั้นเลย ถ้าได้เบอร์กาแล็กซีมาแล้วน้องเอาสมุดรายชื่อมาให้พวกพี่เลยนะ”
รุ่นพี่คนสวยชี้ไปที่กลุ่มของผู้ชายโต๊ะใหญ่ อย่าบอกนะว่านี่คือเหตุผลที่ทำให้โรงอาหารคณะฉันแน่นเป็นปลากระป๋องขนาดนี้ ดูสิ ฉันพึ่งสังเกตว่าสายตาของผู้หญิงแต่ล่ะคนจ้องไปที่โต๊ะนั้นกันหมด กาแล็กซีเหรอ....ดูสิจะหล่อขนาดไหน
“ขอโทษนะคะ”
ฉันเดินมาที่โต๊ะของผู้ชายคนนั้นท่ามกลางสายตาของประชาชนที่มองมาที่ฉันอย่างสงสัย มองอะไร กินข้าวกันไปสิ!!
“เรน”
“อ้าวเคน ทำไมมากินข้าวที่นี่อะ”
ฉันถามเคนเพราะว่าเคนเรียนบริหาร แต่อยู่ ๆ วันนี้กลับมากินข้าวที่คณะรัฐศาสตร์ จะว่ามาหาฉันก็ไม่น่าใช่ ถ้ามาเหล่หญิงก็ว่าไปอย่าง
“เบื่อข้าวที่บริหารเลยอยากมากินสาว เห้ย กินข้าวที่รัฐศาสตร์”
ว่าแล้วเชียวว....เข้าใจนะ ว่าผู้หญิงต้องมาก่อนน้อง
“ใครว่ะไอ้เคน”
ผู้ชายหน้าเถื่อนผมสีควันบุหรี่ถามเคน เออพี่คะ พี่จะเจาะหูเยอะไปไหมม
“น้องกูเอง ชื่อเรน...."
ฉันลุ้นคำตอบของเคนอย่างใจจดใจจ่อ ถ้าเคนบอกเพื่อนว่าฉันชื่อเรนโบว์นะ รับรองกลับบ้านไปฉันจะเอาไม้เบสบอลทุบจอยเกมส์มันทิ้ง!!
“อ๋อ...พี่ชื่อหมอกนะ ส่วนข้าง ๆ พี่ชื่อเรย์”
พี่หัวควันบุหรี่พูดขึ้นมา มอง ๆ ไปก็หล่อแบบเถื่อน ๆ ส่วนพี่เรย์ดูหล่อแบบคุณชาย ส่วนพี่ชายฉันไซเคนหล่อแบบเซอร์ ๆ นี่มันกลุ่มรวมพลคนหล่อป่ะเนี่ย!
“ค่ะพี่หมอกพี่เรย์”
พี่เรย์พยักหน้าให้ฉันเล็กน้อย
“ว่าแต่มีอะไรถึงเดินมาหาพี่”
เคนถามฉัน ดูท่าทางบนโต๊ะนี้จะมีผู้ชายหนึ่งคนนะที่ไม่สนใจการมาของฉันเลย เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าว ทำให้ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัด
“ไม่ได้มาหาเคน แต่เรนมาหาคนที่ชื่อกาแล็กซีอะ”
“มาหาไอ้กาแล็กซีทำไม” เคนถามอย่างสงสัย
“เห้ย!!”
ฉันเมินเคนแล้วหันไปสบตาผู้ชายอีกคนที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี....ดวงตาสีดำสนิทที่ดูเย็นชาดึงดูดฉันให้จมดิ่งลงไปในจุดที่ลึกที่สุด อยากรู้จริง ๆ ว่าแววตาคู่นี้จะมีอารมณ์หวั่นไหวบ้างไหมนะ....
“น้องเรนรู้จักกาแล็กซีด้วยเหรอครับ” พี่เรย์ถามออกมา
“ไม่เชิงว่ารู้จักหรอกค่ะ” ฉันตอบพี่เรย์แล้วหันไปสนใจผู้ชายที่ชื่อกาแล็กซีต่อ
“พี่เปลี่ยนเสื้อแล้วเหรอ” ฉันจำได้ว่าครั้งล่าสุดเสื้อเขายังมีคาบน้ำแดงของฉันอยู่เลย ใช่ค่ะ...เขาคือคนที่ฉันทำน้ำแดงหกใส่
“เดี๋ยว ๆ นี่มันเรื่ิองอะไรกัน เรนตอบพี่มาเลยนะ ทำไมต้องเปลี่ยนเสื้อกันด้วย”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร พี่กาแล็กซีก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินออกไป
“กลับบ้านไป เรนจะเล่าให้ฟังนะเคน”
ฉันพูดพร้อมกับวิ่งตามพี่กาแล็กซีออกมาจากโรงอาหาร ถ้าขายาวมากนักก็ช่วยเดินช้า ๆ หน่อยสิ!!
“พี่กาแล็กซีรอฉันด้วย!!”
"......"
“พี่กาแล็กซีหยุด!”
"......"
“ซีแลคหยุด!!”
“น่ารำคาญ”
ค่ะ....และนี่คือบทสนทนาแรกที่เขายอมพูดกับฉัน
เรนตะเตือนไตต ทำไมต้องว่าเค้าด้วย T^T
_________________________
- Writer
