“ใบบัว”
เสียงเรียกพร้อมเสียงเคาะประตูทำให้ใบบัวจำต้องฝืนลืมตาตื่น อาการปวดท้องดีขึ้นบ้าง แต่ยังรู้สึกเจ็บเสียดเล็กน้อยเวลาที่ต้องขยับตัวเร็ว ๆ
“ใบบัว เปิดประตู”
“เดี๋ยวนะจ๊ะ” ใบบัวขยับลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เธอเดินกุมท้องไปเปิดประตูให้จอมโจรใจร้อน “พี่ราชัน มีอะไรหรือ”
“หลบหน่อย”
ใบบัวเบี่ยงตัวหลบให้ราชันเข้ามาในห้องนอน ราชันนั้นมีรูปร่างใหญ่โตกำยำ เมื่อทิ้งตัวลงนั่งบนฟูกนอนห้องเล็ก ๆ ก็แคบลงไปถนัดตา
“มานี่ใบบัว”
ใบบัวเดินไปนั่งพับเพียบข้างจอมโจร ดวงตากวางมองมือใหญ่ที่ล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมา
“หันหลังมา”
“อะไรหรือจ๊ะ”
ใบบัวอดถามไม่ได้ วันนี้ราชันมีท่าทางแปลก ๆ มาถึงก็เอาแต่สั่ง แม้น้ำเสียงไม่ได้ดุดันเหมือนเมื่อก่อนแต่ใบบัวกลับรู้สึกอยากจะร้องไห้เสียอย่างนั้น
คงเพราะวันนี้เจอเรื่องสะเทือนจิตใจมา ใบบัวกลืนก้อนสะอื้นลงคอเพราะไม่ต้องการให้ราชันรับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เธอไม่รู้
