ทวงรักสามีแสนร้าย (ภาคิน:น้ำหนึ่ง)

ตอนที่ 2 ผู้หญิงหน้าด้าน 2

"เอากองไว้ตรงนั้นแหละ"

".." ใบหน้าสวยค่อยๆ หุบยิ้มลง ประโยคของสามีสุดที่รักมันจี๊ดเข้ามาในอกทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยมีแบบนี้

"หนึ่งกลับมาหา.."

"ทำไมยังหน้าด้านอยู่อีก ฉันบอกว่ามาทางไหนให้กลับไปทางนั้นไม่ใช่เหรอ หูหนวก?"

น้ำหนึ่งส่ายหน้าทั้งน้ำตาเต็มป้อ เธอได้ยินชัดถ้อยชัดคำเลยล่ะ แต่บอกแล้วไงว่าเธอมาเพื่อจะอยู่ เพราะฉะนั้นเธอไม่มีทางกลับไปหรอกนะ ต่อให้เขาเอาช้างมาลากเธอก็ไม่ไป

"ขอหนึ่งกลับมาอยู่ด้วยนะคะคุณคิน หนึ่งไม่ยอมให้คุณมีเมียใหม่หรอกค่ะ ภรรยาของคุณต้องเป็นน้ำหนึ่งคนนี้เท่านั้น เสียทองเท่าหัว หนึ่งจะไม่ยอมเสียผัวให้ใครเด็ดขาดค่ะ!"

"หน้าด้าน!"

แรงเว่อร์! เวลาผ่านไปปีเดียวทำไมผัวเธอปากจัดจัง แต่ก็นะ เขาคงโกรธเธอมาก แต่ไม่เป็นไร คุณคินโกรธน้ำหนึ่งจะง้อเอง

@เวลาต่อมา

คุณภาคินกลับเข้าบ้านไปแล้วหลังจากที่เธอยืนยันว่าไม่กลับ เขาบอกจะโทรแจ้งตำรวจที่เธอมารบกวนยามวิกาล แต่ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วไม่เห็นมีตำรวจ มีแต่พยูที่ยังยืนอยู่ตรงนี้

เขายื่นคำขาดเอาไว้ว่าหากเธอไม่กลับไปพยูห้ามกลับเข้าบ้านไปนอน ทำให้เราทั้งคู่ยังยืนมองสบตากัน จนหนึ่งชั่วโมงพยูเริ่มหาว ทั้งยืนโอนเอนเมื่อเธอยืนยันอยู่ต่อ

ตอนเช้าเขาไปทำงาน เธอกะอาศัยเวลาที่อีกฝ่ายเปิดประตูแล้วรีบเข้าบ้าน แต่พยูนี่สิ เธอสงสารน้อง แต่จะให้กลับไปเธอก็ไม่ทำเหมือนกัน

ไม่มีอะไรให้น้ำหนึ่งต้องรอเวลาอีกต่อไป

"พยูรับ!" น้ำหนึ่งเรียกคนยืนหลับจนอีกฝ่ายสะดุ้ง กระเป๋าใบเล็กที่ถือติดมือมาโยนข้ามประตูรั้วสูงถึงสามเมตร

พยูรีบรับเอาอย่างไว ด้วยน้ำหนักของมันทำเอาคนตัวเล็กแทบล้ม

"คุณน้ำหนึ่งจะทำอะไรคะ" ถามคนที่เดินเลาะไปทางขอบรั้วที่เตี้ยกว่าประตูบ้านลงมาหน่อย ถอดรองเท้าโยนเข้ามาในบ้านเป็นชิ้นที่สอง ไม่นานร่างเล็กรีบปีนรั้วทำเอาพยูตกใจ

"คะ..คุณน้ำหนึ่งมันจะตกนะคะ!"

"อย่าเสียงดังไปสิพยู เดี๋ยวเจ้านายพยูก็ออกมาเจอหรอก" น้ำหนึ่งค่อยๆ ก้าวขาข้ามกำแพงสีขาวไปทีละข้างอย่างทุลักทุเล หย่อนขาทั้งสองข้างเข้าไปในบ้าน สะโพกนั่งค้างอยู่กับเสาปูน มองลงที่ความสูงด้านล่างประมาณสองเมตรครึ่งอย่างชั่งใจ

เธอไม่สนกางเกงนงกางเกงในอะไรมันจะโผล่ ฮึบกระโดดลงไปยังสนามหญ้าหน้าบ้าน

พอเท้าแตะพื้นเท่านั้นคนตัวเล็กทำใบหน้าเหยเก มันร้าวทั้งช่วงล่าง นั่งเอามือจับขาทั้งสองข้างครวญโอดโอย

พยูเอามือปิดปากตัวเองอย่างตกใจ ส่งเสียงอะไรก็ไม่ได้ รีบปรี่เข้าไปหาอีกฝ่าย ทั้งเทียวมองกลับไปทางฝั่งห้องนอนคุณภาคิน

น้ำหนึ่งค่อยๆ ลุกขึ้นยืนโดยมีพยูเข้ามาช่วย ก่อนจะประคองกันเดินเข้าบ้าน ใช้ความเงียบที่สุดไม่ให้เจ้าของบ้านสงสัย

"ไปไหนดีคะ" พยูกระซิบกระซาบถาม จะให้พาขึ้นไปส่งห้องข้างบนของเจ้านายหรือจะไปอยู่ไหนดี

"ห้องรับแขกพยู" เธอไม่กล้าขึ้นไปเจอเขาตอนนี้หรอก หากเขารู้ว่าเธอเข้าบ้านได้สำเร็จเขาไม่ได้นอนพอดี คงจะหัวเสียกับเธอไปจนเช้า แล้วไหนเขาจะต้องไปทำงานอีก เธอไม่ประสงค์สร้างปัญหา ให้เขาได้หลับนอนสบายๆ

"คุณน้ำหนึ่งจะนอนที่นี่เหรอคะ" พยูถามอย่างแปลกใจ ก็นึกว่าจะให้เธอพาขึ้นไปด้านบน

"พยูก็เห็นว่าเจ้านายพยูยินดีต้อนรับฉันมากเลยล่ะ เอาเป็นว่าฉันนอนที่นี่ก่อนแล้วกัน เดี๋ยววันหลังค่อยหาทางขึ้นไปนอนบนห้อง" หรือเช้ามาเขาจะจับเธอโยนออกจากบ้านก่อนก็ไม่รู้

"พยูไปนอนเถอะ ปิดไฟให้ด้วยนะ" น้ำหนึ่งบอกพลางขยับสะโพกแล้วยกขาทั้งสองข้างขึ้นวางบนโซฟาตัวยาวเตรียมนอน

"งั้นเดี๋ยวพยูไปเอาผ้าห่มกับหมอนให้ดีกว่าค่ะ" นอนแบบนี้หนาวแน่ เธอจึงเดินออกจากห้องรับแขกไปขนเอาผ้าห่มกับหมอนในห้องตัวเองที่ซักสะอาดจนหอมเพื่อผลัดเปลี่ยนกันใช้แล้วรีบถือกลับมา

"มาแล้วค่า"

น้ำหนึ่งมองคนที่ถือหมอนมาใบหนึ่งกับผ้าห่มผืนขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มากด้วยใบหน้ายิ้มๆ

"พยูดีใจที่คุณน้ำหนึ่งกลับมาค่ะ"

"ขอบใจพยูมากนะ" น้ำหนึ่งอ้าแขนออกพยูรีบเข้ามากอด ถึงอยู่ด้วยกันแค่เดือนเดียวแต่เราสนิทกันมากเหมือนอยู่กันเป็นสิบชาติ

"ตอนเช้าถ้าเจ้านายพยูถามว่าฉันเข้ามาได้ไง พยูก็บอกไปว่าฉันหาทางเข้ามาเองจะได้ไม่โดนดุเข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะ"

"ไปนอนได้แล้ว"

"ฝันดีค่ะคุณน้ำหนึ่ง"

"ฝันดีพยู"

คล้อยหลังพยูเดินออกไปแล้วน้ำหนึ่งค่อยๆ พลิกตัวนอนตะแคง ได้กลิ่นของโซฟา กลิ่นอายของตัวบ้าน และบรรยากาศในนี้ทำให้เธอนึกถึงตอนที่อยู่ที่นี่

น้ำหนึ่งบอกกับตัวเองว่าเธอจะไม่มีทางไปไหนอีกแล้ว เธอจะง้อสามีจนสุดความสามารถที่มี เมื่อก่อนเขาเคยรักก็จะทำให้เขากลับมารักเธออีกครั้งให้ได้ ถึงแม้ยากเท่าไหร่เธอก็จะพยายาม

ง้อสามีตัวเอง ไม่ได้ง้อสามีคนอื่นสักหน่อย บอกเลยเธอทุ่มสุดตัว!