ทวงรักสามีแสนร้าย (ภาคิน:น้ำหนึ่ง)

ตอนที่ 5 เคยชอบไม่ได้แปลว่าตอนนี้ต้องชอบ 2

ภาคินนั่งปรับอารมณ์และความรู้สึกตัวเองอยู่นานมาก คิดจนหัวมันจะระเบิด แต่คนมีงานทุกวันย่อมแยกแยะเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานออกได้

เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบอะไรได้ก็เอามาใส่ เขาไม่เคยไปทำงานสายเพราะต้องแวะซื้อกับข้าวไปให้ลูกน้องก่อนเริ่มงาน

ร่างกำยำเดินลงมาจากบนบ้านก็ได้ยินเสียงเรียกทันที

"สามีขา วันนี้มีเมนูข้าวผัดค่ะ"

ภาคินเงยหน้าขึ้นมอง คนที่เขาไล่ทำไมยังอยู่ หน้าด้านมาก ไล่แล้วยังไม่ไปอีก

"คุณน้ำหนึ่งเข้าครัวเองเลยค่า" สาวใช้อายุน้อยรีบเสริม เธอเฝ้ารอวันนี้มานานมาก วันที่เจ้านายของเธอทั้งสองกลับมาอยู่ด้วยกัน วันที่จะได้เห็นความสุขบนใบหน้าของคุณภาคินและคุณน้ำหนึ่ง

ภาคินเดินช้าๆ มายืนอยู่ข้างโต๊ะอาหาร มองเมนูที่เมื่อก่อนเขาเคยโปรดปรานถึงจะเป็นแค่ข้าวผัดหมูชิ้นใส่ไข่ธรรมดาก็ตาม

ทว่าหน้าตาที่ถูกตกแต่งบนจานและกลิ่นหอมกลับชวนรับประทานไม่ต่างจากร้านอาหาร ก่อนจะดึงสายตากลับมายังคนที่ยืนอยู่ข้างพยูต่อ

ยิ้ม ยิ้มราวกับว่าเขาไม่ได้ไล่ โคตรหน้ามึนสุดๆ

"เมื่อกี้ฉันพูดไม่ชัด?"

ประโยคของเขาทำให้ใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนทั้งคู่ค่อยๆ หุบลง

พยูที่สัมผัสได้ถึงสถานการณ์ไม่ค่อยดีขยับถอยออกมานิดหน่อย ทว่ายังไม่ถึงสามก้าวกลับได้ยินประโยคอะไรบางอย่างจากปากเจ้านายเธอ

"พยูเอาไปเททิ้งให้หมด ฉันไม่อยากกิน"

สาวใช้ตาโต นี่ของโปรดคุณภาคินเลยนะ และนี่ก็ฝีมือของคุณน้ำหนึ่งเมียรักเลย

"ไม่ได้ยินที่ฉันพูด?"

"ดะ..ได้ยินค่า" พยูยังอึ้งไม่หาย ไม่คิดว่าเจ้านายจะให้ทำแบบนั้นจริงๆ ค่อยๆ เขยิบเข้าไปใกล้โต๊ะอาหาร มองเมนูที่น่าทานแล้วแอบกลืนน้ำลายลงคอเพราะความเสียดาย

ถ้าคุณภาคินไม่กินเธอเก็บไว้กินเองก็ได้ ไม่ทิ้งหรอก

"อย่าให้เห็นนะว่าแอบเอาไปซุกไว้ที่ไหน ไม่งั้นฉันไล่เธอออกแน่!"

"ห๋า? ทิ้งค่ะ ทิ้งๆๆ" พยูรีบปรี่เข้าไปจับจานข้าวผัดทันทีอย่างไม่คิดเสียดายสักนิด หากโดนไล่ออกจริงๆ แล้วจะไปอยู่ที่ไหนดี ก็ที่นี่ทั้งเงินดี ทั้งสบาย หากโดนไล่ออกจะเอาเงินที่ไหนส่งบ้าน

"พยูไม่ต้องเดี๋ยวฉันเก็บไว้กินเอง" เธอทำด้วยความตั้งใจ แต่ถ้าเขาไม่อยากกินเธอเก็บไว้กินเองก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องทิ้งให้เสียของเลย

พยูเงยหน้ามองเจ้าของบ้านว่าเอาไงดี ถ้าเขาสั่งอีกรอบเธอจะรีบเก็บไปอย่างไม่คิดชีวิต

"หนึ่งขอโทษนะคะคุณคิน พอดีหนึ่งไม่ทราบว่าคุณอยากทานอะไร ก็เลยคิดว่าทำเมนูที่คุณเคยชอบดีกว่าค่ะ" น้ำหนึ่งบอกพร้อมรอยยิ้มบางๆ ไม่ให้สถานการณ์มันย่ำแย่ ทำไมจะไม่รู้ว่าแท้จริงเขาเกลียดเพราะเป็นฝีมือเธอมากกว่า

"เคยชอบไม่ได้แปลว่าตอนนี้ฉันต้องชอบ"

อ๋อ อย่าบอกนะว่าเธอเข้าใจผิด เขาไม่ได้เกลียดฝีมือเธอ แต่เขาไม่ได้ชอบข้าวผัดแล้ว โล่งใจไปที

"งั้นเดี๋ยวเย็นนี้หนึ่งทำเมนูอื่นให้คุณกินนะคะ"

"ฉันบอกเหรอว่าเธอจะได้อยู่ที่นี่ ทำไมยังดื้อด้านอยู่อีก หรือต้องให้ฉันเอาตำรวจมาลากคอเธอออกไปจริงๆ"

เอาแล้ว พยูขอถอยออกไปก่อนแล้วกัน ผัวเมียเขากำลังมีเรื่องต้องสะสาง ค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกไปห่างๆ จนหายลับไปจากตรงนี้

"คุณคิน.." น้ำหนึ่งเดินอ้อมไปยังอีกฝั่งที่สามียืนอยู่ สองมือเตรียมจะแตะแขนเขาแต่อีกฝ่ายสะบัดหนีแล้วเดินออกจากบ้าน

น้ำหนึ่งมองตามหลังตาละห้อย เขาทำเหมือนว่าเธอเป็นตัวเชื้อโรคน่ารังเกียจอย่างนั้นล่ะ

เข้าใจๆ มันยังใหม่อยู่ ยืนยันจะทุ่มสุดตัว ไม่ว่าจะอีกกี่สิบปีที่ต้องง้อผัวเธอก็จะทำ