THE TWINS

Sa likod ng Maskara

Narito ang Kabanata 15 ng iyong kwento

Pagkatapos ng matagumpay na pagtitipon sa barangay, tila nagbukas ang isang bagong pag-asa sa puso ng mga tao. Ngunit sa likod ng mga ngiti at sigaw ng tagumpay, nag-aalab ang takot at pagdududa. Puno ng pangako ang mga araw na sumunod, ngunit habang tumatagal, unti-unting dumadating ang mga pagsubok na nagbabanta sa kanilang mga plano.

Sa isang umaga, nagpasya si Ayat na maglakad-lakad sa paligid ng barangay upang makilala ang mga tao. Ang mga bata ay naglalaro sa kalye habang ang mga matatanda ay nagkukwentuhan sa ilalim ng mga puno. Ngunit sa likod ng mga ngiti, may mga mata na nagmamasid. Napansin ni Ayat ang isang grupo ng mga kabataan na tila nagkukwentuhan, ngunit ang mga tingin nila ay puno ng takot.

"Serene, sa tingin ko, may mga bagay na hindi natin alam," sabi ni Ayat nang makabalik siya sa kanilang bahay. "May mga tao na mukhang nag-aalala, at hindi ko maalis ang pakiramdam na may mga nangyayari sa likod ng ating mga plano."

"Marahil ay ang takot na dulot ng bagong grupo," sagot ni Serene habang umuupo sa tabi ni Ayat. "Ngunit hindi natin dapat hayaang magtagumpay ang takot na iyon. Kailangan nating maging matatag at handang harapin ang anumang hamon."

Nang magpasya silang muling makipagpulungan sa barangay, isa sa mga matatanda ang tumayo at nagsalita. "Mahalaga ang ating mga plano, ngunit may mga bagay tayong dapat talakayin. May mga ulat na may mga tao na nagmamasid sa atin mula sa dilim. Parang may grupo na sumusubok na guluhin ang ating mga proyekto."

Nagsimula silang mag-usap tungkol sa mga maaaring hakbang upang protektahan ang kanilang komunidad. Nagpasya silang magsagawa ng mga patrolling at i-report ang anumang kahina-hinalang aktibidad. Habang nag-uusap ang mga tao, ramdam ni Ayat ang bigat ng sitwasyon. Nais niyang ipakita ang kanyang tapang, ngunit sa kanyang likod, may takot na bumabalot sa kanyang puso.

“Serene, paano kung may mangyari sa atin?” tanong ni Ayat sa kanyang kapatid matapos ang pulong. "Ano ang mangyayari kung hindi natin sila kayang pigilan?"

“Hindi natin maiiwasan ang mga panganib, Ayat,” sagot ni Serene. "Ngunit kailangan nating ipaglaban ang ating tahanan. Kaya nating labanan ang takot na ito."

Dahil sa mga ulat ng pag-aalala, nagpasya ang barangay na palakasin ang kanilang mga hakbang sa seguridad. Ang mga tao ay nagtipon-tipon upang magplano ng mga patrols at surveillance. Si Ayat ay naging aktibo sa pag-oorganisa ng mga grupo. Ang kanyang mga liderato ay nagbigay ng inspirasyon, ngunit ang kanyang puso ay puno pa rin ng pangamba.

Habang abala sa mga gawain, nakatanggap si Ayat ng mensahe mula kay Kim, ang lalaking tumulong sa kanila sa mga nakaraang kaganapan. "Ayat, nais kitang makausap. May mahalaga akong impormasyon tungkol sa grupo na nagbabantay sa atin. Magkita tayo mamaya sa cafe sa kanto."

Bumilis ang t***k ng puso ni Ayat habang naglalakad siya patungo sa cafe. Ang mga alalahanin tungkol sa grupo ay tila nagiging totoo, at ang kanyang pagdududa ay lumalala. Pagdating sa cafe, nakita niya si Kim na nakaupo sa isang sulok, ang kanyang mukha ay puno ng determinasyon.

"Kim, ano ang nangyayari?" tanong ni Ayat habang umuupo. "Bakit mo ako gustong makausap?"

"May mga impormasyon akong nakuha tungkol sa grupo," sagot ni Kim. "Sila ay hindi lamang basta mga tao. Sila ay mga miyembro ng isang sindikato na may layuning kontrolin ang buong barangay. Ang mga ito ang nagiging sanhi ng mga takot at tensyon sa paligid."

Nagsimulang manginig ang kanyang boses. "Ano ang plano nila? Paano natin sila mapipigilan?"

"Mayroon silang mga tao sa loob ng barangay na nagtatrabaho para sa kanila," sagot ni Kim, ang kanyang boses ay mababa. "May mga taong nag-uulat sa kanila tungkol sa ating mga hakbang. Kung hindi tayo magiging maingat, maaari tayong masaktan."

Agad na nagpasya si Ayat na magsagawa ng mga hakbang upang maprotektahan ang kanilang sarili. "Kailangan natin ng impormasyon tungkol sa kanilang mga miyembro at mga gawain," sabi niya. "Huwag tayong matakot na magtanong sa mga tao. Kailangan nating malaman kung sino ang nagtatrabaho para sa kanila."

Nagpatuloy ang kanilang pag-uusap, at nakabuo sila ng plano upang makahanap ng impormasyon mula sa mga tao. "Dapat tayong mag-ingat at magtulungan. Sa pagkakaroon ng tamang impormasyon, makakagawa tayo ng mas mahusay na hakbang," sabi ni Ayat.

Pagkatapos ng kanilang pulong, nagpasya si Ayat na makipag-usap kay Serene. "Serene, kailangan natin ng tulong. May mga tao na nagtatrabaho para sa grupo, at kailangan nating malaman kung sino sila."

"Oo, kailangan nating tanungin ang mga tao," sagot ni Serene, ang kanyang mata ay naglalagablab ng determinasyon. "Magsagawa tayo ng mga pagtatanong sa mga kaibigan at kakilala. Siguraduhin nating malaman ang lahat ng impormasyon."

Habang pinaplano nila ang kanilang susunod na hakbang, ang mga araw ay lumipas, at ang mga pagsubok ay tila walang katapusan. Ang kanilang mga takot ay nagiging totoo, ngunit ang kanilang pagkakaibigan at pamilya ay nagbibigay ng lakas sa kanilang puso.

Dumating ang isang pagkakataon na nagpunta ang mga tao sa kanilang barangay upang magdaos ng isang malaking salu-salo bilang pagsasama-sama ng lahat. Sa kabila ng takot na dulot ng banta ng grupo, nagpasya ang barangay na ipakita ang kanilang pagkakaisa. Ang mga tao ay nagdala ng pagkain, inumin, at mga kwento.

Sa gitna ng kasiyahan, tinawag ni Ayat ang atensyon ng mga tao. "Mga kaibigan, sa kabila ng mga hamon na ating hinaharap, nandito tayo upang ipagdiwang ang ating pagkakaisa. Sa bawat ngiti at halakhak, ipinapakita natin na hindi tayo natatakot sa sinumang gustong manira sa ating tahanan."

Ngunit habang nag-uusap si Ayat, isang tao ang pumasok sa kanilang salu-salo. Ang kanyang ngiti ay puno ng kasinungalingan, at ang kanyang mga mata ay may madilim na intensyon. Si Dante, isang kilalang miyembro ng grupong nagbabantay sa barangay, ay nakatayo sa pintuan.

"Isang magandang araw sa inyong lahat," sabi ni Dante, ang kanyang boses ay puno ng paghamak. "Mukhang nagkakaroon kayo ng masayang salu-salo. Pero, paano kung sabihin kong may mga panganib na nagbabanta sa inyong mga buhay?"

Nagsimulang mag-alala ang mga tao, ang sigla ng kasiyahan ay naglaho. "Ano ang gusto mong sabihin?" tanong ni Ayat, ang kanyang boses ay matatag ngunit may halong takot.

"Isang simpleng babala lamang. Huwag niyong isipin na ligtas kayo. Nandito ako upang ipaalala sa inyo na ang saya ay hindi pangmatagalan," sagot ni Dante.

"Umalis ka dito! Wala kang lugar sa aming kasiyahan!" sumigaw ng isang tao mula sa likod. Ang mga tao ay nagbigay-diin sa kanilang pagkakaisa, ngunit ang takot ay tila kumikilos sa kanilang mga puso.

Matapos ang maikling pag-uusap, umalis si Dante, ngunit ang kanyang mensahe ay umuukit sa isip ng mga tao. "Kailangan nating mag-ingat," sabi ni Ayat. "Hindi natin alam kung anong susunod na hakbang nila."

Sa pag-uusap nilang tatlo, nagpasya si Ayat na makipag-ugnayan sa kanilang mga kaibigan at kakilala. "Kailangan nating makakuha ng impormasyon mula sa mga tao. Kung may nangyaring kakaiba, dapat nating malaman ito," aniya.

Makalipas ang ilang araw, habang abala ang barangay sa kanilang mga proyekto, nagkaroon ng isang malaking pangyayari. Isang tao ang lumapit kay Ayat at nag-ulat ng isang insidente sa kanilang barangay—