ใบบัวอึกอัก มีหรือเธอจะยอมอ่อนข้อให้เขาข่มง่ายๆ
“ไอ้คนไม่เป็นสุภาพบุรุษ”
“รู้แก่ใจนี่ แล้วรู้มั้ยว่าถ้าฉันเอาจริง เธอไม่มีทางสู้ได้”
“ไอ้...”
“อ๊ะๆ เลือกมาสักข้อ หนึ่งสงบศึก สองเปิดวอร์ ฉันจะได้เลือกเหมือนกันว่าควรจะทำยังไงกับคนดื้อๆ อย่างเธอดี”
ทางเลือกที่เหมือนไม่ใช่ทางเลือก มันคือการบังคับต่างหาก ใบบัวกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ หากลมหายใจอุ่นที่รินรดปลายจมูกชวนให้ไม่อยากเสี่ยง จึงเลือกยืนนิ่งสะบัดหน้าหนี
“หนึ่งหรือสอง” โจไม่ยอมจบง่ายๆ เขาก้มหน้าลงมาอีกนิด ปากเข้มก็แทบจะนาบลงบนกลีบปากนุ่ม
ใบบัวผงะ “หนึ่ง!”
“ว้า... เลือกไวจัง นึกว่าจะได้ออกกำลังตอนสายๆ นี่แล้ว หึหึ...”
โจยอมยืดตัวขึ้น ไม่วายกระเซ้าราวกับครึกครื้นทั้งที่จริงน้ำเสียงเข้มดุ ร่างหนาเอี้ยวตัวไปด้านข้าง หยิบยางรัดผมบนโต๊ะเครื่องแป้งมาเส้นหนึ่ง จังหวะเดียวกับที่เธอจะผละห่าง เขาก้าวตาม รวบเอวไว้
“ยืนนิ่งๆ ถ้ายังงอแงไม่เลิก
