รู้ตัวอีกที ร่างกายกลับก้าวเข้าประชิดติดเตียงซะแล้ว เอาวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เช็ดตัวเธอให้เสร็จเลยเหอะ
“บัว”
“หือ...” คนเมาหนักขานรับแต่ไม่ยอมลืมตา
“เช็ดตัวนะ”
โจเอื้อมไปดึงมือเธอขึ้นมา ใช้ผ้าเช็ด โฟกัสสายตาเอาไว้แค่ตรงหน้าแดงปลั่ง เขาเช็ดมือ ลากผ้าลูบไปตามลำแขนเสลา ถึงหัวไหล่ ใจแกร่งกร้าวเต้นระรัว สะกดจิตตัวเองไม่ให้มองต่ำกว่าบ่า รีบเช็ดไปที่ซอกคอขาวทั้งซ้ายขวา ก่อนจะสลับมุมผ้าเอาด้านใหม่ไปเช็ดหน้า
“เย็น”
“ชอบไหม”
“ชอบ เย็นๆ”
ดวงตาที่ปิดพริ้มเปิดปรือ เขามองเห็นแววฉ่ำเยิ้มก็อดยิ้มไม่ได้ ไล้ผ้าเช็ดนวลแก้มที่มีรอยแดงช้ำจากการถูกแดดเผาเล็กน้อย แต่ให้ตายเถอะ หน้าแดงๆ ตาฉ่ำๆ ท่าทางออดอ้อนยามได้ของถูกใจนี่มันบีบคั้นใจกายของเขาฉิบหาย นาทีนี้เขารู้สึกอยากตาย ทำไมไม่เมาจนหัวทิ่มน็อกไปเลย จะได้ไม่ต้องมาผจญกับยายใบบอนจอมแสบ ขนาดว่าเมาหนักเธอยังปั่นป่วนเขาได้ ให้ตายเถอะ
ยามที่มือหนาเลื่อนผ้า
