17
เที่ยงวันถัดมา เขานั่งมองไอ้ภาสมันใช้ช้อนเขี่ยคั่วกลิ้งในจานไปมาไม่สาสมกับการวอนต์อยากกินของมันสักนิด มันก็ตักกินไปเรื่อยๆ หน้าตาหาได้มีอาการอร่อยแต่อย่างใด เลยอดแดกดันมันไม่ได้
“แดกยังกับไม่อยากแดก”
“ไม่อร่อย สู้มอเตยไม่ได้”
“หืม”
คำตอบของมันทำให้ไอ้เพียวยังเบือนหน้ามาสบตากับเขา
“กูว่าละ”
โจกระตุกยิ้ม เหนี่ยวแขนล็อกคอเพื่อนรักแรงๆ
“มึงไม่จบจริงๆ ใช่ปะวะภาส หือ...อะไร ยังไง เหลามาดิ๊”
ช่วงเช้าก่อนเข้าเรียน เขากับไอ้เพียวเห็นภาสมันนั่งอ่านหนังสือหลักสูตรภาษาไทย แย่งหนังสือไปจนได้เห็นชื่อบนหนังสือยังแซวมันยกใหญ่ หากมันไม่พูดอะไร นี่เป็นการยอมรับกลายๆ หรือเปล่าว่าเมื่อวานหลังจากเลิกคลาสมันดอดไปหาสาวมา พอตกเที่ยงก็ร่ำร้องจะกินคั่วกลิ้ง ที่ไหนจะมีคั่วกลิ้งถ้าไม่ใช่...
“จบไม่จบก็ไม่เหมือนมึง โรงอาหารคณะมีตั้งกี่ที่กี่คณะ ทำไมต้องนิติวะ” ภาสย้อน กระชากแขนเพื่อนออกจากลำคอ เมื่อเช้า
