กูยกเลิกสัญญาไม่ได้ แต่กูเลือกที่จะแต่งงานเมื่อไหร่ก็ได้
3072 Words
เสน่ห์สามีมือสอง
ตอนที่ 5 กูยกเลิกสัญญาไม่ได้ แต่กูเลือกที่จะแต่งงานเมื่อไหร่ก็ได้
พราวฟ้าลุกมาแต่งตัวแต่เช้าเพื่อจะมาทานอาหารร่วมโต๊ะกับทุกคน ซึ่งไม่ใช่นิสัยที่เคยกระทำมาตั้งแต่อยู่ที่นี่ ทำให้ทุกคนตื่นตาตื่นใจที่พราวฟ้าปรากฏตัวในสายๆแบบนี้ พราวฟ้าเลือกนั่งตรงข้ามกับศิลา เพราะตนตั้งใจที่จะได้ตักอาหารเอาอกเอาใจศิลา การกระทำที่ดูเกินงามของพราวฟ้าได้ทำให้ทุกคนถึงกับชักสีหน้า โดยเฉพาะคุณหญิงถึงกับอยากหน่ายหน้าหนีเลยทีเดียว
“ พี่ศิลา พราวขอไปทำงานกับพี่ศิลาด้วยได้ไหมคะ ” พราวฟ้าตั้งใจเอ่ยให้ทุกคนได้ยิน
“ แค่งานง่ายๆเธอยังทำไม่ได้ งานอื่นมันคงยากสำหรับเธอ ไปก็ถ่วงการทำงานคนอื่น อยู่ที่นี่ใช้ชีวิตของเธอจะดีกว่า ” ศิลาเอ่ยอย่างมีมารยาท แต่ความหมายมันเจ็บแสบ
“ แต่พราวอยากไปกับพี่ศิลาด้วยหนิคะ ”
“ พราวฟ้า ศิลาไปทำงานจะไปเกะกะทำไม คนอื่นเค้ามีการมีงานต้องทำ ไม่ได้หายใจทิ้งไปวันๆเหมือนกับเธอ ” คุณหญิงเหลืออดทนไม่ไหว คำพูดที่เอ่ยออกไปมันมีแต่ความเกลียดชังไปหมดแล้ว
“ คุณป้ารู้ได้ยังไงว่าพราวไม่ทำคะ ที่ทำอยู่ทุกวันนี้พราวก็ทำหน้าที่ว่าที่สะใภ้ให้คุณป้าอยู่นะคะ ”
“ พราวฟ้า! ”
“ เอาล่ะๆ พราวฟ้าทำไมถึงอยากไปกับศิลาด้วย ” คุณภพรู้สึกหน่ายรำคาญการสาดน้ำลายใส่กัน รีบเอ่ยสงบความทันที
“ พราวมาที่นี่เพื่อเป็นสะใภ้ เพื่อทำความรู้จักกับพี่ศิลา แต่เราสองคนไม่ได้ใกล้ชิดพูดคุยด้วยกันเลย แล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะคะว่าจะต้องปรับต้องเปลี่ยนนิสัยใจคออะไรกันบ้าง อีกอย่างพราวอยากไปที่ฟาร์ม อยากไปดูงาน อยากไปเจอทำความรู้จักคนงานให้มักหน้าค่าตากัน แต่พราวไม่เคยได้ไปเลย แล้วอย่างนี้เราจะพัฒนาความสัมพันธ์ให้ดีขึ้นได้ยังไงล่ะคะ ”
“ คุณอย่ามามองฉัน ฉันไม่ออกความเห็นอะไรกับแม่นี่ทั้งนั้น ” เมื่อพราวฟ้าพูดจบคุณภพมองหน้าคุณหญิง คนหญิงรีบเอ่ยปัดทันที
“ ศิลา พาพราวฟ้าไปฟาร์มด้วยล่ะกัน ” คุณภพเอ่ยออกไป
“ ขอบคุณค่ะคุณลุง พราวขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะคะ ” พราวฟ้าดี๊ด๊าดีใจมากที่คุณภพเอ่ยบอกแบบนี้ รีบวิ่งขึ้นห้องเพื่อไปแต่งตัวในทันที
“ คุณอนุญาตให้แม่นั้นไป รับผิดชอบปัญหาที่จะเกิดด้วยนะคะ แม่นั่นทำตัวมึประโยชน์ไม่เป็น มีแต่สร้างความอับอายขายขี้หน้า ” คุณหญิงเอ่ยเหน็บผู้เป็นสามี
“ ถ้าเกิดปัญหามันจะได้จบไม่ต้องพาไปอีก ถ้าขายขี้หน้าเหมือนอย่างที่คุณว่า มันจะเป็นข้ออ้างในการปฏิเสธได้ ถ้าให้จบมันต้องอับอายก่อน ”
“ แล้วแต่คุณเถอะค่ะ ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับแม่นั่น ”
“ ผมรู้ว่าคุณห่วงศิลา แต่ผมก็รู้ว่าศิลารู้ทันนิสัยคนอย่างพราวฟ้า... ศิลา รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง ”
“ คับ ”
เป็นครั้งแรกที่ศิลายอมให้พราวฟ้านั่งติดรถร่วมด้วย พราวฟ้าออกอาการดีใจจนเกินงามอย่างเห็นได้ชัด ชวนศิลาคุยแทบไม่ขาดปาก แม้แทบจะไม่ได้คำตอบจากศิลาแต่พราวฟ้าก็ไม่ละความพยายามใดๆทั้งนั้น ราวกับว่าในรถมีแค่ตนกับศิลาแค่สองคน ทั้งที่มีนุ่นสาวใช้ติดรถมาร่วมด้วย
“ ฟาร์มพี่ศิลาใหญ่มากเลยค่ะ แล้วยังนี้พราวจะเดินชมทั่วฟาร์มไหวเหรอคะเนี่ย ” ทันทีที่รถแล่นเข้าในฟาร์ม พราวฟ้าถึงตะลึงในเนื้อที่ของฟาร์มแห่งนี้ จนภาคภูมิใจมากที่ได้เห็นกับตาว่าสมบัติว่าที่สามีของตนมากโขเพียงนี้
“ นุ่นคงมีเวลาพาเธอเดินทั่วฟาร์มได้ ”
“ พราวรู้คะว่าพี่ศิลาต้องทำงาน แค่พราวได้มากับพี่ศิลาบ้างก็ดีแล้วค่ะ ”
“ อย่าทำอะไรให้เสียหาย หวังว่าเธอคงรู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครยุ่งกับฟาร์มของผม ”
“ พราวเป็นสะใภ้ พราวต้องช่วยดูแลฟาร์มของว่าที่สามีสิคะ พราวจะทำลายได้ยังกันล่ะคะ ” พราวฟ้าพูดเล่นหูเล่นตาใส่ศิลา
“ มารยาสิ้นคิด ”
ศิลาเดินลงไปจากรถไม่รอพราวฟ้า ปล่อยให้พราวฟ้าปรากฏตัวต่อสายตาทุกคนเอง พราวฟ้าเชิดหน้าชูคอว่าตนคือสะใภ้ของศิวะกุล เจ้าของฟาร์มนี้เหมือนกัน
“ อีนุ่น ไอ้พวกคนงานผู้หญิงส่วนใหญ่มันอยู่ตรงไหนกัน ”
“ ทำไมเหรอคะ ? ”
“ ฉันจะไปเปิดตัวให้พวกมันรู้ ว่าฉันคือว่าที่เมียเจ้าของฟาร์ม ”
นุ่นที่ไม่สามารถขัดใจพราวฟ้าได้ก็ต้องเดินนำพาพราวฟ้ามายังเนื้อที่แห่งนึงของฟาร์มนอกจากจะขึ้นชื่อเรื่องฟาร์มโคนม ที่นี่ยังขึ้นชื่อเรื่องไร่สตรอเบอร์รี่ที่มีรสชาติดี มีคุณภาพ งานละเอียดคัดสรรคนงานส่วนใหญ่ที่เก็บจึงมีแต่ผู้หญิง พราวฟ้าเดินเข้าไปเป็นจุดสนใจของเหล่าคนงาน
“ ฉันอยากให้พวกแกรู้จักฉันไว้ ฉันชื่อพราวฟ้า เป็นว่าที่เจ้าสาวของพี่ศิลา ” คนงานทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างสงสัย
“ จำหน้าฉันเอาไว้ อีกไม่นานฉันจะมาเป็นเจ้าของฟาร์มนี้ เป็นเจ้านายของพวกแกทุกคน ” คนงานต่างเริ่มซุบซิบกัน ทำพราวฟ้าภูมิใจที่คนงานเริ่มพูดถึงการปรากฎตัวของตนในครั้งนี้
“ อีนุ่น ฉันอยากกินสตรอเบอร์รี่ ไปเอามาให้ฉัน ”
พราวฟ้าทอดสายตาให้นุ่นไปเอาสตรอเบอร์รี่มาให้ตน นุ่นจำต้องทำตามแม้จะถูกคนงานหักห้ามทักท้วงด้วยสายตา แต่นุ่นสาวใช้จำต้องทำ พราวฟ้าเดินชมฟาร์มให้คนงานได้เห็นและซุบซิบนิททา พราวฟ้าเดินอย่างสง่าภาคภูมิใจ ก่อนจะมานั่งในห้องรับแขกที่ไว้สำหรับรับแขกที่มาเยือนฟาร์มนี้ แม้จะอยากเข้าไปในห้องทำงานของศิลาก็ตาม แต่ป้ายหน้าห้องคือห้ามเข้าจึงทำได้แค่นั่งในห้องนี้
“ อีนุ่น ปรับแอร์ให้เย็นกว่านี้ ฉันร้อน ” นุ่นต้องทำตามที่พราวฟ้าสั่งทุกอย่าง พราวฟ้านั่งไขว้ห้างเล่นโทรศัพท์ อีกมือก็หยิบสตรอเบอร์รี่เข้าปากอย่างสบายใจ จนศิลาเดินออกมาจากห้อง
“ พี่ศิลา พราวหิวแล้ว เราไปหาอะไรทานกันนะคะ ” พราวฟ้ารีบลุกไปดักหน้าศิลาทันที
“ โรงอาหารของฟาร์มก็มี เธอเดินไปเองคงไม่หนักหนาอะไรหรอกนะ ” ศิลาเอ่ยจบก็เดินออกไปเลย ไม่สนใจคนที่มาด้วยอย่างพราวฟ้า
พราวฟ้าจำต้องให้นุ่นพามายังโรงอาหารของฟาร์ม แค่เวลาชั่วครู่เรื่องของพราวฟ้าแพร่กระจายปากต่อปากอย่างรวดเร็ว ทุกคนมองพราวฟ้าอย่างสงสัย แต่กลับทำเจ้าตัวอย่างพราวฟ้ายิ้มร่าเชิดชูคออย่างใหญ่โต
“ ไม่มีสเต็กเหรอ ? ”
“ ไม่มีหรอกจ้ะ ที่นี่มีแต่ข้าวราดแกงจ้ะ ” แม่ครัวของฟาร์มเอ่ยตอบ ทำทุกคนที่จับจ้องพราวฟ้าอยู่ถึงกับมองหน้าซุบซิบกัน
“ มีแต่อาหารบ้านนอกแบบนี้ฉันไม่กินหรอกนะ หัดทำอาหารผู้ดีซะบ้างจะได้เป็นผู้ดีกับเค้า แก่กะโหลก ”
“ ทำไมคุณต้องมาว่าป้าของฉันแบบนี้ด้วยคะ ” หลานสาวของแม่ครัวที่ได้ยินป้าตัวเองถูกว่ากล่าวไม่ดีรีบเข้ามาปกป้อง
“ ปากดีขนาดนี้ แกคงไม่รู้หรอกนะว่าฉันเป็นใคร ฉันคือว่าที่สะใภ้ศิวะกุล คนที่พี่ศิลาเจ้านายพวกแกจะแต่งงานด้วย ”
“ ………….. ”
“ ถ้าไม่อยากถูกไล่ออกทั้งป้าทั้งหลาน อย่าสะเอะมาเล่นกับฉัน ”
“ คุณพราวฟ้า… ”
“ อีนุ่น มึงจะห้ามกูทำไม มึงไม่เห็นรึไงว่าอีพวกขี้ข้าพวกนี้มันอยากลองดีกับกู ”
“ คุณพราวฟ้าไปเถอะค่ะ ” นุ่นจำต้องดึงพราวฟ้าออกมาจากโรงอาหารให้หนีพ้นจากสายตาของทุกคนที่มองมาอย่างเกลียดชัง
“ โอ๊ย! มึงดึงกูออกมาทำไมว่ะ ” พราวฟ้าโวยวายใส่นุ่นที่ห้ามปรามตน
“ คุณพราวฟ้าใจเย็นๆเถอะนะคะ ถ้าคุณศิลารู้ คุณพราวฟ้าอาจไม่ได้มาที่นี้อีกนะคะ ”
“ กูจะเป็นเจ้าของที่นี่เหมือนกัน ทำไมกูจะมาไม่ได้ ”
“ …………. ”
พราวฟ้าไม่ได้ทานอะไรก็ต้องเดินกลับมายังห้องรับแขกที่ในห้องทำงานที่ไม่มีศิลาอยู่ในห้อง ขณะที่พราวฟ้ากำลังนั่งสงบสติอารมณ์กับแอร์เย็นๆ ได้มีคนงานเข้ามาในห้อง
“ คุณศิลาอยู่ไหมคะ ? ”
“ พี่ศิลาไม่อยู่ แกมีธุระอะไร ? ” พราวฟ้ามองหน้าคนงานผู้หญิงด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ออกอาการหึงหวงอย่างเห็นได้ชัด
“ หนูเอาเอกสารมาให้คุณศิลาค่ะ ”
“ เอกสารอะไร ? ”
“ เอกสารสำคัญของฟาร์มค่ะ ”
“ เอามาให้ฉัน ”
“ ไม่ได้ค่ะ หนูต้องให้คุณศิลาเท่านั้น ”
“ นี่แกไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นเมียพี่ศิลา ” พราวฟ้าประกาศตัว ทำคนงานรีบก้มหน้ารับรู้ถึงอำนาจบาตรใหญ่ นุ่นสาวใช้รีบห้ามปรามพราวฟ้าถึงการแสดงตัวนี้แต่ก็ไม่เป็นผลเหมือนอย่างเคย
“ เอกสารนี้ หนูให้คุณไม่ได้จริงๆค่ะ ” คนงานกอดเอกสารสำคัญไว้แน่น
“ นี่แกคิดว่าฉันรู้ไม่ทันเหรอ แกคิดหาข้ออ้างจะเข้าหาพี่ศิลา เพื่อมาอ่อยพี่ศิลาใช่ไหม ”
“ เปล่าเลยนะคะ หนูไม่เคยคิดแบบนั้นค่ะ ”
“ ทำหน้าตาไร้เดียงสา แต่ข้างในร้อยมารยา แกต้องโดนสั่งสอนข้อหายั่วผัวคนอื่น ”
เพี๊ยะ!!
“ โอ๊ยยยย!! ”
คนงานถูกพราวฟ้าตบทำร้ายร่างกายและพยายามจะแย่งเอกสารที่คนงานกอดไว้แน่นปกป้องรักษาเท่าชีวิต
“ ปล่อย ปล่อยดิว่ะ ”
“ ไม่ได้จริงๆค่ะ ”
“ ไม่ปล่อยใช่ไหม ”
เพี๊ยะ!!
คนงานโดนพราวฟ้าตบและใช้เท้าถีบอย่างจัง พราวฟ้าตั้งใจทำร้ายคนงานอย่างหนักหน่วง นุ่นสาวใช้พยายามห้ามพราวฟ้า แต่รู้ดีว่าพราวฟ้านิสัยยังไง เมื่อห้ามไม่ได้ก็จำต้องช่วยคนงานพลอยให้เจ็บตัวไปด้วย เสียงร้องด้วยการถูกทำร้ายดังออกไป คนงานวิ่งกรูกันเข้ามาช่วย
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะพราวฟ้า !! ”
“ พี่ศิลา / คุณศิลา ”
เสียงแหบกระด้างดังกึกก้อง ทำเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายต้องชะงัก ศิลาเจ้าของเสียงนี้เดินเข้ามายังเหตุการณ์ที่ไม่แม้ต้องถามเรื่องราวความเป็นมาก็พอจะรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“ พี่ศิลา พี่ต้องไล่อีผู้หญิงมารยานี้ออกไปนะ ” พราวฟ้าต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ชี้ไปที่คนงานผู้หญิงที่กอดแฟ้มเอกสารอยู่แน่น คนที่โดนพราวฟ้าตบตีทำร้ายร่างกาย
“ เธอเป็นคนที่ต้องออกไป ” แต่ศิลากลับเอานตอกหน้าพราวฟ้า
“ พี่ศิลา พี่ดูไม่ออกเหรอว่าอีนี่มันต้องใจมาอ่อยพี่ พราวไม่ยอมหรอกนะ ”
“ หุบปาก ”
ศิลารับรู้ว่าพราวฟ้ามีนิสัยยังไง และรู้ว่าคนงานของตัวเองเป็นคนยังไง น้ำคือลูกของคนงานที่นี้ที่เรียนจบมาช่วยงานบัญชีของฟาร์ม เอกสารที่น้ำปกป้องจึงเป็นเอกสารสำคัญของฟาร์ม อยากจบเรื่องจึงเอ่ยให้พราวฟ้าหยุดพูด แต่ผู้หญิงที่หวงของรักอย่างพราวฟ้าไม่ยอมจบอะไรง่ายๆอยู่แล้ว
“ พราวจะพูด พี่คือเจ้าบ่าวของพราว พราวไม่ยอมให้อีหน้าไหนมายุ่งกับพี่ โดยเฉพาะอีกะหรี่คนนี้ ” พราวฟ้าที่เหมือนหมาบ้าเข้าสิงจะเข้าไปทำร้ายน้ำอีก แต่คราวนี้ต่อหน้าต่อตาศิลานะสิ
“ กูบอกให้มึงหยุด!! ”
“ โอ๊ย! พี่ศิลาพราวเจ็บ ” พราวฟ้าถูกศิลากระชากแขนให้หยุด แต่มือหนาออกแรงบีบ จนพราวฟ้าร้องครวญครางเจ็บปวดออกมา
“ มึงไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายคนของกู ”
“ นี่พี่กล้าปกป้องอีกะหรี่นี้เหรอ! ”
เพี๊ยะ!!
ศิลาตบหน้าพราวฟ้าจนล้มลงกับพื้น มือหนาที่ฟาดลงมาด้วยความแรงทำให้ใบหน้าของพราวฟ้าแดงด้วยรอยมือ แต่กลับไม่มีเสียงร้องโอดควรญของพราวฟ้าดังออกมา พราวฟ้ามองศิลาด้วยความโกรธเคืองมาก
“ ทุกคนที่ฟาร์มแห่งนี้คือคนของกู ไม่ว่าใครที่อยู่ที่นี่จะเป็นใคร ตำแหน่งอะไร กูต้องปกป้องคนของกูทุกคน ” ศิลาเอ่ยสรรพนามอย่างหมดความให้เกียรติแล้ว อย่างพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ เสียงที่หยาบกระด้างไร้ที่หมดความอดทนบวกกับสายตาเหยียดหยามของศิลาทำพราวฟ้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ พราวคือเจ้าสาวของพี่ แต่พี่เลือกปกป้องอีนี่นะเหรอ ”
“ ใช่ ”
“ นี่พี่ยอมรับเหรอว่าพี่เอากับอีกะหรี่นี่ ตอบพราวมาสิ พี่เอากับมันแล้วใช่ไหม!! ”
“ พราวฟ้า!! ”
ตุ๊บ!!
“ โอ๊ย!! ” ศิลาหน้าแดงก่ำตัวสั่นมาก คงหมดความอดทนกับพราวฟ้าแล้วจริงๆ ผลักพราวฟ้าจนลงไปกองกับพื้น นุ่นสาวใช้รีบเข้าไปพยุงพราวฟ้า
“ พราวเป็นเมียของพี่ แต่พี่กล้าหยามหน้าพราวต่อหน้าทุกคนแบบนี้เหรอ ”
“ กูว่าเลิกเพ้อเจ้อเสียสติเถอะ กูไม่เคยคิดจะเอามึง ”
“ พี่ศิลาเองต่างหากที่เลิกฝัน อย่าลืมว่าไม่มีใครยกเลิกสัญญาของเราได้ ศิวะกุลต้องแต่งงานกับภิมาภักดี พี่ต้องแต่งงานกับพราว แล้วพราวก็ต้องเป็นเมียของพี่เท่านั้น ” พราวฟ้าตาแดงก่ำ ตัวสั่นไม่ต่างจากศิลา ตนมั่นใจทนงตัวมากว่าตนจะได้แต่งงานศิลา ตนคิดเข้าข้างตัวเองว่าตนถือไพ่เหนือกว่าศิลา แต่พราวฟ้ากำลังคิดผิด
“ แต่มึงคงลืมไป ว่ามึงคงแต่งงานคนเดียวไม่ได้ ”
“ พี่ยกเลิกสัญญาไม่ได้ ”
“ ใช่ กูยกเลิกสัญญาไม่ได้ แต่กูเลือกที่จะแต่งงานเมื่อไหร่ก็ได้ ”
“ พี่หมายความว่ายังไง พี่จะเลื่อนเวลาไม่มีกำหนดอย่างนั้นเหรอ ” พราวฟ้าหน้าเสียที่ไม่คิดว่าศิลาจะกล้าเล่นไม้นี้กับตน
“ ฉลาดดีหนิ ”
“ พี่ศิลา พี่จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ พราวไม่ยอม พี่ต้องแต่งงานกับพราวเท่านั้น ” พราวฟ้าเหมือนคนสติแตก โวายวายใส่ศิลาที่ไม่เคยคิดว่าสติศิลจะกล้าพูดแบบนี้กับตน
“ ออกไปจากฟาร์มของกู ”
“ ไม่ พราวไม่ไป พราวไม่ไปไหนทั้งนั้น พราวจะอยู่กับพี่ ” พราวฟ้ายืนยันไม่สนใจคำพูดของศิลา
“ ไอ้จา เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากฟาร์มของกู ” ศิลาเอ่ยจบก็เดินออกไปอย่างไม่ไงดี จาลูกน้องของศิลาเข้ามากันให้พราวฟ้าไว้ และกดดันให้เดินไปยังรถเพื่อออกจากฟาร์ม
“ อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ”
“ คุณพราวฟ้ากลับก่อนเถอะนะคะ ” นุ่นสาวใช้รู้ดีว่าการกระทำของพราวฟ้าทำให้ศิลาหมดความอดทนแล้ว
“ พวกแกจำเอาไว้ กูจะมาเป็นเจ้าของฟาร์มนี้ กูจะมาเป็นเมียนายพวกมึง จำเอาไว้!! ”
พราวฟ้าเอ่ยกราดต่อหน้าลูกน้องที่ยืนมองตนอยู่ ก่อนจะถูกนุ่นพาไปขึ้นรถเพื่อออกจากฟาร์ม พราวฟ้านั่งบีบมือตัวเองตลอดทาง ไม่พอใจที่ศิลากล้สเอ่ยแบบนี้ แต่ความทนงตัวของพราวฟ้าสูงส่งมาก ตนตั้งปฏิญาณไว้ในใจว่าตนต้องได้แต่งงานกับศิลา ในใจของพราวฟ้าจึงมีแต่ความเอาชนะ
พราวฟ้าเหมือนคนเก็บกดอารมณ์ เมื่อจึ้นมาถึงห้องก็ระบายอารมณ์โดยการขว้างปาข้าวของ นุ่นได้แค่ห้ามปรามด้วยเสียงแต่ไม่กล้าเข้าไปเพราะรู้ดีจนต้องถูกทำร้ายร่างกายได้แน่ๆ
“ กูต้องเป็นสะใภ้ศิวะกุล ”
“ กูต้องได้เป็นสะใภ้เท่านั้น!! ”
พราวฟ้าที่ทำลายข้าวห้องจนห้องกระจัดกระจาย เมื่อเริ่มดีขึ้นจนถึงกับเหนื่อยหอบ นั่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่ริมระเบียง แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่ทำพราวฟ้าถึงกับปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้ชั่วขณะ
“ อีนุ่น ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ? ”
ชายหนุ่มหุ่นล้ำ ถอดเสื้อโชว์ซิกแพคที่กำลังรถน้ำต้นไม้อยู่ ทำให้สะดุดตาพราวฟ้าเข้าได้ จากโหมดสติหลุดมาเป็นรอยยิ้มได้
“ พี่ทอม เป็นหลานของคนสวยค่ะ ”
“ คนสวน? ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า ”
“ พี่ทอมไปเรียน เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดค่ะ ” พราวฟ้าได้ยินแบบนั้นถึงกับยิ้มร้ายกาจออกมา ที่สมองกำลังคิดอะไรบางอย่างได้
“ คุณพราวฟ้า อย่าคิดจะทำแบบนั้นเลยนะคะ ” แค่สีหน้า แววตาและท่าทางของพราวฟ้าที่แสดงออกมา ทำนุ่นสาวใช้ถึงกับเดาความคิดของพราวฟ้าได้
“ ท่าทางของฉัน มันทำให้แกดูออกขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ ”
“ คุณพราวฟ้า อย่านะคะ ”
“ แกคิดว่าแกขัดฉันได้เหรอ ”
“ คุณพราวฟ้า… ”
พราวฟ้ามองไปยังทอม ชายหนุ่มนักหน้าตาดี ก่อนจะแสดงอาการกัดปากราวกับเสืออยากขยำเหยื่อออกมา
‘ ของดีขนาดนี้ ใครจะพลาดให้โง่ ’
…………….. ?………………
?อ่านจบแล้ว อย่าลืมกดเข้าชั้น เพื่อจะไม่พลาดความสนุกในตอนต่อไปนะคะ
อ่านจบแล้วขอหัวใจแทน❤️ดวงน้อยๆ กับคอมเมนต์แทน❤️ดวงโตๆ ให้กับไรท์คนนี้ด้วยน๊า อยากอ่านคอมเมนท์ให้หัวใจฟู่ฟ่องละอองฟิ่วมากค่ะ
หัวใจ + คอมเมนต์ = ❤️❤️
ฝากนิยายของไรท์ด้วยนะคะ ไรท์แต่งออกมาที่มีทั้งความกดดัน ความเครียดและน้ำตา แต่รักในการแต่งนิยาย ไรท์เลยแต่งออกมาให้นักอ่านได้อ่าน ไรท์จะมีนิยายใหม่ๆสดๆเด็ดๆมาเสิร์ฟทุกเดือนเลย ฝากติดตามกันน๊า โอมเพี้ยง!!! อ้อนให้รักให้หลงแล้วนะคะเนี่ย อ้อนๆๆนักอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ
♥️ไรท์ วิยดา♥️
- Writer
