เมื่อตัณหาราคะครอบงำ
1345 Words
เสน่หาสามีมือสอง
ตอนที่ 7 เมื่อตัณหาราคะครอบงำ
“ ตัณราคะ ” ที่เกิดขึ้นจากความกำหนัดในจิตใจที่มาจากอำนาจของความรู้สึกต้องการและความพึงพอใจในบุคคลนั้นๆ เพื่อหวังต้องการเสพสมในอารมณ์หมาย ไม่ว่าตัณหาราคะนั้นจะถูกต้องตามครรลองครองธรรมหรือผิดในกามก็ตาม แต่ตัณหาราคะมักมีอนุภาคมากโขจนทำให้ทุกคนต้องพ่ายแพ้ได้อย่างง่ายดายเช่นกัน…
พราวฟ้าก็เป็นอีกคนที่พึงพอใจในตัวของเด็กหนุ่ม ต้องพ่ายแพ้ต่อตัณหาราคะที่ครอบงำ จนลืมตัวว่าตนเองมาที่นี่เพื่อเป็นว่าที่สะใภ้ของบ้านศิวะกุล ลืมสำนึกคิดว่าเรื่องที่ตนกำลังทำคือการทำความผิดร้ายแรงมหันต์…
เมื่อมีครั้งแรกก็ย่อมมีครั้งต่อไป เวลาผ่านไปเกือบเดือน พราวฟ้าหลงระเริงในตัณหาราคะ แอบมาหาทอมหลายต่อหลายครั้ง แม้เรื่องนี้จะไม่มีใครรับรู้ แต่การกระทำของพราวฟ้ากับทอมก็ต้องมีใครรับรู้เข้าสักวันจนได้
“ คุณพราวฟ้า ผมว่าเราอย่าทำผิดแบบนี้กันอีกเลยนะคับ ”
คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่พราวฟ้าแอบมาหาทอมที่ห้อง หลังจากทั้งคู่เสพสมอารมณ์หมายกันจบลง ทอมก็เอ่ยขึ้น
“ ทำไมล่ะ ทอมไม่มีความสุขเหรอ ” พราวฟ้าอยู่ในอ้อมกอดของทอมเอ่ยพร้อมลูบแผงอกของทอมเบาๆ
“ มีความสุขคับ แต่ที่เราทำมันผิดนะคับ ถ้าใครรู้มันจะ… ”
“ ไม่เอาน่า ถ้าทอมไม่บอกใครแล้วใครจะรู้ล่ะ ฉันรู้นะว่าทอมก็รู้สึกกับฉัน ”
“ ผมไม่อาจทำแบบนั้นได้หรอก คุณพราวฟ้าเป็นเจ้าสาวของคุณศิลา แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดมากแล้วคับ ”
“ ถ้าทอมไม่สบายใจ งั้นช่วงนี้ฉันไม่มาหาทอมก็ได้ แต่แค่ช่วงนี้เท่านั้นนะ ฉันติดใจแล้ว ฉันถอยจากทอมไม่ได้ด้วยนะสิ ”
“ …………. ” พราวฟ้าไม่พูดเปล่า ลูบไล้ทอมอย่างยั่วยวรไปด้วย แต่ทอมกลับชักสีหน้าออกมา
“ ไม่เอาอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ จะคิดเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นให้ปวดหัวทำไมกันล่ะ เอาเรื่องความสุขตรงหน้าก่อนไม่ดีกว่าเหรอ ฉันรู้นะว่าทอมก็ติดใจลีลาของฉันเหมือนกัน เรามากระชับความสัมพันธ์ของเราให้สนุกถึงใจไม่ดีกว่าเหรอ หืมม ” พราวฟ้าลูบไปยังน้องชายของทอมเบาๆ จนมันเริ่มขยายตัวสู้มือ
“ แล้วอย่าบอกฉันนะว่าไม่ เพราะน้องชายของทอมมันกำลังสู้มือฉันแล้ว ”
และก็จบด้วย sex ที่ตั้งใจให้เกิดขึ้น พราวฟ้าใช้มารยายั่วยวนเปลี่ยนประเด็นทุกอย่างเพื่อไม่ให้ทอมคิดหวาดระแวง แล้วมันก็ได้ผลทุกครั้ง…
ใกล้รุ่งสางพราวฟ้าก็ออกจากห้องทอมตามปกติ แต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนกับทุกครั้ง ครั้งนี้กลับมีคนพบเห็นความลับลมคมในของพราวฟ้าเข้า พิพิมลูกสาวคนสุดท้องของบ้านศิวะกุล ที่จะไม่ค่อยได้กับบ้าน ส่วนใหญ่จะใช้ชีวิตอยู่ที่คอนโดมิเนียมที่ใกล้กับร้านอาหารที่ตนต้องดูแล แต่วันนี้กลับเข้าบ้านมาในตอนรุ่งสาง สายตาเหลือบไปเห็นเงาตะคุ่ม พิพิมเพ่งสายตาจดจ้องที่ใจคิดว่าอาจจะเป็นขโมยรึเปล่า แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าชัดเจนกลับเห็นเป็นพราวฟ้า
“ พี่พราวฟ้า มาทำอะไรเวลานี้ ”
พราวฟ้าที่รีบเดินน้ำเท้าไม่ได้สังเกตการจับจ้องของใครอยู่ รีบเดินเข้าบ้านไป ขณะที่พิพิมกำลังครุ่นคิดพิเคราะห์ ไฟในห้องพักของคนสวนก็ถูกปิดลงดึงสายตาของพิพิมให้สังเกต เสมือนได้เสร็จกิจธุระเสร็จแล้วจึงดับไฟ
“ ห้องคนสวน พี่พราวฟ้า ”
พิพิมประติดประต่อเรื่องทั้งหมดตามสิ่งที่พบเห็น แต่เรื่องคาดเดานี้มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญที่ชวนให้เข้าใจผิดก็เป็นได้ พิพิมจึงไม่ปักใจเชื่อซะทีเดียวและไม่กล้าเอ่ยบอกใครถึงเรื่องนี้ แต่กลับสังเกตพฤติกรรมของพราวฟ้า
แต่พราวฟ้าที่ตัณหาราคะมีอำนาจเหนือสิ่งใดครอบงำ ต้องทำตามความต้องการที่เรียกหาแต่ทอม เพื่อให้ได้เสพสมอารมณ์หมายตามที่ต้องการ จึงแอบไปหาทอมจนได้
“ คุณพราวฟ้า ”
“ ทอม ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน ฉันไม่ไหวแล้ว ”
ในรอบหลายวันที่ต้องทำนิ่งเงียบเฉยชาต่อกัน ทำพราวฟ้าแทบคลั่งขาดใจ ทันทีที่ทอมเปิดประตูพราวฟ้าจู่โจมจูบทอมพร้อมดันตัวทอมเข้าไปในห้องอย่างไม่ทันตั้งตัว
การกระทำนี้ทำให้พิพิมที่สะกดรอยตามพราวฟ้าถึงกับตกใจเอามือปิดปากแทบช็อกกับภาพที่ปรากฎเห็น ตนไม่คิดว่าสิ่งที่คาดเดาจะเป็นจริงและไม่คิดว่าพราวฟ้าจะกล้าทำแบบนี้ในบ้านของตน พิพิมรีบกลับมายังห้องตัวเอง กระสับกระส่ายเดินไปเดินมาคิดไม่ตกจะทำยังไงกับเรื่องนี้ แม้ตนจะมีหลักฐานในโทรศัพท์ที่ได้ถ่ายไวั แต่เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่มากที่อาจเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเลยก็ว่าได้ พิพิมที่ครุ่นคิดอยู่นานจึงเลือกที่อยากจะคุยกับพราวฟ้า แต่โอกาสที่จะได้คุยช่างหายากซะเหลือเกิน
“ พี่ศิลา ”
ศิลาเข้ามาเห็นเหตุการณ์ขณะที่พราวฟ้ายืนคุยกับทอมที่ในสวนหน้าบ้าน ในมือของทอมถือถุงกระดาษอยู่ พราวฟ้าเห็นศิลาจึงรีบให้ทอมเดินออกไป
“ เธอมาทำอะไรตรงนี้ ? ”
“ พราวซื้อของมาให้คนสวนค่ะ ตอบแทนที่ช่วยทำงานให้พราว ”
“ งานอะไร ? ” คำถามของศิลาที่ความหมายคือการจับผิด แต่ความแพรวพราวของพราวฟ้าสามารถเบี่ยงประเด็นได้ในพริบตา
“ งานทั่วไปน่ะค่ะ แต่อาการแบบนี้ พี่ศิลาหึงพราวเหรอคะ ไม่ต้องหึงพราวหรอกค่ะ ยังไงเราสองคนก็ได้แต่งงานกันอยู่แล้วค่ะ ”
“ เธอกำลังคิดไปเองรึเปล่า ”
“ แต่อาการเมื่อกี้คือคนกำลังหึงนะคะ ”
“ เอาเวลาที่คิดฟุ้งซ่าน ไปทำอะไรที่มีประโยชน์กว่านี้จะดีกว่านะ ”
“ พี่ศิลา เดี๋ยวก่อนสิคะ ”
“ พี่พราวฟ้า ”
“ …………. ” ศิลาเอ่ยจบก็เดินออกไปอย่างไม่อยากสนทนาด้วย พราวฟ้าจะตามศิลาไปแต่ถูกพิพิมเรียกขานไว้ซะก่อน
“ มีอะไร ? ”
“ พิมขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิคะ ”
“ เรื่องอะไร? ถ้าเป็นเรื่องที่อยากให้ฉันไปทำงานโน่นงานนี่ ไม่ต้องมาเสวนากับฉัน เพราะฉันไม่ทำ ”
“ ไม่ใช่เรื่องงานหรอกค่ะ ”
“ แล้วเรื่องอะไร ” พราวฟ้าขมวดคิ้วที่ตนคิดว่าพิพิมต้องเข้ามาคุยเรื่องงานตามคำสั่งของคุณหญิง แต่กลับไม่ใช่ทำพราวฟ้าชะงัก
“ เรื่องหลานคนสวนที่ชื่อทอมค่ะ ”
“ !!!! ” พิพิมเอ่ยชื่อทอม ทำพราวฟ้าตาโตแอบตกใจ แต่รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็วราวกับไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
“ พี่พราวฟ้า เราไปหาที่เงียบๆคุยกันสองคนดีกว่าไหมคะ เรื่องนี้พิมคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องลับของพี่พราวฟ้าพอสมควร ”
“ ไปสิ ”
…………….. ?………………
?อ่านจบแล้ว อย่าลืมกดเข้าชั้น เพื่อจะไม่พลาดความสนุกในตอนต่อไปนะคะ
อ่านจบแล้วขอหัวใจแทน❤️ดวงน้อยๆ กับคอมเมนต์แทน❤️ดวงโตๆ ให้กับไรท์คนนี้ด้วยน๊า อยากอ่านคอมเมนท์ให้หัวใจฟู่ฟ่องละอองฟิ่วมากค่ะ
หัวใจ + คอมเมนต์ = ❤️❤️
ฝากนิยายของไรท์ด้วยนะคะ ไรท์แต่งออกมาที่มีทั้งความกดดัน ความเครียดและน้ำตา แต่รักในการแต่งนิยาย ไรท์เลยแต่งออกมาให้นักอ่านได้อ่าน ไรท์จะมีนิยายใหม่ๆสดๆเด็ดๆมาเสิร์ฟทุกเดือนเลย ฝากติดตามกันน๊า โอมเพี้ยง!!! อ้อนให้รักให้หลงแล้วนะคะเนี่ย อ้อนๆๆนักอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ
♥️ไรท์ วิยดา♥️
- Writer
