บทที่ 5 พิสูจน์
1097 Words
หลังจากที่ผมแยกจากสโนว์ ผมกลับเข้ามานอนพักในห้อง
แอ๊ด เสียงเปิดประตู้เข้ามา
"งัยเพื่อน ก็ยังไม่ตายนี่หว่า" ปากหมาเข้ามาเลยไอ้ติณภพ หรือไอ้ติณ มันเป็นเพื่อนสนิทของผม แทนที่จะถามอาการเพื่อนกับมาแช่งผมซะงั้น
"กูจองห้องผ่าตัดให้มึงเลยดีไหม ที่นี่หมอเขาเก่ง" ผมมองหน้ามันสายตาไม่พอใจ
"มึงจะจองห้องผ่าตัดให้กูทำไมวะ" มันทำหน้างง
"ก็กูจะให้หมอผ่าหมาออกจากปากมึง ทุกวันนี้มึงสะสมหมาไว้ในปากเยอะ"ดูหน้ามันไม่รู้สึกรู้สา กับคำด่าผมเสียเลย
"กูก็ว่าดีนะไหนๆมึงก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว มึงก็เข้าผ่าพร้อมกูเลยสิจะได้มีเพื่อนนอนห้องเดียวกัน" ปากมันดีใช้ได้เลยไอ้ติณ ไม่รู้หลวมตัวมาเป็นเพื่อนมันได้ไง
ปึก!!
"อะไรของมึงวะ" มันเอาขวดอะไรวางไว้บนโต๊ะเยี่ยมไข้
"ของเยี่ยมไข้มึงไง" มันทำหน้าตายมาก พูดแบบไม่คิดสักนิด
"มึงเอาเหล้าเนี่ยนะมาเยี่ยมกู" ผมไม่อยากเชื่อมัน ดูมันทำสิ อยากจะบ้าตาย
"ก็วันๆกูเห็นมึงแดกเหล้าเยอะกว่าแดกข้าว อันนี้แหละเหมาะกับมึง" มันเอาสมองส่วนไหนคิด เอาเหล้ามาเยี่ยมไข้
"กูว่าถ้ากูแดกให้หมดขวดนี้ สงสัยชาตินี้กูไม่ต้องออกจากโรงพยาบาล แต่ต้องมารักษาโรคตับต่อ" ผมอยากเตะมันให้หน้าหงายสักที
"มึงก็เยี่ยมกูเสร็จแล้วมึงก็ไปสักที เอาเหล้ามึงกลับไปแดกเองเลย" ผมรำคาญมันแต่มันดูจะไม่สำนึก
"เมื่อไหร่มึงจะได้ออกจากโรงพยาบาลวะ" นอกจากไม่สำนึกแล้ว มันยังหน้ามึน
"ทำไม มึงคิดถึงกูรึไง"ผมถามกวนๆมัน
"สัตว์ กูไม่มีเพื่อนแดกเหล้า นอกจากมึงก็ไม่มีใครคบกูแล้ว" ก็มันกวนตี..อย่างนี้งัย ปากก็หมา แดกเหล้าก็เก่ง ใครจะอยากไปคบมัน จริงๆเพื่อนกินก็มีเยอะนะครับ แต่เพื่อนที่สนิทรู้ใจ สามารถว่าอะไรก็ได้โดยที่เพื่อนไม่โกรธมีน้อย ก็มีแต่ไอ้ติณเนี่ยที่ผมสามารถด่ามันได้ โดยที่มันไม่โกรธอะไร แถมชอบเปย์อีกต่างหาก
"เออไล่กูจัง กูอุตส่าห์หวังดีหาของมาเยี่ยมไข้ แล้วมึงไม่จ้างพยาบาลสาวๆสวยๆมาเฝ้ามึงรึงัย ถ้ามึงจ้างนะกูจะมานอนเฝ้าเป็นเพื่อน" มันไม่ได้ห่วงผมครับ มันห่วงสาว แทนที่มันจะเอาของบำรุงคนป่วยมาเยี่ยม เสือกพกเหล้า มันถือเข้ามาได้งัยไม่รู้ หรือมันซ่อนใส่ถุงกระดาษมา ไม่พอยังถามหาพยาบาลสาวๆ สวยอีก บ้ากว่าไอ้ติณคงไม่มีอีกแล้ว
"อยากได้สาวแต่เงินกู ไม่ลงทุนเหี้ยไร" เรื่องผู้หญิงขอให้ไว้ใจได้ติณมันกะล่อนตัวพ่อ ปลาไหลที่ว่าลื่นเจอไอ้ติณไปหงายหลัง
"งั้นกูกลับก่อน เห็นมึงยังปากดีได้อยู่ ไม่เกินสองวันกูคงมีเพื่อนแดกเหล้า"
"เออ รีบไปได้แล้วกูจะนอน" ที่รีบไล่มันไม่ใช่อะไรหรอก ก็ผมนัดสโนว์มาเอาโทรศัพท์ สโนว์ยิ่งสวยๆเดี๋ยวไอ้เพื่อบ้ามาจะมาแข่งจีบกับผมอีก
"ไล่กูจัง หรือมึงนัดใครมาหา แล้วไม่คิดจะบอกกู" มันก็ไม่รีบไปลีลาอยู่ได้ ไม่รู้จะจ้องจับผิดอะไรนักหนา คนอย่างกันต์ธีร์ไม่มีวันหลุดพูดอยู่แล้วครับ
"กูนอนอยู่สภาพนี้ มึงคิดว่ากูจะนัดใครได้" ไม่หลุดปากแน่นอนไอ้นี่มันความรู้สึกไวด้วย
"เอองั้นกูไปก็ได้ อยู่นานมากไม่ดี" แล้วมันก็เปิดประตูห้องออกไป
"ไปได้สักที ไอ้บ้าติณ โชคดีที่สโสนว์ยังไม่มา" ผมบ่นเบาๆ
"นายเรียกฉันเหรอ"
"เชี่ย!! มาได้งัยวะ" ผมตกใจ จู่ๆเธอมายืนอยู่ตรงหน้าผม รู้ได้งัยว่าผมเรียกหรือมีโทรจิตจริงๆ ผมแค่พูดถึงชื่อเธอเบาๆ โผล่เข้ามาเฉยเลย แต่เอ๊ะ มาทางไหน เมื่อกี้ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู
"สโนว์เธอมาได้ไง เข้ามาทางไหน" ไวเท่าความคิดก็ปากผมเนี่ยแหละที่ถามออกไป คนมันสงสัย แค่หันหลังนิดเดียวหลังจากที่ไอ้ติณออกไปไม่ถึง 3วิ คนอะไรมันจะไวขนาดนั้นวะ
"ก็ทางนั้นงัย" เธอหันหน้าไปที่กำแพง
"อย่ามาหลอกเธอซะให้ยาก เธอเป็นเดวิดหรืองัยที่จะเดินทะลุกำแพง" ทำเหมือนกับผมเป็นเด็กสามขวบที่จะหลอกกันง่ายๆ
"ฉันเก่งกว่าเดวิดฉันทำได้หลายอย่างกว่านั้น" อย่ามาโม้เหมือนนักมวย... เชื่อก็โง่แล้ว
"สโนว์เธอเพี้ยนมากๆเลย เธอสมองเสื่อม แล้วยังขี้โม้อีก เอางี้ถ้าเธอไม่มีเงินรักษาตัว ฉันจะช่วยหาหมอเก่งๆที่รักษาระบบสมองให้เธอได้นะ ฉันออกค่าใช้จ่ายให้" คนอะไรน่าตาก็ดี แต่สวยตลกไปไหน่อย ไม่รักษาภาพพจน์คนสวยเสียเลย
"ฉันพูดเรื่องจริงก็ไม่เชื่อ หรือนายจะให้ฉันพิสูจน์"
ผมคงต้องให้หมอสแกนสมองผมใหม่อีกครั้งแล้วล่ะ อุบัติเหตุคงทำให้สมองผมได้รับการกระทบกระเทือนแน่นอน
"สโนว์เธอจะพิสูจน์ยังไง ไหนเธอลองบอกฉันสิ" ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะพิสูจน์ยังไง ผมจ้องเธอ หน้าตาเธอดูมั่นใจมากว่าเธอพูดจริง
"ฉันพิสูจน์ได้ แต่มีข้อแม้นะ" เธอจ้องตาผมเหมือนต้องการคำยืนยัน
"ข้อแม้อะไรเธอพูดมาสิ" ผมมองเธอนิ่งๆอยากรู้ว่าเธอมีข้อแม้อะไร และตั้งใจฟังข้อแม้ของเธอ
"นายต้องสัญญากับฉันก่อน ว่านายห้ามตกใจ ห้ามกลัว และห้ามหนีฉันด้วย"
"ทำไมฉันต้องกลัวเธอ เธอสวยจะตายไม่มีผู้ชายคนไหนกลัว หรือหนีเธอหรอก ยกเว้นผู้ชายคนนั้นจะตาบอด" ผมจริงใจกับคำพูดมาก
"อืม ฉันก็สวยจริงนั่นแหละ" อึก!! ผมสำลักน้ำลายตัวเอง ถ่อมตัวสักนิดก็ไม่มี แต่ก็สวยจริง สวยมากด้วยอันนี้ผมไม่เถียง
พูดเสร็จเธอก็หันหลังตรงไปยังกำแพง
- Writer
